Facebook-f Linkedin-in Instagram X-twitter Youtube Threads Viber Tiktok

Πληκτρολογήστε για αναζήτηση

Πληκτρολογήστε για αναζήτηση

Πληκτρολογήστε για αναζήτηση

Οι υπηρεσίες μας

Παρέχουμε ολοκληρωμένες λύσεις που καλύπτουν τομείς engineering, εκπαίδευσης και real estate, συνδυάζοντας τεχνική γνώση, εμπειρία και καινοτόμες προσεγγίσεις, ώστε να ανταποκρινόμαστε με συνέπεια στις ανάγκες κάθε έργου και συνεργασίας.

Our Contacts

info@papalits.com

(+30) 6936805898

Facebook-f Linkedin-in Instagram Youtube
X-twitter Threads Viber Tiktok
Κωνσταντίνος Παπαλίτσας Tag
Home Posts Tagged "Κωνσταντίνος Παπαλίτσας"
Διαβάστε περισσότερα
Κοινωνία
10 Μαΐου 2025by Konstantinos Papalitsas0 Comments

Πόσοι από εμάς θυμούνται την α-λήθεια;

Στο σημερινό άρθρο αναρωτιόμαστε τι σημαίνει πραγματικά η λέξη αλήθεια και πόσοι από εμάς τη θυμούνται ουσιαστικά.

του Κωνσταντίνου Παπαλίτσα

Η λέξη αλήθεια χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο για να καταδείξει κάτι το πραγματικό, κάτι το σωστό. Έτσι έχει ριζώσει στη συνείδηση του απλού ανθρώπου διαχρονικά, γι’ αυτό και όταν κάποιος αναζητά την αλήθεια, νοείται ότι αναζητά την πραγματικότητα.

Η αλήθεια ως έννοια παραπέμπει επίσης στην επιβεβαίωση της υπαρκτότητας, μιας κατάστασης δηλαδή που υπάρχει και μπορεί να βιωθεί. Η αλήθεια είναι το αντίθετο του ψέματος το οποίο παραπέμπει στην προσπάθεια αυτού που το χρησιμοποιεί να παραπλανήσει παρουσιάζοντας μια κατάσταση ως αληθινή, ενώ στην πραγματικότητα ξέρει ότι είναι αναληθής.

Μήπως όμως αυτή η θεώρηση της αλήθειας είναι αρκετά επιφανειακή;

Μήπως υπάρχουν και άλλες προεκτάσεις λιγότερο φανερές;

Εξετάζοντας την ετυμολογία της λέξης αλήθεια, παρατηρούμε ότι αποτελείται από το στερητικό α- και τη λέξη λήθη, που σημαίνει λησμονιά. Η αλήθεια δηλαδή είναι το αντίθετο της λήθης, άρα εκφράζει κάτι που δεν θέλουμε να ξεχαστεί. Με βάση αυτό το σκεπτικό, αληθινό είναι αυτό που δεν ξεχνιέται.

Πόσοι από εμάς όμως θυμούνται πραγματικά την αλήθεια; Πόσα από όλα αυτά τα γεγονότα που έχουμε βιώσει ως άνθρωποι τα θυμόμαστε πραγματικά;

Κάποια έχουν ξεθωριάσει, κάποια τα θυμόμαστε επιφανειακά, ενώ κάποια άλλα με πιο πολλές λεπτομέρειες.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Η απάντηση έρχεται και πάλι μέσα από την έννοια της ίδιας της αλήθειας. Η αλήθεια παραπέμπει στη μνήμη και επειδή η μνήμη πολλές φορές είναι επιλεκτική, γι’ αυτό και η αλήθεια διατρέχει τον κίνδυνο να αλλοιωθεί.

Παλαιότερα αυτό γινόταν με τη διεξαγωγή πολέμων που εκτός από αμάχους δολοφονούσαν και την αλήθεια δημιουργώντας καταστάσεις που οι περισσότεροι θα ήθελαν να ξεχάσουν. Σήμερα γίνεται με τον έλεγχο της πληροφορίας ή ακόμα χειρότερα με τη σφράγιση διαφόρων διόδων πληροφόρησης που προσφέρει το διαδίκτυο και η σύγχρονη τεχνολογία.

Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, να μη βγαίνει όλη η αλήθεια στο φως και εκ των πραγμάτων τα γεγονότα να ξεχνιούνται.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την τραγωδία των Τεμπών. Έχουν περάσει περισσότερα από δύο χρόνια και ακόμη δεν έχει βγει κάποιο συγκεκριμένο συμπέρασμα για το τι πραγματικά συνέβη. Επιτροπές, εισαγγελείς, πολιτικοί, πορίσματα, καταγγελίες, διαδηλώσεις, κόσμος στους δρόμους και όλοι του ευαγγελίζονται ότι αναζητούν την αλήθεια. Ο καθένας όμως που έχει κάποια θέση ευθύνης και δημόσιο βήμα διαμορφώνει την προσωπική του άποψη με βάση τις πληροφορίες που έχει συλλέξει για το εν λόγω γεγονός. Και αν οι πληροφορίες αυτές είναι επιλεγμένες, τότε καταλήγει να θυμάται μόνο αυτές και έτσι να διαμορφώνει την δική του προσωπική αλήθεια.

Έτσι καταλήγουμε στο να υπάρχει η αλήθεια των πολιτικών, η αλήθεια των δικαστών, η αλήθεια των ΜΜΕ, η αλήθεια του διαδικτύου, η αλήθεια της «Ομάδας Αλήθειας», η αλήθεια του κόσμου κ.ο.κ. ανάλογα με τις πληροφορίες που έχει επιλέξει να θυμάται κάθε ομάδα από αυτές.

Η διαστρέβλωση της αλήθειας λοιπόν, είτε γίνεται εσκεμμένα είτε ακούσια εκτός από τον αποπροσανατολισμό του κόσμου έχει δύο ακόμη πολύ σοβαρές συνέπειες: Από τη μία οποιοδήποτε συμπέρασμα και να βγει μετά από τόσο και καιρό να γίνει δύσκολα πιστευτό και από την άλλη με την πάροδο του χρόνου να λησμονηθεί εντελώς το γεγονός.

Η απώλεια μνήμης, τόσο ετυμολογικά όσο και πραγματικά, είναι άμεσα συνυφασμένη με την απώλεια της αλήθειας γεγονός που έχει συνέπειες στην λειτουργία της ίδιας της κοινωνίας μας επηρεάζοντας δημοκρατικές έννοιες όπως η ισότητα, η ελεύθερη έκφραση, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη κλπ.

Ας μη μετατραπεί η αλήθεια από μέσο αποθήκευσης της μνήμης σε όχημα ώστε να ξεχαστεί η ίδια της η έννοια.

Εσύ πόση αλήθεια θυμάσαι;

Πηγή εικόνας: geralt – Pixabay

Διαβάστε περισσότερα
ΕκπαίδευσηΚοινωνία
27 Φεβρουαρίου 2025by Konstantinos Papalitsas2 Comments

Συμμετοχή και Δικαιοσύνη: Το μάθημα του «άδικου» καθηγητή

Με αφορμή την επέτειο της τραγωδίας των Τεμπών και τις εκτεταμένες διαδηλώσεις για απονομή δικαιοσύνης, αναρωτιόμαστε εάν οι μαζική συμμετοχή σε κοινωνικές δράσεις είναι ικανή να διορθώσει τις δυσλειτουργίες της δικαστικής εξουσίας.

του Κωνσταντίνου Παπαλίτσα

Το μάθημα του “άδικου” καθηγητή

Κάποτε ένας καθηγητής πανεπιστημίου κατά τη διάρκεια μιας διάλεξής του, στράφηκε προς το ακροατήριό του και απευθύνθηκε σε μια φοιτήτρια που τον παρακολουθούσε:

-«Σας παρακαλώ να αποχωρήσετε από την αίθουσα», της είπε.

Η φοιτήτρια ξαφνιάστηκε και τον ρώτησε γιατί.

Ο καθηγητής απάντησε σε έντονο ύφος:

-«Δεν θέλω να παρακολουθήσετε το μάθημά μου. Να φύγετε και να μην ξανάρθετε».

Η φοιτήτρια ξαφνιασμένη από την επίθεση και εμφανώς στεναχωρημένη μάζεψε τα πράγματά της και αποχώρησε από την αίθουσα.

Τότε ο καθηγητής στράφηκε προς τους υπόλοιπους φοιτητές του και τους ρώτησε:

-«Γιατί υπάρχουν νόμοι;»

Ένας φοιτητής απάντησε:

-«Για να προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα»

Ένας άλλος είπε:

-«Για να μπορούμε να εμπιστευόμαστε την κυβέρνηση»

Ένας τρίτος ψέλλισε:

-«Για Δικαιοσύνη»

Η τελευταία απάντηση άρεσε στον καθηγητή ο οποίος συνέχισε ρωτώντας:

-«Ήταν άδικο αυτό που έκανα στη συμφοιτήτριά σας;»

Κανένας δεν απάντησε. Οπότε ο καθηγητής ξαναρώτησε:

-«Ήταν άδικο αυτό που έκανα στη συμφοιτήτριά σας;»

Τότε κάποια κεφάλια άρχισαν να γνέφουν καταφατικά.

Ο καθηγητής ξαναρώτησε ακόμη πιο έντονα:

-«Ήταν άδικο αυτό που έκανα στη συμφοιτήτριά σας;»

«Ναι» αποκρίθηκε κάποιος. «Βέβαια» είπε κάποιος άλλος. «Απολύτως» φώναξε ένας τρίτος.

-«Τότε όταν ζήτησα από τη συμφοιτήτριά σας να φύγει γιατί δε μίλησε κανένας; Γιατί κανένας δεν την υπερασπίστηκε;» παραπονέθηκε ο καθηγητής.

-«Σήμερα λοιπόν πήρατε όλοι σας ένα πολύ σημαντικό πρακτικό μάθημα. Δεν αντέδρασε κανείς σας στην αδικία επειδή το συγκεκριμένο συμβάν δεν σας επηρέασε προσωπικά. Αυτή σας όμως η συμπεριφορά είναι ενάντια στη δομή μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Το ότι δε σας αγγίζει κάτι τώρα δε σημαίνει ότι δε σας αφορά γενικά, γιατί κάποια στιγμή μπορεί να έρθετε εσείς στη θέση της συμφοιτήτριάς σας και τότε πιστέψτε με θα θέλετε οι συμφοιτητές σας να σας υπερασπιστούν έναντι της καταφανούς αδικίας. Αν δε
βοηθήσετε λοιπόν να έρθει η Δικαιοσύνη μέσω της συμμετοχής σας τότε όταν θα αδικηθείτε οι ίδιοι πολύ πιθανό να μην είναι κανένας εκεί ώστε να σας υπερασπιστεί».

Το συμπέρασμα

Από το παραπάνω παράδειγμα λοιπόνδιαφαίνεται ότι η λειτουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας προασπίζεται με τη μαζική συμμετοχή των πολιτών, οι οποίοι οφείλουν να βάλουν τη συλλογική αντιμετώπιση των γεγονότων πάνω από την ατομική ώστε, να έρθουν τα βέλτιστα αποτελέσματα. Η δικαιοσύνη είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες για να κρατηθεί μια κοινωνία συνεκτική, ώστε οι πολίτες της να μη χάνουν την εμπιστοσύνη τους προς τις ανεξάρτητες αρχές.

Δεν υπάρχει σωστή λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος χωρίς σωστή λειτουργία της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα δέντρο που υπάρχει στην κεντρική πλατεία κάθε πόλης μικρής ή μεγάλης. Όσο το φροντίζουν οι κάτοικοι της, τόσο αυτό θα ανθίζει και θα μεγαλώνει. Όσο αδιαφορούν τόσο θα μαραζώνει και θα ξεραίνεται. Επιπλέον όσο περισσότερο το προστατεύουν, τόσο αυτό θα μπορεί να κάνει τη δουλειά του ανεπηρέαστο, δηλαδή να παράγει οξυγόνο για όλους μας.

Το δέντρο αυτό είναι κοινόχρηστο έτσι μπορούμε όλοι με τη συμμετοχή μας να του προσφέρουμε ασφάλεια γιατί όπως η δικαιοσύνη είναι το εχέγγυο της δημοκρατίας, έτσι και η κοινωνική συμμετοχή και δράση μπορεί να γίνουν τα εχέγγυα της σωστής και εύρυθμης λειτουργίας της δικαστικής εξουσίας.

Φυσικά επ’ ουδενί δεν υποστηρίζουμε ότι πρέπει οι πολίτες να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, αλλά μέσω της συμμετοχής τους να ξανά δώσουν ζωή στις τοπικές κοινωνίες και με αυτόν τον τρόπο να υψώθεί ένα τοίχος προστασίας γύρω από τα κοινά αγαθά όπως είναι η δικαιοσύνη, ώστε οι εκπρόσωποί της να μπορούν πραγματικά να λειτουργήσουν ελεύθεροι και ανεπηρέαστοι από εξωγενείς παράγοντες. 

Εσύ τι πιστεύεις; 

Πηγή εικόνας: AJEL – Pixabay

* Το άρθρο φιλοξενήθηκε στην ιστοσελίδα lep.gr

Διαβάστε περισσότερα
ΕκπαίδευσηΕπιστήμεςΚοινωνία
20 Ιανουαρίου 2025by Konstantinos Papalitsas0 Comments

Γιατί; (γιατί πάντα έτσι το κάναμε…)

Στο σημερινό άρθρο αναρωτιόμαστε τον τρόπο με τον οποίο «εγκαθίστανται» οι κοινωνικοί κανόνες στο υποσυνείδητο των μελών μιας ομάδας χωρίς κανένα από αυτά να γνωρίζει ουσιαστικά τη σκοπιμότητά τους.

του Κωνσταντίνου Παπαλίτσα

Αρχικά ας δούμε ένα απλοϊκό παράδειγμα που καταδεικνύει τον τρόπο που λειτουργούν οι ανθρώπινες κοινωνίες εδώ και δεκαετίες.

Το παράδειγμα

Μια οικογένεια είχε μαζευτεί γύρω από το Κυριακάτικο τραπέζι. Εγγόνια, παιδιά, παππούδες κλπ. Το μενού είχε ψάρι. Μόλις φέρνει λοιπόν η οικοδέσποινα το ψάρι στο τραπέζι όλοι παρατηρούν ότι λείπει το κεφάλι. Ρωτάει λοιπόν κάποιος τη μαγείρισσα γιατί έκοψε το κεφάλι και αυτή του απαντάει γιατί έτσι το έκανε και η μητέρα της. Γυρίζουν λοιπόν όλοι προς τη μητέρα της που βρισκόταν στο τραπέζι και τη ρωτάνε γιατί κόβουμε το κεφάλι από το ψάρι. Εκείνη απαντάει με τον ίδιο τρόπο, ότι δηλαδή έτσι το έκανε η δική της μητέρα!

Τα βλέμματα όλα πέφτουν πάνω στη γιαγιά που βρισκόταν και εκείνη στο τραπέζι. Μόλις τη ρώτησαν γιατί κόβουμε το κεφάλι από το ψάρι εκείνη με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια αποκρίθηκε:

«Εμείς τότε παιδάκια μου είχαμε μικρά τηγάνια, τώρα εσείς γιατί το κάνετε δεν ξέρω!!!».

Παρατηρούμε λοιπόν ότι ένας κανόνας πέρασε από γενιά σε γενιά χωρίς να κατανοούν οι εμπλεκόμενοι τη σκοπιμότητά του.

Τη δεκαετία του 1960 λοιπόν ο Αμερικανός ψυχολόγος Harry Harlow διεξήγαγε ένα πείραμα προσπαθώντας να διερευνήσει τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούνται οι διάφορες κοινωνικές νόρμες που επηρεάζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Το πείραμα ονομάστηκε «Πείραμα των πέντε πιθήκων».

Το πείραμα

Τοποθέτησε πέντε μικρά πιθηκάκια σε μια αίθουσα και σε μια άκρη έβαλε μια σκάλα και στην κορυφή της σκάλας κρέμασε ένα τσαμπί με μπανάνες. Όταν τα πιθηκάκια όρμησαν να πάρουν τις μπανάνες ένα αυτόματο σύστημα νερού υπό πίεση τα κατάβρεξε με παγωμένο νερό. Μόλις συνήλθαν από την ψυχρολουσία τα πιθηκάκια προσπάθησαν ξανά να πάρουν τις μπανάνες. Το σύστημα και πάλι τους κατάβρεξε με πολλή μεγάλη πίεση. Αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές μέχρι που τα πιθηκάκια πήραν το μάθημά τους: «δεν ακουμπάμε Τις μπανάνες».

Ακολούθως ο ερευνητής έβγαλε ένα πιθηκάκι από την αίθουσα και έβαλε στη θέση του ένα νέο που δεν ήξερε τι είχε προηγηθεί. Όπως ήταν φυσικό το νέο πιθηκάκι προσπάθησε να ανέβει τη σκάλα για να πάρει τις μπανάνες. Τότε τα υπόλοιπα πιθηκάκια έπιασαν το νέο και άρχισαν να το χτυπούν αποτρέποντάς του να πάρει τις μπανάνες. Το νέο πιθηκάκι έμαθε με αυτόν τον άγριο τρόπο ότι δεν πρέπει να πάρει τις μπανάνες ακόμα και αν δεν είχε υποστεί ποτέ την ψυχρολουσία του παγωμένου νερού.

Στη συνέχεια ο ερευνητής αντικατέστησε ένα ακόμη από τα πρώτα πέντε πιθηκάκια και όταν το νεότερο πιθηκάκι πήγε να πάρει τις μπανάνες τα υπόλοιπα το απέτρεψαν βίαια. Η διαδικασία επαναλήφθηκε έως ότου στην αίθουσα να έχουν αντικατασταθεί τα πέντε αρχικά πιθηκάκια με πέντε νέα. Τα πέντε νέα πιθηκάκια γνώριζαν έναν και μόνο κανόνα: «δεν ακουμπάνε τις μπανάνες». Κανένα όμως από τα πέντε αυτά νέα πιθηκάκια δε γνώριζε το γιατί, καθώς κανένα από αυτά δεν είχε τιμωρηθεί για παραβίαση του κανόνα.

Με τα παραπάνω παραδείγματα παρατηρούμε τον τρόπο με τον οποίο «εγκαθίστανται» κοινωνικοί κανόνες στο υποσυνείδητο των μελών μιας ομάδας χωρίς κανένα από αυτά να γνωρίζει τη σκοπιμότητά τους.

Στην ερώτηση «γιατί το κάνεις αυτό» η πλειοψηφία των ανθρώπων απαντάει «γιατί έτσι το κάνουν όλοι» ή «γιατί πάντα έτσι το κάναμε».

Κατ’ αυτό τον τρόπο όμως διαιωνίζεται μια κοινωνική κατάσταση με συγκεκριμένη κουλτούρα και κανόνες των οποίων η αιτία δημιουργίας ξεχνιέται ή καταντάει ασήμαντη.

Το ότι κάποια πράγματα γίνονται εδώ και πάρα πολύ καιρό με ένα συγκεκριμένο τρόπο, δε σημαίνει ότι αυτός ο τρόπος δεν μπορεί να αλλάξει. 

Εσύ τι πιστεύεις;

Υπάρχει τρόπος να αλλάξουν οι κανόνες χωρίς να διασπαστεί η κοινωνική συνοχή;

Τι ρόλο θα έπρεπε να παίξουν η εκπαίδευση και οι επιστήμες σε μια τέτοια αλλαγή;

Για περισσότερο προβληματισμό μπορείς να ανατρέξεις στα παλαιότερα άρθρα μου: «Όταν το υποκείμενο γίνεται αντικείμενο» και «Ηθική της ε(πιστή)μης και της τεχνο-λογίας»

Πηγή εικόνας: TheDigitalArtist – Pixabay

Διαβάστε περισσότερα
Κοινωνία
20 Δεκεμβρίου 2024by Konstantinos Papalitsas0 Comments

Τι θα συνέβαινε εάν ξαφνικά εξαφανίζονταν τα social media από τη ζωή μας;

Στο σημερινό άρθρο αναρωτιόμαστε εάν υπάρχει ακόμα ζωή εκτός των εφαρμογών κοινωνικής δικτύωσης.

Μια προσωπική ιστορία του Κωνσταντίνου Παπαλίτσα

Πριν περίπου 1,5 χρόνο είχα πέσει και εγώ (όπως και πολλοί άλλοι κατά καιρούς) θύμα παραβίασης των προσωπικών μου λογαριασμών στα social media από κάποιους που ευελπιστούσαν να αποκομίσουν χρηματικά ποσά από τους φίλους μου. Πιο συγκεκριμένα αφού απέκτησαν πρόσβαση στα προφίλ μου σε Facebook και Instagram ξεκίνησαν να στέλνουν προσωπικά μηνύματα σε διάφορα άτομα με τα οποία ήμουν συνδεδεμένος ζητώντας τους άμεσα βοήθεια με την αποστολή χρηματικών ποσών μέσω καρτών paysafe.

Εγώ προφανώς και δεν είχα καταλάβει κάτι μέχρι που κάποιος φίλος μου επικοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικά και μου είπε τι συνέβαινε. Λίγα λεπτά αργότερα μου τηλεφώνησαν και άλλοι φίλοι να μου πούνε τα ίδια! Στη συνέχεια εκτός από το να απενεργοποιήσω τους λογαριασμούς μου που είχαν «χακαριστεί» επέλεξα να αφήσω λίγο καιρό να περάσει ώστε να ηρεμήσουν τα πράγματα. Πέρασαν λοιπόν περίπου 2 μήνες μέχρι να δημιουργήσω νέα προφίλ στα social media και αυτός ήταν αρκετός χρόνος ώστε να προβληματιστώ για αρκετά πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα τα θεωρούσα απλά καθημερινότητα.

Δύο μήνες λοιπόν που μου θύμισαν τη ζωή παλαιότερων δεκαετιών.

Πιο συγκεκριμένα το γεγονός της παραβίασης μου έδωσε την ευκαιρία μέσα σε μια μέρα να επικοινωνήσω με ανθρώπους με τους οποίους είχα να μιλήσω πολύ καιρό. Επικοινωνία άμεση μέσω τηλεφώνου και όχι μέσω μηνυμάτων σε μια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης. Πόσες φορές καθημερινά χρησιμοποιούμε εφαρμογές όπως το messenger, το viber, το whatsapp κ.α. για να στείλουμε απλά ένα μήνυμα αντί να πάρουμε τηλέφωνο και να μιλήσουμε με το άλλο άτομο. Τα έμμεσα και απρόσωπα μηνύματα δηλαδή έχουν αντικαταστήσει την άμεση επικοινωνία. Το παραπάνω μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο εάν αναλογιστούμε ότι η δραστηριότητα πίσω από ένα πληκτρολόγιο υπολογιστή, tablet ή smartphone έχει κανονικοποιηθεί και θεωρείται στις μέρες μας η κύρια μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων.

Μην έχοντας όμως τη δυνατότητα αυτούς τους δύο μήνες να στείλω κάποιο μήνυμα μέσω μιας πλατφόρμας για να επικοινωνήσω με τους φίλους μου, «αναγκαζόμουν» είτε να τους τηλεφωνήσω, είτε να πάω να τους συναντήσω από κοντά. Η διαφορά επικοινωνίας ήταν τεράστια. Η οικειότητα της δια ζώσης επαφής, η ζεστασιά και το ενδιαφέρον ήταν πολλά επίπεδα πάνω από την απρόσωπη επαφή μέσω μηνυμάτων. Επιπλέον αυτούς τους δύο μήνες το στέκι μου έπαψε να είναι στα κοινωνικά δίκτυα και μεταφέρθηκε σε πραγματικά και πιο ειλικρινή σημεία συνάντησης και κοινωνικών συναναστροφών. Ας παραδεχτούμε όλοι ότι όταν βαριόμαστε και δεν έχουμε τι να κάνουμε, το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι να περιπλανηθούμε στα social media και έτσι αλληλοεπιδρούμε όχι τόσο με ανθρώπους αλλά περισσότερο με αλγόριθμους. Όσοι από εμάς έχουν μεγαλώσει σε μια εποχή που δεν υπήρχαν όχι κοινωνικά δίκτυα αλλά ούτε καν ιντερνέτ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όταν βαριόμασταν οι επιλογές μας ήταν εντελώς διαφορετικές, όπως να πάρουμε τηλέφωνο ένα φίλο, να πάμε μια βόλτα, να βγούμε στην αυλή να παίξουμε, να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να μαζευτούμε στην αλάνα κλπ., πολύ περισσότερες και πιο αυθεντικές επιλογές δηλαδή από τις σημερινές ηλεκτρονικές δραστηριότητες.

Εκτός από τους παραπάνω αρνητικούς προβληματισμούς όμως, υπήρχαν και δύο θετικά στοιχεία. Το πρώτο είναι ο αριθμός των ατόμων που ήρθε σε επαφή μαζί μου εκείνη τη μέρα ώστε να με ενημερώσει άμεσα για το τι συμβαίνει. Το δεύτερο είναι ότι όλοι τους κατάλαβαν ότι το μήνυμα που έλαβαν δεν ήταν από εμένα καθώς όπως μου ανέφεραν ο τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας ήταν εντελώς διάφορος από τον δικό μου. Πάρα πολλά άτομα λοιπόν όχι μόνο νοιάστηκαν για μένα, άλλα δεν έπεσαν και στην παγίδα της εξαπάτησης, γεγονός από μόνο του είναι πολύ ενθαρρυντικό για όλους εμάς που χρησιμοποιούμε τα social media καθημερινά.

Είναι δεδομένο λοιπόν ότι τα κοινωνικά δίκτυα έχουν αλλάξει τον τρόπο επικοινωνίας των ανθρώπων και πάνω στη λειτουργία τους έχουν οικοδομηθεί επιχειρηματικές δραστηριότητες ειδικά στους τομείς της πληροφορικής και του marketing. Το παραπάνω δεν είναι κατακριτέο αρκεί να μην πλασάρεται ως η μόνη δυνατή επιλογή επικοινωνίας, παραγκωνίζοντας τις παλιές, πιο πραγματικές και πιο αυθεντικές μορφές επικοινωνίας και κυρίως να μην οδηγεί τους ανθρώπους να χάνουν στοιχεία της προσωπικότητάς τους και να βγάζουν ένα διαφορετικό εαυτό μέσω του τρόπου λειτουργίας της κάθε πλατφόρμας.

Πιστεύω λοιπόν πως εάν ξαφνικά εξαφανίζονταν τα social media από τη ζωή μας, δεν θα συνέβαινε τίποτε το συνταρακτικό καθώς η πραγματική ζωή είναι έξω από αυτά.

Η εξάρτηση όμως από τα κοινωνικά δίκτυα είναι τόσο μεγάλη που δυστυχώς όλοι μας πραγματοποιούμε καθημερινές δραστηριότητες μέσω αυτών θεωρώντας ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Εσύ τι γνώμη έχεις;

Μπορεί να υπάρξει ισορροπία μεταξύ πραγματικής και ηλεκτρονικής ζωής;

Πηγή εικόνας: geralt – Pixabay

Διαβάστε περισσότερα
ΚοινωνίαΤεχνολογία
3 Νοεμβρίου 2024by Konstantinos Papalitsas0 Comments

Άρθρο μου στο 15ο Τεύχος του περιοδικού «e-Άλληλον»

Ευχαριστώ θερμά το 15ο Τέυχος του περιοδικού «e-Άλληλον» για τη φιλοξενία του άρθρου μου με τίτλο “Η μετα-κοινωνία απειλεί τη δημοκρατία”.

(Τεύχος 15o/Σεπτέμβριος 2024, σελ. 5-7)

 

Ολόκληρο το περιοδικό μπορείτε να το βρείτε στο https://allilonnet.com/Τεύχος15

Διαβάστε περισσότερα
ΕπιχειρήσειςΚοινωνίαΟικονομία
23 Οκτωβρίου 2024by Konstantinos Papalitsas0 Comments

Το “πολιτικό” αόρατο χέρι της αγοράς

Στο σημερινό άρθρο αναρωτιόμαστε μήπως το αόρατο χέρι της αγοράς δεν είναι και τόσο αόρατο τελικά και εάν από πίσω κρύβονται πολιτικές αποφάσεις.

γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας

“Δεν χρειάζονται παρεμβάσεις.” “Αφήστε την αγορά ελεύθερη και θα τα ρυθμίσει όλα”. “Το αόρατο χέρι της αγοράς θα κάνει και πάλι το θαύμα του”. “Οι νόμοι της αγοράς πάντοτε υπερισχύουν”.

Αυτές και άλλες παρόμοιες εκφράσεις ακούγονται συχνά πυκνά από επιχειρηματίες και πολιτικούς οι οποίοι είναι υπέρμαχοι του νεοφιλελευθερισμού, ενός καπιταλιστικού μοντέλου όπου τα πάντα φαίνεται να ρυθμίζονται σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς και κυρίως σύμφωνα με το δίπολο προσφορά-ζήτηση. 

Πηγαίνοντας ένα βήμα πίσω ας αναρωτηθούμε όμως, ποιός καθορίζει την προσφορά και ποιος τη ζήτηση; Η πιο αυθόρμητη απάντηση είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι  έχουν ανάγκη από σπίτια, αυτοκίνητα, ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα κ.λ.π. ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους τα κατασκευάζουν και τα βγάζουν προς πώληση στην αγορά, η οποία βρίσκει τη χρυσή τομή μεταξύ τους.

Ακούγεται εξαιρετικά απλό αλλά δεν είναι. Και αυτό γιατί οι παραγωγοί και ακολούθως οι έμποροι στο βωμό του συγκεντρωτισμού της εξουσίας και της μεγιστοποίησης του κέρδους χρησιμοποιούν πολιτικές διαδικασίες και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ώστε να προωθήσουν κατασκευασμένες ανάγκες στο ευρύ κοινό. 

Οι ανάγκες αυτές δίνουν τη δυνατότητα μαζικής παραγωγής στα πιο επικερδή προϊόντα τα οποία κατακλύζουν ταχύτατα τις αγορές και όποιος τα αποκτήσει θεωρείται “in”, δηλαδή εντός του πλαισίου που κάποιοι είχαν ορίσει εξαρχής.

Άλλο ένα παράδειγμα πολιτικών αποφάσεων που επηρεάζουν τη λειτουργία της «ελεύθερης» αγοράς είναι η αυξημένη θερμοκρασία που παρατηρείται σε περιοχές όπου διαμένουν φτωχές οικογένειες.  Η θερμοκρασία στις περιοχές αυτές είναι σημαντικά μεγαλύτερη καθώς εκτός από την αδυναμία των οικογενειών να έχουν τις απαιτούμενες εγκαταστάσεις θέρμανσης και ψύξης, στο γεγονός συμβάλουν τόσο οι παλιές και αμόνωτες κατασκευές όσο και η μειωμένη αστική ανάπτυξη των περιοχών αυτών με έλλειψη χώρων πρασίνου κλπ. Οι περιοχές αυτές δεν είναι υποβαθμισμένες επειδή εκεί ζουν φτωχοί αλλά κάποιοι τις άφησαν στη μοίρα τους επειδή επέλεξαν εκεί να πάνε να ζήσουν οι φτωχοί μέσω διαφόρων διαδικασιών όπως για παράδειγμα η μείωση της αξίας των ακινήτων. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τη φωτιά στον περιβόητο πύργο Γκρένφελ στο Λονδίνο όπου έμεναν άνθρωποι από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και γι΄ αυτό το κτίριο είχε επενδυθεί με εύφλεκτο υλικό εις βάρος της ασφάλειας των ενοίκων ώστε να μη χαλάει τη θέα στους πλούσιους των γύρω περιοχών. Οι άνθρωποι αυτοί δεν κάηκαν επειδή ήταν άτυχοι, κάηκαν επειδή ήταν φτωχοί.

Όταν βέβαια κάποια οικονομική ελίτ θελήσει να μετεγκατασταθεί σε μια άλλη περιοχή, θα πρέπει πρώτα οι φτωχοί που ζουν εκεί να απομακρυνθούν, ώστε να αναβαθμιστεί η περιοχή και αυτό μπορεί να γίνει και πάλι τεχνητά ανεβάζοντας τις τιμές των ακινήτων. Βλέπουμε λοιπόν ότι το αόρατο χέρι της αγοράς μέσω των μεγαλύτερων επιχειρήσεων real estate ρυθμίζει κατά το δοκούν την προσφορά και τη ζήτηση ώστε να έρθουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. 

Επιπλέον οι περισσότερες από αυτές τις μεγάλες εταιρείες προβάλουν την προστασία του περιβάλλοντος ως μείζον θέμα στην εταιρική κοινωνική τους ευθύνη μέσω δράσεων και χορηγιών εναντίον της κλιματικής αλλαγής. Είναι οι ίδιες εταιρείες που μέσω των δραστηριοτήτων τους επιβαρύνουν το περιβάλλον και επιταχύνουν την κλιματική αλλαγή και οι παραπάνω δράσεις θεωρούν ότι λειτουργούν ως αντιστάθμισμα.

Δεν μπορούν όμως όλα τα πράγματα να μετριούνται με οικονομικούς όρους, ότι δηλαδή τόσα κέρδισα, τόσα έχασα το ισοζύγιο είναι θετικό, αρνητικό ή neutral. Η οικολογική αντιστάθμιση είναι πολιτική επιλογή και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άφεση αμαρτιών.

Όλα τα παραπάνω πρέπει να προβληματίσουν την κοινωνία ολόκληρη αλλά πρωτίστως τις επιστήμες που σχετίζονται με την ανάλυση των νόμων της αγοράς. Οι επιστήμες αυτές

βασίζονται στη συλλογή και επεξεργασία δεδομένων και τέλος στην εξαγωγή συμπερασμάτων. Το περιβάλλον όμως, οι άνθρωποι και η ίδια η κοινωνία ως πολυπαραγοντικές έννοιες δεν μπορούν να μπουν εύκολα στο ζύγι, συνεπώς η όλη προσπάθεια ανάλυσής τους τείνει να εξαρτάται από το είδος των δεδομένων και τον τρόπο συλλογής τους, τη μέθοδο και τους σκοπούς της ανάλυσης καθώς και τους επιδιωκόμενους στόχους της εκάστοτε έρευνας.  

Οι επιστήμες που ασχολούνται με την κοινωνία, τον άνθρωπο, την οικονομία, το περιβάλλον είναι πολύ δύσκολο να είναι αμερόληπτες, καθώς τα αποτελέσματά τους μπορεί να οδηγήσουν σε αποφάσεις που θα έχουν ως συνέπεια την αναδιανομή του πλούτου. 

Μπορεί το αόρατο χέρι της αγοράς να λειτουργεί σύμφωνα με το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης αλλά όταν κάποιος κερδίζει, κάποιος άλλος χάνει. Το ποιος θα χάσει όμως στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι πολιτική απόφαση.

Τελικά πόσο πολιτικά αμερόληπτο είναι το αόρατο χέρι της αγοράς καθώς και οι επιστήμες που την αναλύουν;

Εσύ τι γνώμη έχεις; 

Πηγή εικόνας: Buffik – Pixabay

* Το άρθρο φιλοξενήθηκε στην ιστοστελίδα lep.gr

Διαβάστε περισσότερα
ΕκπαίδευσηΕπιχειρήσεις
20 Σεπτεμβρίου 2024by Konstantinos Papalitsas0 Comments

Επιχειρηματικές τακτικές υποβαθμίζουν την παιδεία

Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς ξεκίνησαν και έντονες διαμαρτυρίες τόσο από την πλευρά των γονέων όσο και από την πλευρά των εκπαιδευτικών σχετικά με τις αλλαγές στις δομές των σχολείων και πιο συγκεκριμένα στις συγχωνεύσεις τμημάτων.

γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας

Το βασικό επιχείρημα που ακούγεται από την πλευρά των υπευθύνων είναι πως οι συγχωνεύσεις αυτές είναι απόρροια του δημογραφικού προβλήματος καθώς δεν υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά όσα άλλες χρονιές.

Μήπως όμως δεν είναι μόνο αυτή η αιτία;

Ο κόσμος των επιχειρήσεων ίσως έχει μια εναλλακτική απάντηση να δώσει. Ας αναλογιστούμε πότε μια επιχείρηση προβαίνει σε συγχωνεύσεις τμημάτων. Όταν είναι μη αποδοτικά ή όταν επιδιώκει να μειώσει το λειτουργικό της κόστος. 

Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, το να θεωρείται ότι η συγχώνευση σχολικών τμημάτων είναι πιο αποδοτική σε σχέση με τα μικρά ολιγομελή τμήματα έρχεται σε αντίθεση με την έννοια της εποικοδομητικής μετάδοσης της γνώσης από τους εκπαιδευτικούς και την ενεργητική συμμετοχή των μαθητών. 

Συνεπώς ο στόχος είναι οφθαλμοφανής και είναι η μείωση του κόστους. Λιγότεροι εκπαιδευτικοί, λιγότεροι μισθοί, λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές, λιγότερες εγκαταστάσεις προς συντήρηση, λιγότερα έξοδα! Ταυτόχρονα όμως είναι και επικοινωνιακός καθώς μέσω της συγχώνευσης δίνεται η εντύπωση ότι επειδή τα εκπαιδευτικά κενά καθίστανται λιγότερα, καλύπτονται με μεγαλύτερο βαθμό. 

Η λειτουργία των σχολικών μονάδων όμως δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιχειρηματικούς όρους καθώς τα σχολεία δεν είναι επιχειρήσεις.

Δυστυχώς, πέρα από την αύξηση του αριθμού των μαθητών στις σχολικές αίθουσες υπάρχουν και άλλες διεργασίες που οδηγούν στη μετατροπή τους σε επιχειρήσεις. Η δομή των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών και ο τρόπος εφαρμογής τους από τους εκπαιδευτικούς εντός της τάξης περιορίζεται από συγκεκριμένες ντιρεκτίβες οι οποίες στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν αποτελούν εμπεριστατωμένες εκπαιδευτικές μεθόδους αλλά πολιτικές αποφάσεις. 

Έννοιες όπως η ελευθερία, η δημιουργικότητα, η εξερεύνηση, η ενεργητική δραστηριότητα καταστρατηγούνται από την παροχή έτοιμων πληροφοριών στο βωμό του απλά να “βγει η ύλη”. Ο ανταγωνισμός που αναπτύσσεται μεταξύ των μαθητών για την καλύτερη επίδοση και μεταξύ των εκπαιδευτικών για το ποιανού οι μαθητές θα αριστεύσουν θυμίζει τρόπους λειτουργίας επιχειρήσεων. Έτσι ο σκοπός της εκπαίδευσης που είναι η δημιουργία μορφωμένων ανθρώπων χάνεται καθώς η αγάπη για μάθηση τείνει να εξαφανιστεί. 

Σε μια επιχείρηση εάν δεν αποδίδει ένα τμήμα, ή συγχωνεύεται ή καταργείται. Ακριβώς η ίδια λογική φαίνεται να επιχειρείται και στις σχολικές μονάδες. Μόνο που σε μια επιχείρηση υπάρχουν και επιπτώσεις λόγω μη αποδοτικότητας όπως μεταθέσεις εργαζομένων ή ακόμα και απομάκρυνσή τους. Εάν τέτοιου είδους επιχειρηματικές τακτικές αρχίζουν να εφαρμόζονται στην εκπαίδευση υποβόσκει ο κίνδυνος να δημιουργηθούν μαθητές δύο ή περισσότερων ταχυτήτων γεγονός που καταργεί στην πράξη το δικαίωμα στη γνώση καθώς και κάθε έννοια ισότητας.

Το δημογραφικό όντως είναι ένα μεγάλο θέμα στη σημερινή κοινωνία αλλά η επιρροή του στην εκπαίδευση μπορεί να διαχειριστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργηθούν περισσότερα μικρά και ευέλικτα τμήματα και η απόδοση μαθητών και εκπαιδευτικών να εκτοξευθεί. Η λήψη των εκπαιδευτικών αποφάσεων με βασικό κριτήριο τη μείωση του κόστους μετατρέπει την παιδεία από δημόσιο αγαθό σε επιχείρηση και μέσω των εκπαιδευτικών διαδικασιών οδηγεί υποσυνείδητα τους εκπαιδευόμενους να δεχτούν αυτή τη μετατροπή ως κάτι το ορθολογικό.  

Το σημερινό σχολείο παρέχει στους μαθητές γνώσεις με ανταλλακτική αξία μαθαίνοντάς τους ουσιαστικά πως να δουλεύουν αποδοτικά για άλλους όταν μεγαλώσουν ενώ στον ελεύθερο τους χρόνο τους υποδεικνύει πως να καταναλώνουν πιο αποδοτικά.

Τι είναι όμως αποδοτικό και τι όχι στο δημόσιο σχολείο τελικά;

Ποιός ο ρόλος του εκπαιδευτικού, του μαθητή και του σχολείου γενικότερα στην εκπαιδευτική διαδικασία;

Μήπως το καπιταλιστικό μοντέλο εκτός από την αγορά εργασίας έχει παρεισφρήσει υπερβολικά και στον τομέα της παιδείας, υποβαθμιζοντας την; 

Ερωτήματα τα οποία πρέπει να τεθούν ευρύτερα στην κοινωνία ώστε να προκύψουν απαντήσεις από τους άμεσα εμπλεκόμενους και όχι μόνο πίσω από κλειστές πόρτες πολιτικών γραφείων.

Η παιδεία πρέπει να ξαναβρεί τη θέση της μεταξύ των δημόσιων αγαθών. Ας μην έχει την κατάληξη που είχε ένα άλλο δημόσιο αγαθό, το νερό, το οποίο ως απόρροια του καπιταλισμού το έχουμε βάλει σε πλαστικά μπουκαλάκια και το εμπορευόμαστε.

Εσύ τι γνώμη έχεις;

Πηγή εικόνας: onlydeadareneutrals – Pixabay

* Το άρθρο φιλοξενήθηκε στην ιστοστελίδα lep.gr

Διαβάστε περισσότερα
ΕπιχειρήσειςΚοινωνίαΤεχνολογία
1 Σεπτεμβρίου 2024by Konstantinos Papalitsas1 Comments

Ακούει κανέις;

Μετά την επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές αναρωτιόμαστε πως θα αισθανόταν κάποιος εάν βρισκόταν μέσα σε ένα γήπεδο γεμάτο κόσμο, φώναζε με όλη του τη δύναμη αλλά κανένας δεν μπορούσε να τον ακούσει…

γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας

Είναι γεγονός ότι με την ανάπτυξη του διαδικτύου και την ευρεία διάδοση των social media έχει εκδημοκρατιστεί το δικαίωμα τόσο στη γνώση όσο και στην πληροφορία οι οποίες έχουν γίνει πιο προσιτές από ποτέ.

Η μετάβαση από το web 1.0 όπου οι χρήστες μπορούσαν να διαβάσουν και να προβάλουν πληροφορίες στο web 2.0 όπου έγινε δυνατή η αλληλεπίδραση με τους εκάστοτε ιστοτόπους οδήγησε στην ανάπτυξη και την ευρεία χρήση των κοινωνικών δικτύων.

Από τα παραπάνω εξάγεται το συμπέρασμα ότι όσο αυξάνει ο αριθμός των χρηστών στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης τόσο περισσότερες διασυνδέσεις δημιουργούνται και κατά συνέπεια τόσο πιο πολλές προβολές έχει το περιεχόμενο που δημιουργεί και μοιράζεται ο καθένας μας.

Η μήπως όχι;

Πίσω από τις πλατφόρμες των κοινωνικών δικτύων βρίσκονται ιδιωτικές διαχειριστικές εταιρείες οι οποίες για να επιβιώσουν βασίζουν τα έσοδά τους σε διαφημίσεις που προβάλλονται στις εν λόγω πλατφόρμες. Προφανώς όσο μεγαλύτερη απόδοση έχουν οι διαφημίσεις αυτές τόσο αυξάνονται τα αντίστοιχα έσοδα για την πλατφόρμα και εκεί ακριβώς είναι που ξεκινάει η καταγραφή των προτιμήσεων και το φιλτράρισμα.

Η παρακολούθηση των επιθυμιών, των επιλογών και των αντιδράσεων των χρηστών ώστε να τους προβληθεί το καταλληλότερο διαφημιστικό προϊόν και να αυξηθούν οι πιθανότητες αγοραπωλησίας βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη και με τη βοήθεια πλέον της τεχνητής νοημοσύνης επιχειρείται μεγιστοποίηση του αποτελέσματος. 

Ως αποτέλεσμα της παραπάνω διαδικασίας είναι ότι προβάλλονται στο χρήστη συγκεκριμένες δημοσιεύσεις ώστε να τον κατευθύνουν να εκτελέσει συγκεκριμένες ενέργειες που έχει προαποφασίσει ο “αλγόριθμος”.

Το γεγονός αυτό εάν ήταν μεμονομώνο θα μπορούσαν οι χρήστες να μετριάσουν τον αντίκτυπό του απλά σταματώντας να χρησιμοποιούν την εκάστοτε πλατφόρμα.

Η δημιουργία όμως της εντύπωσης ότι όλες οι εκφάνσεις της σύγχρονης ζωής περνάνε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα σε συνδυασμό και με την υπερπροβολή επιλεγμένων, διάσημων κυρίως, προσώπων που επηρεάζουν πάρα πολύ κόσμο (influencers) όχι μόνο αποτρέπει την αποχώρηση των χρηστών αλλά προσελκύει όλο και περισσότερους.

Από τη μία λοιπόν όλες αυτές τις πληρωμένες διαφημίσεις είτε είμαστε αναγκασμένοι να πέφτουμε πάνω τους είτε θα πρέπει να πληρώσουμε κάποια συνδρομή για να μην μας προβάλλονται!

Από την άλλη η επιπλέον πρόκληση των δικτύων αυτών είναι να δώσουν τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε θέλει και μπορεί να δημιουργεί περιεχόμενο και να το μοιράζεται ελεύθερα με τους φίλους και του followers του.

Πλήρης εκδημοκρατισμός θα σκεφτεί κάποιος καθώς πλέον στο διαδίκτυο μπορείς να βρεις ελεύθερα ότι θέλεις καθώς υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να το μοιραστούν.

Πως όμως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι όταν μοιραζόμαστε κάτι στο διαδίκτυο και ειδικά στα κοινωνικά δίκτυα, η πληροφορία φτάνει σε όλα τα άτομα με τα οποία αλληλεπιδρούμε εντός της πλατφόρμας;

Από τη στιγμή που η διαχείριση της κάθε πλατφόρμας δεν είναι ανοιχτή και διαθέσιμη στους χρήστες της αλλά από πίσω λειτουργούν ιδιωτικοί φορείς τότε είναι αναμενόμενο να υπάρχουν φαινόμενα λογοκρισίας σύμφωνα με τις επιρροές που δέχεται η εκάστοτε ηγεσία της ιδιοκτήτριας εταιρείας.

Κατευθύνσεις κυρίως πολιτικές αλλά και κοινωνικές, οικονομικές, θρησκευτικές μπορούν να δημιουργήσουν φιλτράρισμα και έλεγχο που διαμοιραζόμενου περιεχομένου και εν τέλει η οποιαδήποτε καλή ιδέα να μη φτάσει ποτέ στους ενδιαφερόμενους καθώς θεωρήθηκε “επικίνδυνη” από την πλατφόρμα.

Το φαινόμενο αυτό που ονομάζεται shadow banning, σύμφωνα με το οποίο το περιεχόμενο ενός χρήστη ή μέρος αυτού αποκλείεται από την πλατφόρμα χωρίς να γίνεται αντιληπτό από τον ίδιο.  Για παράδειγμα μπορεί κάποιος να κάνει μια ανάρτηση σε ένα κοινωνικό δίκτυο ή να σχολιάσει μια ανάρτηση κάποιου άλλου. Τόσο η δική του ανάρτηση όσο και το σχόλιό του εμφανίζονται στον ίδιο αλλά σε κανένα άλλο χρήση της πλατφόρμας. 

Όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή του άρθρου είναι σαν να βρίσκεται κάποιος μέσα σε ένα γήπεδο γεμάτο κόσμο, να φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί αλλά κανένας να μη μπορεί να τον ακούσει.

Το φαινόμενο αυτό ξεκίνησε για να προστατέψει τους υγιείς χρήστες από κακόβουλους ή fake λογαριασμούς που επιχειρούν να χειραγωγήσουν στην κοινή γνώμη αλλά εξαιτίας διαφόρων παραγόντων (κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών κλπ) κατέληξε να επεκταθεί σε πολύ περισσότερους χρήστες χειραγωγώντας ουσιαστικά η ίδια πλατφόρμα την κοινή γνώμη.

Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω διαπιστώνουμε ότι οι διαδικτυακές πλατφόρμες ακυρώνουν στην πράξη τον εκδημοκρατισμό που οι ίδες ευαγγελίζονται ότι προσφέρουν.

Εσύ νομίζεις ότι “ακούγεσαι” όταν αλληλεπιδράς με οποιονδήποτε τρόπο στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης; Θα ήσουν διατεθειμένος να πληρώσεις κάποια συνδρομή ώστε να απαλλαγείς από τις ανεπιθύμητες διαφημίσεις και να σου προβάλλονται οι αναρτήσεις των ατόμων που ούτως ή άλλως σε ακολουθούν;!

Πηγή εικόνας: geralt – Pixabay

*Το άρθρο φιλοξενήθηκε στην ιστοσελίδα neolaia.gr

Διαβάστε περισσότερα
ΕπιχειρήσειςΚοινωνία
28 Ιουλίου 2024by Konstantinos Papalitsas1 Comments

H προσφορά εταιρειών στην κοινωνία επηρεάζει την αγορά εργασίας

Όπου στο σημερινό άρθρο αναρωτιόμαστε εάν η επιλογή μιας επαγγελματικής συνεργασίας σχετίζεται και με την προσφορά των εμπλεκομένων στην κοινωνία.

γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας

Το τηλέφωνό του είχε μέρες να χτυπήσει. Ο ήρωάς μας βρισκόταν εδώ και δύο μήνες σε αναζήτηση εργασίας. Όλος ο περίγυρός του (γνωστοί, φίλοι, οικογένεια), του έλεγε ότι στη χώρα μας πλέον υπάρχει μηδενική ανεργία, καθώς όποιος θέλει να δουλέψει θα βρει μια θέση. Όλες οι εταιρείες εκμεταλλευόμενες και τα κοινοτικά κονδύλια βρίσκονται σε φάση αύξησης του κύκλου εργασιών τους και σχεδόν όλες έχουν ανάγκη από προσωπικό.

Είχε κάνει αρκετά ραντεβού τον τελευταίο καιρό αλλά δεν είχε βρει αυτό που έψαχνε. Υπήρχαν εταιρείες που του πρόσφεραν μια θέση εργασίας καθώς όπως του έλεγαν τους «έκανε». Όμως εκείνος τις αρνιόταν καθώς ένιωθε ότι δεν του «έκαναν» αυτές.

Ένα σημαντικό στοιχείο λοιπόν ώστε να προκύψει μια άρτια επαγγελματική συνεργασία είναι τα δύο μέρη, εργοδότης και εργαζόμενος, πέρα από τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά να ταιριάζουν και οι ιδιοσυγκρασίες του. Εάν τα δύο μέρη δεν κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος τότε αργά ή γρήγορα η συνεργασία θα τερματιστεί καθώς θα υπάρξει διαφωνία όχι τόσο ως προς τον τρόπο εκτέλεσης ενός project όσο ως προς τον τρόπο διαχείρισής του. Με τον όρο διαχείριση εννοούμε όλους τους εμπλεκόμενους, δηλαδή πελάτες, προσωπικό, προμηθευτές, υπεργολάβους κλπ. Δυστυχώς τα μεγαλύτερα προβλήματα προκύπτουν σε μεγάλα project και εκεί είναι που βγαίνουν στην επιφάνεια κρυμμένες ασυμφωνίες.

Ο ήρωάς μας λοιπόν σκεπτόμενος όλα αυτά είχε απογοητευτεί. Πίστευε πως δεν θα έβρισκε ποτέ κάποια εταιρεία που να ταιριάζουν οι εργασιακές τους κουλτούρες. Βασικά οι περισσότερες εταιρείες με τις οποίες μιλούσε δεν λειτουργούσαν καν στα πλαίσια κάποιας εταιρικής κουλτούρας και όσες διαφήμιζαν στο site τους για εργασιακές αρχές και αξίες όταν ερχόταν σε επαφή μαζί τους καταλάβαινε ότι τίποτα απ’ όσα έλεγαν δεν ίσχυε.

Χαμένος λοιπόν στις σκέψεις αυτές άκουσε το τηλέφωνό του να χτυπάει. Το σήκωσε και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο ιδιοκτήτης μιας επιχείρησης στην οποία είχε στείλει το βιογραφικό του. Το γεγονός αυτό τον παραξένεψε λιγάκι καθώς όλες οι προηγούμενες επαφές που είχε κάνει ήταν με κάποια γραμματέα ή ένα manager κάποιας επιχείρησης και όχι απ’ ευθείας με τον ιδιοκτήτη της.

Ο ιδιοκτήτης λοιπόν του είπε ότι θα ήθελε να τον γνωρίσει από κοντά και ο ήρωάς μας ένοιωθε ότι η περίπτωση αυτή είχε κάτι το διαφορετικό.

Το ραντεβού κλείστηκε. Η συνάντηση δεν έγινε στην αίθουσα συσκέψεων της εταιρείας (όπως συνέβαινε με όλα τα προηγούμενα ραντεβού που είχε κάνει σε άλλες εταιρείες) αλλά στο γραφείο του ιδιοκτήτη. Η οικειότητα ήταν εμφανής από την πρώτη στιγμή και αφού είπαν τα βασικά περί της προσφερόμενης θέσης εργασίας ο ιδιοκτήτης ρώτησε τον ήρωά μας:

  • Με βάση τα προσόντα σου εμάς ως εταιρεία «μας κάνεις» και θέλουμε να συνεργαστούμε μαζί σου. Θα ήθελες να με ρωτήσεις κάτι και εσύ ώστε να διαπιστώσεις εάν «σου κάνουμε» και εμείς;

Αυτή την ερώτηση δεν του την είχαν ξανακάνει. Άλλες εταιρείες μέχρι και τεστ τον είχαν βάλει να γράψει ώστε να είναι σίγουρες ότι «κάνει» για τη δουλειά αλλά να τον αφήσουν να ρωτήσει ότι θέλει ούτε συζήτηση. Τώρα όμως που του δινόταν αυτή η ευκαιρία δεν την έχασε και ρώτησε κάτι που τον απασχολούσε πολύ καιρό και δεν είχε βρει απάντηση.

  • Ποια είναι η προσφορά της εταιρείας σας στην κοινωνία;

Τη θεωρούσε πολύ σημαντική ερώτηση καθώς μέσω αυτής μπορούσε να καταλάβει εάν ο σκοπός μιας εταιρείας είναι μόνο η αύξηση της κερδοφορίας ή και η προσφορά στην τοπική κοινωνία της περιοχής όπου δραστηριοποιείται.

Η ερώτηση λοιπόν ξάφνιασε λίγο τον ιδιοκτήτη και ταυτόχρονα τον προκάλεσε καθώς κανένας εργαζόμενος μέχρι τώρα δεν τον είχε ξαναρωτήσει κάτι παρόμοιο.

  • Γιατί μου το ρωτάς αυτό; Αποκρίθηκε.
  • Γιατί στην σύγχρονη εποχή έχει αλλάξει η έννοια της επιχειρηματικότητας. Η παγκοσμιοποιημένη αγορά έχει δώσει κίνητρα στις επιχειρήσεις να απευθυνθούν σε διευρυμένο κοινό σε διάφορα μέρη του κόσμου. Η ανάπτυξη των ασύρματων δικτύων και του ίντερνετ επιτάχυνε αυτή τη στροφή και πλέον πολλές εταιρείες έχουν ως κύριο στόχο την επέκταση και την είσοδο σε νέες αγορές με αποτέλεσμα οι δραστηριότητές τους να μην επικεντρώνονται σε μια μόνο περιοχή. Ως αποτέλεσμα η όποια επιθυμία υπήρχε για προσφορά στην τοπική κοινωνία έχει εξανεμιστεί.
  • Και είναι τόσο σημαντική η προσφορά στην κοινωνία; ρώτησε ο ιδιοκτήτης.
  • Φυσικά. Η διάθεση για προσφορά μιας εταιρείας στην τοπική κοινωνία της περιοχής στην οποία δραστηριοποιείται καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους πελάτες της και κατ’ επέκταση γενικότερα τους συνανθρώπους της. Η προσφορά στην κοινωνία είναι δείγμα ενδιαφέροντος για την ευρύτερη ανάπτυξη μιας περιοχής καθώς και απόδειξη της κουλτούρας που διέπει τα μέλη της εταιρείας. Και φυσικά είναι πολύ σημαντικό κριτήριο για να συνεργαστεί κάποιος με τη συγκεκριμένη εταιρεία.

Ο ιδιοκτήτης πάντα προσπαθούσε να νοιάζεται για τους εργαζομένους του και να τους βοηθάει με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσε. Μέσα από τη συζήτηση που είχε όμως με τον ήρωά μας κατάλαβε ότι στα πλαίσια της προσπάθειας για συνεχή ανάπτυξη, εδώ και πολύ καιρό δεν πρόσφερε ουσιαστικά κάτι στην τοπική κοινωνία. Έτσι λοιπόν του είπε.

  • Έχω μιλήσει με πολλούς υποψήφιους για αυτή τη θέση και πάντα επιδιώκω την προσωπική επαφή με όλους καθώς ακόμη και αν δεν προχωρήσει μια συνεργασία, και μόνο η γνωριμία με έναν ακόμη άνθρωπο αξίζει. Με κανένα από τους προηγούμενους υποψήφιους δεν είχα παρόμοιες συζητήσεις. Θα σου δώσω τη θέση όχι μόνο για τα τυπικά σου προσόντα αλλά και για τις ιδέες σου που πιστεύω ότι θα βοηθήσουν στη δημιουργία μιας νέας κουλτούρας εργασίας.

Η συμφωνία έκλεισε λοιπόν έχοντας ως βασικό κριτήριο την προσφορά στην κοινωνία.

Εσύ τι γνώμη έχεις;

Πηγή εικόνας: geralt – Pixabay

Διαβάστε περισσότερα
Επιχειρήσεις
14 Ιουλίου 2024by Konstantinos Papalitsas13 Comments

Η ευγένεια στο customer experience

Μπορεί μια ευγενική συμπεριφορά να αλλάξει το βίωμα του πελάτη;

γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας

Είχε ξυπνήσει πολύ πρωί. Ή μάλλον δεν είχε κοιμηθεί σχεδόν καθόλου. Στο μυαλό της στριφογύριζε συνεχώς η ίδια εικόνα: Ένα πελάτης να ωρύεται μέσα στο γραφείο και να της ζητάει το λόγο για κάποιο λάθος που είχε γίνει στο project που έτρεχαν εδώ και καιρό.

Βαθιά μέσα της ήξερε ότι για το λάθος δεν ευθυνόταν η ίδια και είχε κάνει ότι περνούσε από το χέρι της για να το αποτρέψει. Καμία της προσπάθεια όμως δεν αναγνωρίστηκε από τον εκνευρισμένο πελάτη τον οποίο δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί. Στην αρχή προσπάθησε να του εξηγήσει αλλά στη συνέχεια έμεινε σιωπηλή και άκουγε τις φραστικές επιθέσεις του νιώθοντας ανήμπορη να αντιδράσει.

Άραγε υπήρχε τρόπος να το αντιμετωπίσει όλο αυτό; Δεν είχε απάντηση. Πολύ θα ήθελε όμως να μάθει πως θα έπρεπε να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις και τέτοιους πελάτες.

Βλέπετε στο μυαλό της πάντα υπήρχε η φράση: unique customer experience. Είχε ως στόχο σε κάθε της δουλειά να κάνει τον πελάτη της να βιώσει μια μοναδική εμπειρία συνεργασίας. Και όντως το είχε καταφέρει αρκετά σε καλά σε πολλές περιπτώσεις αλλά όλες τους ήταν περιπτώσεις που τα project προχωρούσαν και ολοκληρώνονταν χωρίς σοβαρά προβλήματα και αστοχίες.

Σηκώθηκε λοιπόν από το κρεβάτι της και αφού πλύθηκε, έβαλε ένα από τα καλά της σύνολα, βάφτηκε διακριτικά και πήγε να φορέσει ένα χρυσό ρολόι που της είχε κάνει δώρο η νονά της πριν χρόνια αλλά τελικά το άφησε κάτω. Το θεώρησε πολύ έντονο και υπερβολικό και με την τόσο πεσμένη ψυχολογία που είχε ένιωθε ότι δεν μπορούσε να το υποστηρίξει. Το έβαλε όμως στην τσάντα της και το πήρε μαζί της.

Ξεκίνησε λοιπόν για το γραφείο της. Στο δρόμο καθώς οδηγούσε άκουσε τυχαία μια ενημερωτική εκπομπή η οποία είχε ως καλεσμένη μια αεροσυνοδό που εξιστορούσε ένα άσχημο περιστατικό που συνέβη σε μια από τις τελευταίες της πτήσεις.

Η ιστορία πήγαινε κάπως έτσι: «Ήταν μια τυπική πτήση ρουτίνας μεταξύ των δύο μεγαλύτερων πόλεων της χώρας. Για κάποιο άγνωστο λόγο η πτήση στην οποία είχε οριστεί ως αεροσυνοδός, είχε καθυστέρηση με αποτέλεσμα οι περισσότεροι επιβάτες να είναι εκνευρισμένοι. Οι αεροσυνοδοί άρχισαν να ελέγχουν εάν όλοι φορούσαν τις ζώνες τους καθώς το αεροπλάνο ετοιμαζόταν για απογείωση. Τότε περνώντας μπροστά από έναν αγριεμένο επιβάτη, εκείνος ξεκινάει μια λεκτική επίθεση εναντίον της χρησιμοποιώντας προσβλητικές και χυδαίες εκφράσεις. Η αεροσυνοδός πάγωσε αλλά προτού προλάβει να αντιδράσει είχε σπεύσει δίπλα της η υπεύθυνη πληρώματος και με ένα χαμόγελο ρώτησε τον έξαλλο επιβάτη πως μπορεί να τον βοηθήσει. Εκείνος συνέχισε την επίθεση αυτή τη φορά στη υπεύθυνη πληρώματος καθώς όπως ισχυριζόταν εξαιτίας της καθυστέρησης έχασε ένα πολύ σημαντικό ραντεβού που είχε. Η αεροσυνοδός άφησε την υπεύθυνη να χειριστεί την κατάσταση καθώς απ’ ότι φάνηκε εκ των υστέρων είχε αντιμετωπίσει αρκετές τέτοιες παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν. Χωρίς λοιπόν να συγχιστεί και χωρίς να σηκώσει καθόλου τον τόνο της φωνής της είπε στον επιβάτη ότι τον καταλαβαίνει και πως και αυτή θα ήθελε να πάει σπίτι στην ώρα της να δει τον άντρα της και τα παιδιά της. Ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει για κάποιο λόγο αλλά όλοι οι επιβάτες θα πρέπει να είναι σίγουροι πως πρωταρχικό μέλημα σε κάθε πτήση είναι η ασφάλειά τους. Ο επιβάτης συνέχισε την επίθεση αλλά η υπεύθυνη χωρίς να χάσει καθόλου την ψυχραιμία της και χρησιμοποιώντας εύηχες και καθαρές λέξεις του είπε με έναν ήρεμο τρόπο ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που συμβαίνει. Αυτό που μπορούμε όμως να αλλάξουμε είναι ο τρόπος που αντιδρούμε πάνω σε αυτό που συμβαίνει. Δεν υπάρχει λόγος ένα και μόνο γεγονός να επηρεάσει τόσο πολύ τη διάθεσή μας. Ένα ταξίδι και τόσους συνταξιδιώτες ίσως είναι ευκαιρία για νέες γνωριμίες, ανταλλαγή απόψεων, εμπειριών κλπ. Ένα ταξίδι με το αεροπλάνο είναι από μόνο του μια μοναδική εμπειρία. Ας απολαύσουμε την πτήση μας.»

Του είχε αφιερώσει πολύ περισσότερο χρόνο απ’ ότι του αναλογούσε. Ο χρόνος αυτός όμως ήταν αναγκαίος ώστε να μετατραπεί η εμπειρία που βιώνει ο επιβάτης από αρνητική σε θετική.

Η αεροσυνοδός δεν είχε χάσει στιγμή την ψυχραιμία της. Ήταν ήρεμη, χαμογελαστή και πρόθυμη να ακούσει τα παράπονα του επιβάτη, να δείξει ότι τον καταλαβαίνει και να τον κάνει να μετριάσει τον εκνευρισμό όσο το δυνατόν περισσότερο.

Με αυτά στο μυαλό της η πρωταγωνίστριά μας, λίγο πριν φτάσει στο γραφείο της σταμάτησε σε ένα μια καφετέρια να πάρει έναν καφέ. Με το που μπήκε στο μαγαζί άκουσε φωνές στα δεξιά της. Γύρισε να δει τι συμβαίνει και διαπίστωσε ότι ένας πελάτης έκανε έντονα παράπονα στην κοπέλα που τον σέρβιρε ότι ο καφές του δεν έχει καθόλου ζάχαρη. Η κοπέλα με έναν απίστευτα ήρεμο και ευγενικό τρόπο του εξήγησε ότι είναι κάτι που διορθώνεται, ότι θα το φροντίσει η ίδια άμεσα, συνεπώς δεν υπάρχει λόγος για εντάσεις.

Προφανώς για να συμπεριφέρεται τόσο άσχημα ένας πελάτης σημαίνει ότι είχε συσσωρευμένο θυμό μέσα του που συνήθως εκτονώνεται στους λάθος ανθρώπους. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις εάν ο πελάτης σου πριν έρθει σε σένα είχε μαλώσει με τη γυναίκα του, είχε διαφωνήσει με ο αφεντικό του, κυνηγούσε δικούς του πελάτες να τον πληρώσουν, είχε προβλήματα υγείας, οικονομικά κλπ.

Η κοπέλα όμως στο café δεν μπήκε ποτέ σε απολογητική θέση αλλά με απόλυση συναίσθηση αντέδρασε άμεσα για να ικανοποιήσει το παράπονο του πελάτη γεγονός που καταδείκνυε την εκπαίδευση που είχε λάβει στο customer service όπως αντίστοιχα και η υπεύθυνη πληρώματος στο αεροπλάνο. Η παραπάνω εκπαίδευση σε συνδυασμό με την απαιτούμενη ευγένεια χαρακτήρα οδήγησαν σε ένα unique customer experience το οποίο ξεκίνησε από ένα αρνητικό γεγονός.

Και τότε η πρωταγωνίστριά μας κατάλαβε. Μια σωστή επαγγελματίας ανεξάρτητα τον τομέα στον οποίο δραστηριοποιείται οφείλει να εξελίξει τις δεξιότητές της στο customer service ώστε στη συνέχεια να βελτιώσει και το customer experience. Ανεξάρτητα λοιπόν ποιόν έχει απέναντί της, ανεξάρτητα εάν το project πάει καλά ή όχι, η σύνδεση που θα πρέπει να δημιουργήσει με τον πελάτης είναι πρωταρχικής σημασίας και τα soft skills που λέγονται ψυχραιμία, ηρεμία και ευγένεια είναι αυτά που θα τη βοηθήσουν να το επιτύχει.

Έβγαλε λοιπόν από την τσάντα της το χρυσό ρολόι της γιαγιάς της, το φόρεσε και ανέβηκε στο γραφείο της γεμάτη αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να χειριστεί και τις πιο δύσκολες καταστάσεις αλλάζοντας ριζικά το customer experience που βιώνουν οι πελάτες της.

Πηγή εικόνας: yogendras31 – Pixabay