Κάνε εγγραφή στο Newsletter μας συμπληρώνοντας το e-mail σου
"Find your Passion
Block your time
and make it happen!"
Friday
July 11, 2025
GreeceJuly 11, 2025
Sunrise: 6:15 AM
Sunset: 8:55 PM
Sunset: 8:55 PM
Get Social
Τελευταία Άρθρα
10 Μαΐου 2025Στο σημερινό άρθρο αναρωτιόμαστε τι σημαίνει πραγματικά η λέξη αλήθεια και πόσοι από εμάς τη θυμούνται ουσιαστικά.
του Κωνσταντίνου Παπαλίτσα
Η λέξη αλήθεια χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο για να καταδείξει κάτι το πραγματικό, κάτι το σωστό. Έτσι έχει ριζώσει στη συνείδηση του απλού ανθρώπου διαχρονικά, γι’ αυτό και όταν κάποιος αναζητά την αλήθεια, νοείται ότι αναζητά την πραγματικότητα.
Η αλήθεια ως έννοια παραπέμπει επίσης στην επιβεβαίωση της υπαρκτότητας, μιας κατάστασης δηλαδή που υπάρχει και μπορεί να βιωθεί. Η αλήθεια είναι το αντίθετο του ψέματος το οποίο παραπέμπει στην προσπάθεια αυτού που το χρησιμοποιεί να παραπλανήσει παρουσιάζοντας μια κατάσταση ως αληθινή, ενώ στην πραγματικότητα ξέρει ότι είναι αναληθής.
Μήπως όμως αυτή η θεώρηση της αλήθειας είναι αρκετά επιφανειακή;
Μήπως υπάρχουν και άλλες προεκτάσεις λιγότερο φανερές;
Εξετάζοντας την ετυμολογία της λέξης αλήθεια, παρατηρούμε ότι αποτελείται από το στερητικό α- και τη λέξη λήθη, που σημαίνει λησμονιά. Η αλήθεια δηλαδή είναι το αντίθετο της λήθης, άρα εκφράζει κάτι που δεν θέλουμε να ξεχαστεί. Με βάση αυτό το σκεπτικό, αληθινό είναι αυτό που δεν ξεχνιέται.
Πόσοι από εμάς όμως θυμούνται πραγματικά την αλήθεια; Πόσα από όλα αυτά τα γεγονότα που έχουμε βιώσει ως άνθρωποι τα θυμόμαστε πραγματικά;
Κάποια έχουν ξεθωριάσει, κάποια τα θυμόμαστε επιφανειακά, ενώ κάποια άλλα με πιο πολλές λεπτομέρειες.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Η απάντηση έρχεται και πάλι μέσα από την έννοια της ίδιας της αλήθειας. Η αλήθεια παραπέμπει στη μνήμη και επειδή η μνήμη πολλές φορές είναι επιλεκτική, γι’ αυτό και η αλήθεια διατρέχει τον κίνδυνο να αλλοιωθεί.
Παλαιότερα αυτό γινόταν με τη διεξαγωγή πολέμων που εκτός από αμάχους δολοφονούσαν και την αλήθεια δημιουργώντας καταστάσεις που οι περισσότεροι θα ήθελαν να ξεχάσουν. Σήμερα γίνεται με τον έλεγχο της πληροφορίας ή ακόμα χειρότερα με τη σφράγιση διαφόρων διόδων πληροφόρησης που προσφέρει το διαδίκτυο και η σύγχρονη τεχνολογία.
Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, να μη βγαίνει όλη η αλήθεια στο φως και εκ των πραγμάτων τα γεγονότα να ξεχνιούνται.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την τραγωδία των Τεμπών. Έχουν περάσει περισσότερα από δύο χρόνια και ακόμη δεν έχει βγει κάποιο συγκεκριμένο συμπέρασμα για το τι πραγματικά συνέβη. Επιτροπές, εισαγγελείς, πολιτικοί, πορίσματα, καταγγελίες, διαδηλώσεις, κόσμος στους δρόμους και όλοι του ευαγγελίζονται ότι αναζητούν την αλήθεια. Ο καθένας όμως που έχει κάποια θέση ευθύνης και δημόσιο βήμα διαμορφώνει την προσωπική του άποψη με βάση τις πληροφορίες που έχει συλλέξει για το εν λόγω γεγονός. Και αν οι πληροφορίες αυτές είναι επιλεγμένες, τότε καταλήγει να θυμάται μόνο αυτές και έτσι να διαμορφώνει την δική του προσωπική αλήθεια.
Έτσι καταλήγουμε στο να υπάρχει η αλήθεια των πολιτικών, η αλήθεια των δικαστών, η αλήθεια των ΜΜΕ, η αλήθεια του διαδικτύου, η αλήθεια της «Ομάδας Αλήθειας», η αλήθεια του κόσμου κ.ο.κ. ανάλογα με τις πληροφορίες που έχει επιλέξει να θυμάται κάθε ομάδα από αυτές.
Η διαστρέβλωση της αλήθειας λοιπόν, είτε γίνεται εσκεμμένα είτε ακούσια εκτός από τον αποπροσανατολισμό του κόσμου έχει δύο ακόμη πολύ σοβαρές συνέπειες: Από τη μία οποιοδήποτε συμπέρασμα και να βγει μετά από τόσο και καιρό να γίνει δύσκολα πιστευτό και από την άλλη με την πάροδο του χρόνου να λησμονηθεί εντελώς το γεγονός.
Η απώλεια μνήμης, τόσο ετυμολογικά όσο και πραγματικά, είναι άμεσα συνυφασμένη με την απώλεια της αλήθειας γεγονός που έχει συνέπειες στην λειτουργία της ίδιας της κοινωνίας μας επηρεάζοντας δημοκρατικές έννοιες όπως η ισότητα, η ελεύθερη έκφραση, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη κλπ.
Ας μη μετατραπεί η αλήθεια από μέσο αποθήκευσης της μνήμης σε όχημα ώστε να ξεχαστεί η ίδια της η έννοια.
Εσύ πόση αλήθεια θυμάσαι;
Πηγή εικόνας: geralt – Pixabay
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
27 Φεβρουαρίου 2025Με αφορμή την επέτειο της τραγωδίας των Τεμπών και τις εκτεταμένες διαδηλώσεις για απονομή δικαιοσύνης, αναρωτιόμαστε εάν οι μαζική συμμετοχή σε κοινωνικές δράσεις είναι ικανή να διορθώσει τις δυσλειτουργίες της δικαστικής εξουσίας.
του Κωνσταντίνου Παπαλίτσα
Το μάθημα του “άδικου” καθηγητή
Κάποτε ένας καθηγητής πανεπιστημίου κατά τη διάρκεια μιας διάλεξής του, στράφηκε προς το ακροατήριό του και απευθύνθηκε σε μια φοιτήτρια που τον παρακολουθούσε:
-«Σας παρακαλώ να αποχωρήσετε από την αίθουσα», της είπε.
Η φοιτήτρια ξαφνιάστηκε και τον ρώτησε γιατί.
Ο καθηγητής απάντησε σε έντονο ύφος:
-«Δεν θέλω να παρακολουθήσετε το μάθημά μου. Να φύγετε και να μην ξανάρθετε».
Η φοιτήτρια ξαφνιασμένη από την επίθεση και εμφανώς στεναχωρημένη μάζεψε τα πράγματά της και αποχώρησε από την αίθουσα.
Τότε ο καθηγητής στράφηκε προς τους υπόλοιπους φοιτητές του και τους ρώτησε:
-«Γιατί υπάρχουν νόμοι;»
Ένας φοιτητής απάντησε:
-«Για να προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα»
Ένας άλλος είπε:
-«Για να μπορούμε να εμπιστευόμαστε την κυβέρνηση»
Ένας τρίτος ψέλλισε:
-«Για Δικαιοσύνη»
Η τελευταία απάντηση άρεσε στον καθηγητή ο οποίος συνέχισε ρωτώντας:
-«Ήταν άδικο αυτό που έκανα στη συμφοιτήτριά σας;»
Κανένας δεν απάντησε. Οπότε ο καθηγητής ξαναρώτησε:
-«Ήταν άδικο αυτό που έκανα στη συμφοιτήτριά σας;»
Τότε κάποια κεφάλια άρχισαν να γνέφουν καταφατικά.
Ο καθηγητής ξαναρώτησε ακόμη πιο έντονα:
-«Ήταν άδικο αυτό που έκανα στη συμφοιτήτριά σας;»
«Ναι» αποκρίθηκε κάποιος. «Βέβαια» είπε κάποιος άλλος. «Απολύτως» φώναξε ένας τρίτος.
-«Τότε όταν ζήτησα από τη συμφοιτήτριά σας να φύγει γιατί δε μίλησε κανένας; Γιατί κανένας δεν την υπερασπίστηκε;» παραπονέθηκε ο καθηγητής.
-«Σήμερα λοιπόν πήρατε όλοι σας ένα πολύ σημαντικό πρακτικό μάθημα. Δεν αντέδρασε κανείς σας στην αδικία επειδή το συγκεκριμένο συμβάν δεν σας επηρέασε προσωπικά. Αυτή σας όμως η συμπεριφορά είναι ενάντια στη δομή μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Το ότι δε σας αγγίζει κάτι τώρα δε σημαίνει ότι δε σας αφορά γενικά, γιατί κάποια στιγμή μπορεί να έρθετε εσείς στη θέση της συμφοιτήτριάς σας και τότε πιστέψτε με θα θέλετε οι συμφοιτητές σας να σας υπερασπιστούν έναντι της καταφανούς αδικίας. Αν δεβοηθήσετε λοιπόν να έρθει η Δικαιοσύνη μέσω της συμμετοχής σας τότε όταν θα αδικηθείτε οι ίδιοι πολύ πιθανό να μην είναι κανένας εκεί ώστε να σας υπερασπιστεί».
Το συμπέρασμα
Από το παραπάνω παράδειγμα λοιπόνδιαφαίνεται ότι η λειτουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας προασπίζεται με τη μαζική συμμετοχή των πολιτών, οι οποίοι οφείλουν να βάλουν τη συλλογική αντιμετώπιση των γεγονότων πάνω από την ατομική ώστε, να έρθουν τα βέλτιστα αποτελέσματα. Η δικαιοσύνη είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες για να κρατηθεί μια κοινωνία συνεκτική, ώστε οι πολίτες της να μη χάνουν την εμπιστοσύνη τους προς τις ανεξάρτητες αρχές.
Δεν υπάρχει σωστή λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος χωρίς σωστή λειτουργία της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα δέντρο που υπάρχει στην κεντρική πλατεία κάθε πόλης μικρής ή μεγάλης. Όσο το φροντίζουν οι κάτοικοι της, τόσο αυτό θα ανθίζει και θα μεγαλώνει. Όσο αδιαφορούν τόσο θα μαραζώνει και θα ξεραίνεται. Επιπλέον όσο περισσότερο το προστατεύουν, τόσο αυτό θα μπορεί να κάνει τη δουλειά του ανεπηρέαστο, δηλαδή να παράγει οξυγόνο για όλους μας.
Το δέντρο αυτό είναι κοινόχρηστο έτσι μπορούμε όλοι με τη συμμετοχή μας να του προσφέρουμε ασφάλεια γιατί όπως η δικαιοσύνη είναι το εχέγγυο της δημοκρατίας, έτσι και η κοινωνική συμμετοχή και δράση μπορεί να γίνουν τα εχέγγυα της σωστής και εύρυθμης λειτουργίας της δικαστικής εξουσίας.
Φυσικά επ’ ουδενί δεν υποστηρίζουμε ότι πρέπει οι πολίτες να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, αλλά μέσω της συμμετοχής τους να ξανά δώσουν ζωή στις τοπικές κοινωνίες και με αυτόν τον τρόπο να υψώθεί ένα τοίχος προστασίας γύρω από τα κοινά αγαθά όπως είναι η δικαιοσύνη, ώστε οι εκπρόσωποί της να μπορούν πραγματικά να λειτουργήσουν ελεύθεροι και ανεπηρέαστοι από εξωγενείς παράγοντες.
Εσύ τι πιστεύεις;
Πηγή εικόνας: AJEL – Pixabay
* Το άρθρο φιλοξενήθηκε στην ιστοσελίδα lep.gr
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
20 Ιανουαρίου 2025Στο σημερινό άρθρο αναρωτιόμαστε τον τρόπο με τον οποίο «εγκαθίστανται» οι κοινωνικοί κανόνες στο υποσυνείδητο των μελών μιας ομάδας χωρίς κανένα από αυτά να γνωρίζει ουσιαστικά τη σκοπιμότητά τους.
του Κωνσταντίνου Παπαλίτσα
Αρχικά ας δούμε ένα απλοϊκό παράδειγμα που καταδεικνύει τον τρόπο που λειτουργούν οι ανθρώπινες κοινωνίες εδώ και δεκαετίες.
Το παράδειγμα
Μια οικογένεια είχε μαζευτεί γύρω από το Κυριακάτικο τραπέζι. Εγγόνια, παιδιά, παππούδες κλπ. Το μενού είχε ψάρι. Μόλις φέρνει λοιπόν η οικοδέσποινα το ψάρι στο τραπέζι όλοι παρατηρούν ότι λείπει το κεφάλι. Ρωτάει λοιπόν κάποιος τη μαγείρισσα γιατί έκοψε το κεφάλι και αυτή του απαντάει γιατί έτσι το έκανε και η μητέρα της. Γυρίζουν λοιπόν όλοι προς τη μητέρα της που βρισκόταν στο τραπέζι και τη ρωτάνε γιατί κόβουμε το κεφάλι από το ψάρι. Εκείνη απαντάει με τον ίδιο τρόπο, ότι δηλαδή έτσι το έκανε η δική της μητέρα!
Τα βλέμματα όλα πέφτουν πάνω στη γιαγιά που βρισκόταν και εκείνη στο τραπέζι. Μόλις τη ρώτησαν γιατί κόβουμε το κεφάλι από το ψάρι εκείνη με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια αποκρίθηκε:
«Εμείς τότε παιδάκια μου είχαμε μικρά τηγάνια, τώρα εσείς γιατί το κάνετε δεν ξέρω!!!».
Παρατηρούμε λοιπόν ότι ένας κανόνας πέρασε από γενιά σε γενιά χωρίς να κατανοούν οι εμπλεκόμενοι τη σκοπιμότητά του.
Τη δεκαετία του 1960 λοιπόν ο Αμερικανός ψυχολόγος Harry Harlow διεξήγαγε ένα πείραμα προσπαθώντας να διερευνήσει τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούνται οι διάφορες κοινωνικές νόρμες που επηρεάζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Το πείραμα ονομάστηκε «Πείραμα των πέντε πιθήκων».
Το πείραμα
Τοποθέτησε πέντε μικρά πιθηκάκια σε μια αίθουσα και σε μια άκρη έβαλε μια σκάλα και στην κορυφή της σκάλας κρέμασε ένα τσαμπί με μπανάνες. Όταν τα πιθηκάκια όρμησαν να πάρουν τις μπανάνες ένα αυτόματο σύστημα νερού υπό πίεση τα κατάβρεξε με παγωμένο νερό. Μόλις συνήλθαν από την ψυχρολουσία τα πιθηκάκια προσπάθησαν ξανά να πάρουν τις μπανάνες. Το σύστημα και πάλι τους κατάβρεξε με πολλή μεγάλη πίεση. Αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές μέχρι που τα πιθηκάκια πήραν το μάθημά τους: «δεν ακουμπάμε Τις μπανάνες».
Ακολούθως ο ερευνητής έβγαλε ένα πιθηκάκι από την αίθουσα και έβαλε στη θέση του ένα νέο που δεν ήξερε τι είχε προηγηθεί. Όπως ήταν φυσικό το νέο πιθηκάκι προσπάθησε να ανέβει τη σκάλα για να πάρει τις μπανάνες. Τότε τα υπόλοιπα πιθηκάκια έπιασαν το νέο και άρχισαν να το χτυπούν αποτρέποντάς του να πάρει τις μπανάνες. Το νέο πιθηκάκι έμαθε με αυτόν τον άγριο τρόπο ότι δεν πρέπει να πάρει τις μπανάνες ακόμα και αν δεν είχε υποστεί ποτέ την ψυχρολουσία του παγωμένου νερού.
Στη συνέχεια ο ερευνητής αντικατέστησε ένα ακόμη από τα πρώτα πέντε πιθηκάκια και όταν το νεότερο πιθηκάκι πήγε να πάρει τις μπανάνες τα υπόλοιπα το απέτρεψαν βίαια. Η διαδικασία επαναλήφθηκε έως ότου στην αίθουσα να έχουν αντικατασταθεί τα πέντε αρχικά πιθηκάκια με πέντε νέα. Τα πέντε νέα πιθηκάκια γνώριζαν έναν και μόνο κανόνα: «δεν ακουμπάνε τις μπανάνες». Κανένα όμως από τα πέντε αυτά νέα πιθηκάκια δε γνώριζε το γιατί, καθώς κανένα από αυτά δεν είχε τιμωρηθεί για παραβίαση του κανόνα.
Με τα παραπάνω παραδείγματα παρατηρούμε τον τρόπο με τον οποίο «εγκαθίστανται» κοινωνικοί κανόνες στο υποσυνείδητο των μελών μιας ομάδας χωρίς κανένα από αυτά να γνωρίζει τη σκοπιμότητά τους.
Στην ερώτηση «γιατί το κάνεις αυτό» η πλειοψηφία των ανθρώπων απαντάει «γιατί έτσι το κάνουν όλοι» ή «γιατί πάντα έτσι το κάναμε».
Κατ’ αυτό τον τρόπο όμως διαιωνίζεται μια κοινωνική κατάσταση με συγκεκριμένη κουλτούρα και κανόνες των οποίων η αιτία δημιουργίας ξεχνιέται ή καταντάει ασήμαντη.
Το ότι κάποια πράγματα γίνονται εδώ και πάρα πολύ καιρό με ένα συγκεκριμένο τρόπο, δε σημαίνει ότι αυτός ο τρόπος δεν μπορεί να αλλάξει.
Εσύ τι πιστεύεις;
Υπάρχει τρόπος να αλλάξουν οι κανόνες χωρίς να διασπαστεί η κοινωνική συνοχή;
Τι ρόλο θα έπρεπε να παίξουν η εκπαίδευση και οι επιστήμες σε μια τέτοια αλλαγή;
Για περισσότερο προβληματισμό μπορείς να ανατρέξεις στα παλαιότερα άρθρα μου: «Όταν το υποκείμενο γίνεται αντικείμενο» και «Ηθική της ε(πιστή)μης και της τεχνο-λογίας»
Πηγή εικόνας: TheDigitalArtist – Pixabay
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
20 Δεκεμβρίου 2024Στο σημερινό άρθρο αναρωτιόμαστε εάν υπάρχει ακόμα ζωή εκτός των εφαρμογών κοινωνικής δικτύωσης.
Μια προσωπική ιστορία του Κωνσταντίνου Παπαλίτσα
Πριν περίπου 1,5 χρόνο είχα πέσει και εγώ (όπως και πολλοί άλλοι κατά καιρούς) θύμα παραβίασης των προσωπικών μου λογαριασμών στα social media από κάποιους που ευελπιστούσαν να αποκομίσουν χρηματικά ποσά από τους φίλους μου. Πιο συγκεκριμένα αφού απέκτησαν πρόσβαση στα προφίλ μου σε Facebook και Instagram ξεκίνησαν να στέλνουν προσωπικά μηνύματα σε διάφορα άτομα με τα οποία ήμουν συνδεδεμένος ζητώντας τους άμεσα βοήθεια με την αποστολή χρηματικών ποσών μέσω καρτών paysafe.
Εγώ προφανώς και δεν είχα καταλάβει κάτι μέχρι που κάποιος φίλος μου επικοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικά και μου είπε τι συνέβαινε. Λίγα λεπτά αργότερα μου τηλεφώνησαν και άλλοι φίλοι να μου πούνε τα ίδια! Στη συνέχεια εκτός από το να απενεργοποιήσω τους λογαριασμούς μου που είχαν «χακαριστεί» επέλεξα να αφήσω λίγο καιρό να περάσει ώστε να ηρεμήσουν τα πράγματα. Πέρασαν λοιπόν περίπου 2 μήνες μέχρι να δημιουργήσω νέα προφίλ στα social media και αυτός ήταν αρκετός χρόνος ώστε να προβληματιστώ για αρκετά πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα τα θεωρούσα απλά καθημερινότητα.
Δύο μήνες λοιπόν που μου θύμισαν τη ζωή παλαιότερων δεκαετιών.
Πιο συγκεκριμένα το γεγονός της παραβίασης μου έδωσε την ευκαιρία μέσα σε μια μέρα να επικοινωνήσω με ανθρώπους με τους οποίους είχα να μιλήσω πολύ καιρό. Επικοινωνία άμεση μέσω τηλεφώνου και όχι μέσω μηνυμάτων σε μια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης. Πόσες φορές καθημερινά χρησιμοποιούμε εφαρμογές όπως το messenger, το viber, το whatsapp κ.α. για να στείλουμε απλά ένα μήνυμα αντί να πάρουμε τηλέφωνο και να μιλήσουμε με το άλλο άτομο. Τα έμμεσα και απρόσωπα μηνύματα δηλαδή έχουν αντικαταστήσει την άμεση επικοινωνία. Το παραπάνω μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο εάν αναλογιστούμε ότι η δραστηριότητα πίσω από ένα πληκτρολόγιο υπολογιστή, tablet ή smartphone έχει κανονικοποιηθεί και θεωρείται στις μέρες μας η κύρια μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων.
Μην έχοντας όμως τη δυνατότητα αυτούς τους δύο μήνες να στείλω κάποιο μήνυμα μέσω μιας πλατφόρμας για να επικοινωνήσω με τους φίλους μου, «αναγκαζόμουν» είτε να τους τηλεφωνήσω, είτε να πάω να τους συναντήσω από κοντά. Η διαφορά επικοινωνίας ήταν τεράστια. Η οικειότητα της δια ζώσης επαφής, η ζεστασιά και το ενδιαφέρον ήταν πολλά επίπεδα πάνω από την απρόσωπη επαφή μέσω μηνυμάτων. Επιπλέον αυτούς τους δύο μήνες το στέκι μου έπαψε να είναι στα κοινωνικά δίκτυα και μεταφέρθηκε σε πραγματικά και πιο ειλικρινή σημεία συνάντησης και κοινωνικών συναναστροφών. Ας παραδεχτούμε όλοι ότι όταν βαριόμαστε και δεν έχουμε τι να κάνουμε, το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι να περιπλανηθούμε στα social media και έτσι αλληλοεπιδρούμε όχι τόσο με ανθρώπους αλλά περισσότερο με αλγόριθμους. Όσοι από εμάς έχουν μεγαλώσει σε μια εποχή που δεν υπήρχαν όχι κοινωνικά δίκτυα αλλά ούτε καν ιντερνέτ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όταν βαριόμασταν οι επιλογές μας ήταν εντελώς διαφορετικές, όπως να πάρουμε τηλέφωνο ένα φίλο, να πάμε μια βόλτα, να βγούμε στην αυλή να παίξουμε, να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να μαζευτούμε στην αλάνα κλπ., πολύ περισσότερες και πιο αυθεντικές επιλογές δηλαδή από τις σημερινές ηλεκτρονικές δραστηριότητες.
Εκτός από τους παραπάνω αρνητικούς προβληματισμούς όμως, υπήρχαν και δύο θετικά στοιχεία. Το πρώτο είναι ο αριθμός των ατόμων που ήρθε σε επαφή μαζί μου εκείνη τη μέρα ώστε να με ενημερώσει άμεσα για το τι συμβαίνει. Το δεύτερο είναι ότι όλοι τους κατάλαβαν ότι το μήνυμα που έλαβαν δεν ήταν από εμένα καθώς όπως μου ανέφεραν ο τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας ήταν εντελώς διάφορος από τον δικό μου. Πάρα πολλά άτομα λοιπόν όχι μόνο νοιάστηκαν για μένα, άλλα δεν έπεσαν και στην παγίδα της εξαπάτησης, γεγονός από μόνο του είναι πολύ ενθαρρυντικό για όλους εμάς που χρησιμοποιούμε τα social media καθημερινά.
Είναι δεδομένο λοιπόν ότι τα κοινωνικά δίκτυα έχουν αλλάξει τον τρόπο επικοινωνίας των ανθρώπων και πάνω στη λειτουργία τους έχουν οικοδομηθεί επιχειρηματικές δραστηριότητες ειδικά στους τομείς της πληροφορικής και του marketing. Το παραπάνω δεν είναι κατακριτέο αρκεί να μην πλασάρεται ως η μόνη δυνατή επιλογή επικοινωνίας, παραγκωνίζοντας τις παλιές, πιο πραγματικές και πιο αυθεντικές μορφές επικοινωνίας και κυρίως να μην οδηγεί τους ανθρώπους να χάνουν στοιχεία της προσωπικότητάς τους και να βγάζουν ένα διαφορετικό εαυτό μέσω του τρόπου λειτουργίας της κάθε πλατφόρμας.
Πιστεύω λοιπόν πως εάν ξαφνικά εξαφανίζονταν τα social media από τη ζωή μας, δεν θα συνέβαινε τίποτε το συνταρακτικό καθώς η πραγματική ζωή είναι έξω από αυτά.
Η εξάρτηση όμως από τα κοινωνικά δίκτυα είναι τόσο μεγάλη που δυστυχώς όλοι μας πραγματοποιούμε καθημερινές δραστηριότητες μέσω αυτών θεωρώντας ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Μπορεί να υπάρξει ισορροπία μεταξύ πραγματικής και ηλεκτρονικής ζωής;
Πηγή εικόνας: geralt – Pixabay
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
3 Νοεμβρίου 2024Ευχαριστώ θερμά το 15ο Τέυχος του περιοδικού «e-Άλληλον» για τη φιλοξενία του άρθρου μου με τίτλο “Η μετα-κοινωνία απειλεί τη δημοκρατία”.
(Τεύχος 15o/Σεπτέμβριος 2024, σελ. 5-7)
Powered By EmbedPress
Ολόκληρο το περιοδικό μπορείτε να το βρείτε στο https://allilonnet.com/Τεύχος15
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
23 Οκτωβρίου 2024Στο σημερινό άρθρο αναρωτιόμαστε μήπως το αόρατο χέρι της αγοράς δεν είναι και τόσο αόρατο τελικά και εάν από πίσω κρύβονται πολιτικές αποφάσεις.
γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας
“Δεν χρειάζονται παρεμβάσεις.” “Αφήστε την αγορά ελεύθερη και θα τα ρυθμίσει όλα”. “Το αόρατο χέρι της αγοράς θα κάνει και πάλι το θαύμα του”. “Οι νόμοι της αγοράς πάντοτε υπερισχύουν”.
Αυτές και άλλες παρόμοιες εκφράσεις ακούγονται συχνά πυκνά από επιχειρηματίες και πολιτικούς οι οποίοι είναι υπέρμαχοι του νεοφιλελευθερισμού, ενός καπιταλιστικού μοντέλου όπου τα πάντα φαίνεται να ρυθμίζονται σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς και κυρίως σύμφωνα με το δίπολο προσφορά-ζήτηση.
Πηγαίνοντας ένα βήμα πίσω ας αναρωτηθούμε όμως, ποιός καθορίζει την προσφορά και ποιος τη ζήτηση; Η πιο αυθόρμητη απάντηση είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από σπίτια, αυτοκίνητα, ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα κ.λ.π. ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους τα κατασκευάζουν και τα βγάζουν προς πώληση στην αγορά, η οποία βρίσκει τη χρυσή τομή μεταξύ τους.
Ακούγεται εξαιρετικά απλό αλλά δεν είναι. Και αυτό γιατί οι παραγωγοί και ακολούθως οι έμποροι στο βωμό του συγκεντρωτισμού της εξουσίας και της μεγιστοποίησης του κέρδους χρησιμοποιούν πολιτικές διαδικασίες και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ώστε να προωθήσουν κατασκευασμένες ανάγκες στο ευρύ κοινό.
Οι ανάγκες αυτές δίνουν τη δυνατότητα μαζικής παραγωγής στα πιο επικερδή προϊόντα τα οποία κατακλύζουν ταχύτατα τις αγορές και όποιος τα αποκτήσει θεωρείται “in”, δηλαδή εντός του πλαισίου που κάποιοι είχαν ορίσει εξαρχής.
Άλλο ένα παράδειγμα πολιτικών αποφάσεων που επηρεάζουν τη λειτουργία της «ελεύθερης» αγοράς είναι η αυξημένη θερμοκρασία που παρατηρείται σε περιοχές όπου διαμένουν φτωχές οικογένειες. Η θερμοκρασία στις περιοχές αυτές είναι σημαντικά μεγαλύτερη καθώς εκτός από την αδυναμία των οικογενειών να έχουν τις απαιτούμενες εγκαταστάσεις θέρμανσης και ψύξης, στο γεγονός συμβάλουν τόσο οι παλιές και αμόνωτες κατασκευές όσο και η μειωμένη αστική ανάπτυξη των περιοχών αυτών με έλλειψη χώρων πρασίνου κλπ. Οι περιοχές αυτές δεν είναι υποβαθμισμένες επειδή εκεί ζουν φτωχοί αλλά κάποιοι τις άφησαν στη μοίρα τους επειδή επέλεξαν εκεί να πάνε να ζήσουν οι φτωχοί μέσω διαφόρων διαδικασιών όπως για παράδειγμα η μείωση της αξίας των ακινήτων. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τη φωτιά στον περιβόητο πύργο Γκρένφελ στο Λονδίνο όπου έμεναν άνθρωποι από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και γι΄ αυτό το κτίριο είχε επενδυθεί με εύφλεκτο υλικό εις βάρος της ασφάλειας των ενοίκων ώστε να μη χαλάει τη θέα στους πλούσιους των γύρω περιοχών. Οι άνθρωποι αυτοί δεν κάηκαν επειδή ήταν άτυχοι, κάηκαν επειδή ήταν φτωχοί.
Όταν βέβαια κάποια οικονομική ελίτ θελήσει να μετεγκατασταθεί σε μια άλλη περιοχή, θα πρέπει πρώτα οι φτωχοί που ζουν εκεί να απομακρυνθούν, ώστε να αναβαθμιστεί η περιοχή και αυτό μπορεί να γίνει και πάλι τεχνητά ανεβάζοντας τις τιμές των ακινήτων. Βλέπουμε λοιπόν ότι το αόρατο χέρι της αγοράς μέσω των μεγαλύτερων επιχειρήσεων real estate ρυθμίζει κατά το δοκούν την προσφορά και τη ζήτηση ώστε να έρθουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Επιπλέον οι περισσότερες από αυτές τις μεγάλες εταιρείες προβάλουν την προστασία του περιβάλλοντος ως μείζον θέμα στην εταιρική κοινωνική τους ευθύνη μέσω δράσεων και χορηγιών εναντίον της κλιματικής αλλαγής. Είναι οι ίδιες εταιρείες που μέσω των δραστηριοτήτων τους επιβαρύνουν το περιβάλλον και επιταχύνουν την κλιματική αλλαγή και οι παραπάνω δράσεις θεωρούν ότι λειτουργούν ως αντιστάθμισμα.
Δεν μπορούν όμως όλα τα πράγματα να μετριούνται με οικονομικούς όρους, ότι δηλαδή τόσα κέρδισα, τόσα έχασα το ισοζύγιο είναι θετικό, αρνητικό ή neutral. Η οικολογική αντιστάθμιση είναι πολιτική επιλογή και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άφεση αμαρτιών.
Όλα τα παραπάνω πρέπει να προβληματίσουν την κοινωνία ολόκληρη αλλά πρωτίστως τις επιστήμες που σχετίζονται με την ανάλυση των νόμων της αγοράς. Οι επιστήμες αυτές
βασίζονται στη συλλογή και επεξεργασία δεδομένων και τέλος στην εξαγωγή συμπερασμάτων. Το περιβάλλον όμως, οι άνθρωποι και η ίδια η κοινωνία ως πολυπαραγοντικές έννοιες δεν μπορούν να μπουν εύκολα στο ζύγι, συνεπώς η όλη προσπάθεια ανάλυσής τους τείνει να εξαρτάται από το είδος των δεδομένων και τον τρόπο συλλογής τους, τη μέθοδο και τους σκοπούς της ανάλυσης καθώς και τους επιδιωκόμενους στόχους της εκάστοτε έρευνας.
Οι επιστήμες που ασχολούνται με την κοινωνία, τον άνθρωπο, την οικονομία, το περιβάλλον είναι πολύ δύσκολο να είναι αμερόληπτες, καθώς τα αποτελέσματά τους μπορεί να οδηγήσουν σε αποφάσεις που θα έχουν ως συνέπεια την αναδιανομή του πλούτου.
Μπορεί το αόρατο χέρι της αγοράς να λειτουργεί σύμφωνα με το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης αλλά όταν κάποιος κερδίζει, κάποιος άλλος χάνει. Το ποιος θα χάσει όμως στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι πολιτική απόφαση.
Τελικά πόσο πολιτικά αμερόληπτο είναι το αόρατο χέρι της αγοράς καθώς και οι επιστήμες που την αναλύουν;
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Πηγή εικόνας: Buffik – Pixabay
* Το άρθρο φιλοξενήθηκε στην ιστοστελίδα lep.gr
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
20 Σεπτεμβρίου 2024Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς ξεκίνησαν και έντονες διαμαρτυρίες τόσο από την πλευρά των γονέων όσο και από την πλευρά των εκπαιδευτικών σχετικά με τις αλλαγές στις δομές των σχολείων και πιο συγκεκριμένα στις συγχωνεύσεις τμημάτων.
γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας
Το βασικό επιχείρημα που ακούγεται από την πλευρά των υπευθύνων είναι πως οι συγχωνεύσεις αυτές είναι απόρροια του δημογραφικού προβλήματος καθώς δεν υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά όσα άλλες χρονιές.
Μήπως όμως δεν είναι μόνο αυτή η αιτία;
Ο κόσμος των επιχειρήσεων ίσως έχει μια εναλλακτική απάντηση να δώσει. Ας αναλογιστούμε πότε μια επιχείρηση προβαίνει σε συγχωνεύσεις τμημάτων. Όταν είναι μη αποδοτικά ή όταν επιδιώκει να μειώσει το λειτουργικό της κόστος.
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, το να θεωρείται ότι η συγχώνευση σχολικών τμημάτων είναι πιο αποδοτική σε σχέση με τα μικρά ολιγομελή τμήματα έρχεται σε αντίθεση με την έννοια της εποικοδομητικής μετάδοσης της γνώσης από τους εκπαιδευτικούς και την ενεργητική συμμετοχή των μαθητών.
Συνεπώς ο στόχος είναι οφθαλμοφανής και είναι η μείωση του κόστους. Λιγότεροι εκπαιδευτικοί, λιγότεροι μισθοί, λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές, λιγότερες εγκαταστάσεις προς συντήρηση, λιγότερα έξοδα! Ταυτόχρονα όμως είναι και επικοινωνιακός καθώς μέσω της συγχώνευσης δίνεται η εντύπωση ότι επειδή τα εκπαιδευτικά κενά καθίστανται λιγότερα, καλύπτονται με μεγαλύτερο βαθμό.
Η λειτουργία των σχολικών μονάδων όμως δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιχειρηματικούς όρους καθώς τα σχολεία δεν είναι επιχειρήσεις.
Δυστυχώς, πέρα από την αύξηση του αριθμού των μαθητών στις σχολικές αίθουσες υπάρχουν και άλλες διεργασίες που οδηγούν στη μετατροπή τους σε επιχειρήσεις. Η δομή των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών και ο τρόπος εφαρμογής τους από τους εκπαιδευτικούς εντός της τάξης περιορίζεται από συγκεκριμένες ντιρεκτίβες οι οποίες στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν αποτελούν εμπεριστατωμένες εκπαιδευτικές μεθόδους αλλά πολιτικές αποφάσεις.
Έννοιες όπως η ελευθερία, η δημιουργικότητα, η εξερεύνηση, η ενεργητική δραστηριότητα καταστρατηγούνται από την παροχή έτοιμων πληροφοριών στο βωμό του απλά να “βγει η ύλη”. Ο ανταγωνισμός που αναπτύσσεται μεταξύ των μαθητών για την καλύτερη επίδοση και μεταξύ των εκπαιδευτικών για το ποιανού οι μαθητές θα αριστεύσουν θυμίζει τρόπους λειτουργίας επιχειρήσεων. Έτσι ο σκοπός της εκπαίδευσης που είναι η δημιουργία μορφωμένων ανθρώπων χάνεται καθώς η αγάπη για μάθηση τείνει να εξαφανιστεί.
Σε μια επιχείρηση εάν δεν αποδίδει ένα τμήμα, ή συγχωνεύεται ή καταργείται. Ακριβώς η ίδια λογική φαίνεται να επιχειρείται και στις σχολικές μονάδες. Μόνο που σε μια επιχείρηση υπάρχουν και επιπτώσεις λόγω μη αποδοτικότητας όπως μεταθέσεις εργαζομένων ή ακόμα και απομάκρυνσή τους. Εάν τέτοιου είδους επιχειρηματικές τακτικές αρχίζουν να εφαρμόζονται στην εκπαίδευση υποβόσκει ο κίνδυνος να δημιουργηθούν μαθητές δύο ή περισσότερων ταχυτήτων γεγονός που καταργεί στην πράξη το δικαίωμα στη γνώση καθώς και κάθε έννοια ισότητας.
Το δημογραφικό όντως είναι ένα μεγάλο θέμα στη σημερινή κοινωνία αλλά η επιρροή του στην εκπαίδευση μπορεί να διαχειριστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργηθούν περισσότερα μικρά και ευέλικτα τμήματα και η απόδοση μαθητών και εκπαιδευτικών να εκτοξευθεί. Η λήψη των εκπαιδευτικών αποφάσεων με βασικό κριτήριο τη μείωση του κόστους μετατρέπει την παιδεία από δημόσιο αγαθό σε επιχείρηση και μέσω των εκπαιδευτικών διαδικασιών οδηγεί υποσυνείδητα τους εκπαιδευόμενους να δεχτούν αυτή τη μετατροπή ως κάτι το ορθολογικό.
Το σημερινό σχολείο παρέχει στους μαθητές γνώσεις με ανταλλακτική αξία μαθαίνοντάς τους ουσιαστικά πως να δουλεύουν αποδοτικά για άλλους όταν μεγαλώσουν ενώ στον ελεύθερο τους χρόνο τους υποδεικνύει πως να καταναλώνουν πιο αποδοτικά.
Τι είναι όμως αποδοτικό και τι όχι στο δημόσιο σχολείο τελικά;
Ποιός ο ρόλος του εκπαιδευτικού, του μαθητή και του σχολείου γενικότερα στην εκπαιδευτική διαδικασία;
Μήπως το καπιταλιστικό μοντέλο εκτός από την αγορά εργασίας έχει παρεισφρήσει υπερβολικά και στον τομέα της παιδείας, υποβαθμιζοντας την;
Ερωτήματα τα οποία πρέπει να τεθούν ευρύτερα στην κοινωνία ώστε να προκύψουν απαντήσεις από τους άμεσα εμπλεκόμενους και όχι μόνο πίσω από κλειστές πόρτες πολιτικών γραφείων.
Η παιδεία πρέπει να ξαναβρεί τη θέση της μεταξύ των δημόσιων αγαθών. Ας μην έχει την κατάληξη που είχε ένα άλλο δημόσιο αγαθό, το νερό, το οποίο ως απόρροια του καπιταλισμού το έχουμε βάλει σε πλαστικά μπουκαλάκια και το εμπορευόμαστε.
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Πηγή εικόνας: onlydeadareneutrals – Pixabay
* Το άρθρο φιλοξενήθηκε στην ιστοστελίδα lep.gr
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
1 Σεπτεμβρίου 2024Μετά την επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές αναρωτιόμαστε πως θα αισθανόταν κάποιος εάν βρισκόταν μέσα σε ένα γήπεδο γεμάτο κόσμο, φώναζε με όλη του τη δύναμη αλλά κανένας δεν μπορούσε να τον ακούσει…
γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας
Είναι γεγονός ότι με την ανάπτυξη του διαδικτύου και την ευρεία διάδοση των social media έχει εκδημοκρατιστεί το δικαίωμα τόσο στη γνώση όσο και στην πληροφορία οι οποίες έχουν γίνει πιο προσιτές από ποτέ.
Η μετάβαση από το web 1.0 όπου οι χρήστες μπορούσαν να διαβάσουν και να προβάλουν πληροφορίες στο web 2.0 όπου έγινε δυνατή η αλληλεπίδραση με τους εκάστοτε ιστοτόπους οδήγησε στην ανάπτυξη και την ευρεία χρήση των κοινωνικών δικτύων.
Από τα παραπάνω εξάγεται το συμπέρασμα ότι όσο αυξάνει ο αριθμός των χρηστών στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης τόσο περισσότερες διασυνδέσεις δημιουργούνται και κατά συνέπεια τόσο πιο πολλές προβολές έχει το περιεχόμενο που δημιουργεί και μοιράζεται ο καθένας μας.
Η μήπως όχι;
Πίσω από τις πλατφόρμες των κοινωνικών δικτύων βρίσκονται ιδιωτικές διαχειριστικές εταιρείες οι οποίες για να επιβιώσουν βασίζουν τα έσοδά τους σε διαφημίσεις που προβάλλονται στις εν λόγω πλατφόρμες. Προφανώς όσο μεγαλύτερη απόδοση έχουν οι διαφημίσεις αυτές τόσο αυξάνονται τα αντίστοιχα έσοδα για την πλατφόρμα και εκεί ακριβώς είναι που ξεκινάει η καταγραφή των προτιμήσεων και το φιλτράρισμα.
Η παρακολούθηση των επιθυμιών, των επιλογών και των αντιδράσεων των χρηστών ώστε να τους προβληθεί το καταλληλότερο διαφημιστικό προϊόν και να αυξηθούν οι πιθανότητες αγοραπωλησίας βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη και με τη βοήθεια πλέον της τεχνητής νοημοσύνης επιχειρείται μεγιστοποίηση του αποτελέσματος.
Ως αποτέλεσμα της παραπάνω διαδικασίας είναι ότι προβάλλονται στο χρήστη συγκεκριμένες δημοσιεύσεις ώστε να τον κατευθύνουν να εκτελέσει συγκεκριμένες ενέργειες που έχει προαποφασίσει ο “αλγόριθμος”.
Το γεγονός αυτό εάν ήταν μεμονομώνο θα μπορούσαν οι χρήστες να μετριάσουν τον αντίκτυπό του απλά σταματώντας να χρησιμοποιούν την εκάστοτε πλατφόρμα.
Η δημιουργία όμως της εντύπωσης ότι όλες οι εκφάνσεις της σύγχρονης ζωής περνάνε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα σε συνδυασμό και με την υπερπροβολή επιλεγμένων, διάσημων κυρίως, προσώπων που επηρεάζουν πάρα πολύ κόσμο (influencers) όχι μόνο αποτρέπει την αποχώρηση των χρηστών αλλά προσελκύει όλο και περισσότερους.
Από τη μία λοιπόν όλες αυτές τις πληρωμένες διαφημίσεις είτε είμαστε αναγκασμένοι να πέφτουμε πάνω τους είτε θα πρέπει να πληρώσουμε κάποια συνδρομή για να μην μας προβάλλονται!
Από την άλλη η επιπλέον πρόκληση των δικτύων αυτών είναι να δώσουν τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε θέλει και μπορεί να δημιουργεί περιεχόμενο και να το μοιράζεται ελεύθερα με τους φίλους και του followers του.
Πλήρης εκδημοκρατισμός θα σκεφτεί κάποιος καθώς πλέον στο διαδίκτυο μπορείς να βρεις ελεύθερα ότι θέλεις καθώς υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να το μοιραστούν.
Πως όμως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι όταν μοιραζόμαστε κάτι στο διαδίκτυο και ειδικά στα κοινωνικά δίκτυα, η πληροφορία φτάνει σε όλα τα άτομα με τα οποία αλληλεπιδρούμε εντός της πλατφόρμας;
Από τη στιγμή που η διαχείριση της κάθε πλατφόρμας δεν είναι ανοιχτή και διαθέσιμη στους χρήστες της αλλά από πίσω λειτουργούν ιδιωτικοί φορείς τότε είναι αναμενόμενο να υπάρχουν φαινόμενα λογοκρισίας σύμφωνα με τις επιρροές που δέχεται η εκάστοτε ηγεσία της ιδιοκτήτριας εταιρείας.
Κατευθύνσεις κυρίως πολιτικές αλλά και κοινωνικές, οικονομικές, θρησκευτικές μπορούν να δημιουργήσουν φιλτράρισμα και έλεγχο που διαμοιραζόμενου περιεχομένου και εν τέλει η οποιαδήποτε καλή ιδέα να μη φτάσει ποτέ στους ενδιαφερόμενους καθώς θεωρήθηκε “επικίνδυνη” από την πλατφόρμα.
Το φαινόμενο αυτό που ονομάζεται shadow banning, σύμφωνα με το οποίο το περιεχόμενο ενός χρήστη ή μέρος αυτού αποκλείεται από την πλατφόρμα χωρίς να γίνεται αντιληπτό από τον ίδιο. Για παράδειγμα μπορεί κάποιος να κάνει μια ανάρτηση σε ένα κοινωνικό δίκτυο ή να σχολιάσει μια ανάρτηση κάποιου άλλου. Τόσο η δική του ανάρτηση όσο και το σχόλιό του εμφανίζονται στον ίδιο αλλά σε κανένα άλλο χρήση της πλατφόρμας.
Όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή του άρθρου είναι σαν να βρίσκεται κάποιος μέσα σε ένα γήπεδο γεμάτο κόσμο, να φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί αλλά κανένας να μη μπορεί να τον ακούσει.
Το φαινόμενο αυτό ξεκίνησε για να προστατέψει τους υγιείς χρήστες από κακόβουλους ή fake λογαριασμούς που επιχειρούν να χειραγωγήσουν στην κοινή γνώμη αλλά εξαιτίας διαφόρων παραγόντων (κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών κλπ) κατέληξε να επεκταθεί σε πολύ περισσότερους χρήστες χειραγωγώντας ουσιαστικά η ίδια πλατφόρμα την κοινή γνώμη.
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω διαπιστώνουμε ότι οι διαδικτυακές πλατφόρμες ακυρώνουν στην πράξη τον εκδημοκρατισμό που οι ίδες ευαγγελίζονται ότι προσφέρουν.
Εσύ νομίζεις ότι “ακούγεσαι” όταν αλληλεπιδράς με οποιονδήποτε τρόπο στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης; Θα ήσουν διατεθειμένος να πληρώσεις κάποια συνδρομή ώστε να απαλλαγείς από τις ανεπιθύμητες διαφημίσεις και να σου προβάλλονται οι αναρτήσεις των ατόμων που ούτως ή άλλως σε ακολουθούν;!
Πηγή εικόνας: geralt – Pixabay
*Το άρθρο φιλοξενήθηκε στην ιστοσελίδα neolaia.gr
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
28 Ιουλίου 2024Όπου στο σημερινό άρθρο αναρωτιόμαστε εάν η επιλογή μιας επαγγελματικής συνεργασίας σχετίζεται και με την προσφορά των εμπλεκομένων στην κοινωνία.
γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας
Το τηλέφωνό του είχε μέρες να χτυπήσει. Ο ήρωάς μας βρισκόταν εδώ και δύο μήνες σε αναζήτηση εργασίας. Όλος ο περίγυρός του (γνωστοί, φίλοι, οικογένεια), του έλεγε ότι στη χώρα μας πλέον υπάρχει μηδενική ανεργία, καθώς όποιος θέλει να δουλέψει θα βρει μια θέση. Όλες οι εταιρείες εκμεταλλευόμενες και τα κοινοτικά κονδύλια βρίσκονται σε φάση αύξησης του κύκλου εργασιών τους και σχεδόν όλες έχουν ανάγκη από προσωπικό.
Είχε κάνει αρκετά ραντεβού τον τελευταίο καιρό αλλά δεν είχε βρει αυτό που έψαχνε. Υπήρχαν εταιρείες που του πρόσφεραν μια θέση εργασίας καθώς όπως του έλεγαν τους «έκανε». Όμως εκείνος τις αρνιόταν καθώς ένιωθε ότι δεν του «έκαναν» αυτές.
Ένα σημαντικό στοιχείο λοιπόν ώστε να προκύψει μια άρτια επαγγελματική συνεργασία είναι τα δύο μέρη, εργοδότης και εργαζόμενος, πέρα από τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά να ταιριάζουν και οι ιδιοσυγκρασίες του. Εάν τα δύο μέρη δεν κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος τότε αργά ή γρήγορα η συνεργασία θα τερματιστεί καθώς θα υπάρξει διαφωνία όχι τόσο ως προς τον τρόπο εκτέλεσης ενός project όσο ως προς τον τρόπο διαχείρισής του. Με τον όρο διαχείριση εννοούμε όλους τους εμπλεκόμενους, δηλαδή πελάτες, προσωπικό, προμηθευτές, υπεργολάβους κλπ. Δυστυχώς τα μεγαλύτερα προβλήματα προκύπτουν σε μεγάλα project και εκεί είναι που βγαίνουν στην επιφάνεια κρυμμένες ασυμφωνίες.
Ο ήρωάς μας λοιπόν σκεπτόμενος όλα αυτά είχε απογοητευτεί. Πίστευε πως δεν θα έβρισκε ποτέ κάποια εταιρεία που να ταιριάζουν οι εργασιακές τους κουλτούρες. Βασικά οι περισσότερες εταιρείες με τις οποίες μιλούσε δεν λειτουργούσαν καν στα πλαίσια κάποιας εταιρικής κουλτούρας και όσες διαφήμιζαν στο site τους για εργασιακές αρχές και αξίες όταν ερχόταν σε επαφή μαζί τους καταλάβαινε ότι τίποτα απ’ όσα έλεγαν δεν ίσχυε.
Χαμένος λοιπόν στις σκέψεις αυτές άκουσε το τηλέφωνό του να χτυπάει. Το σήκωσε και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο ιδιοκτήτης μιας επιχείρησης στην οποία είχε στείλει το βιογραφικό του. Το γεγονός αυτό τον παραξένεψε λιγάκι καθώς όλες οι προηγούμενες επαφές που είχε κάνει ήταν με κάποια γραμματέα ή ένα manager κάποιας επιχείρησης και όχι απ’ ευθείας με τον ιδιοκτήτη της.
Ο ιδιοκτήτης λοιπόν του είπε ότι θα ήθελε να τον γνωρίσει από κοντά και ο ήρωάς μας ένοιωθε ότι η περίπτωση αυτή είχε κάτι το διαφορετικό.
Το ραντεβού κλείστηκε. Η συνάντηση δεν έγινε στην αίθουσα συσκέψεων της εταιρείας (όπως συνέβαινε με όλα τα προηγούμενα ραντεβού που είχε κάνει σε άλλες εταιρείες) αλλά στο γραφείο του ιδιοκτήτη. Η οικειότητα ήταν εμφανής από την πρώτη στιγμή και αφού είπαν τα βασικά περί της προσφερόμενης θέσης εργασίας ο ιδιοκτήτης ρώτησε τον ήρωά μας:
Με βάση τα προσόντα σου εμάς ως εταιρεία «μας κάνεις» και θέλουμε να συνεργαστούμε μαζί σου. Θα ήθελες να με ρωτήσεις κάτι και εσύ ώστε να διαπιστώσεις εάν «σου κάνουμε» και εμείς;
Αυτή την ερώτηση δεν του την είχαν ξανακάνει. Άλλες εταιρείες μέχρι και τεστ τον είχαν βάλει να γράψει ώστε να είναι σίγουρες ότι «κάνει» για τη δουλειά αλλά να τον αφήσουν να ρωτήσει ότι θέλει ούτε συζήτηση. Τώρα όμως που του δινόταν αυτή η ευκαιρία δεν την έχασε και ρώτησε κάτι που τον απασχολούσε πολύ καιρό και δεν είχε βρει απάντηση.
Ποια είναι η προσφορά της εταιρείας σας στην κοινωνία;
Τη θεωρούσε πολύ σημαντική ερώτηση καθώς μέσω αυτής μπορούσε να καταλάβει εάν ο σκοπός μιας εταιρείας είναι μόνο η αύξηση της κερδοφορίας ή και η προσφορά στην τοπική κοινωνία της περιοχής όπου δραστηριοποιείται.
Η ερώτηση λοιπόν ξάφνιασε λίγο τον ιδιοκτήτη και ταυτόχρονα τον προκάλεσε καθώς κανένας εργαζόμενος μέχρι τώρα δεν τον είχε ξαναρωτήσει κάτι παρόμοιο.
Γιατί μου το ρωτάς αυτό; Αποκρίθηκε.
Γιατί στην σύγχρονη εποχή έχει αλλάξει η έννοια της επιχειρηματικότητας. Η παγκοσμιοποιημένη αγορά έχει δώσει κίνητρα στις επιχειρήσεις να απευθυνθούν σε διευρυμένο κοινό σε διάφορα μέρη του κόσμου. Η ανάπτυξη των ασύρματων δικτύων και του ίντερνετ επιτάχυνε αυτή τη στροφή και πλέον πολλές εταιρείες έχουν ως κύριο στόχο την επέκταση και την είσοδο σε νέες αγορές με αποτέλεσμα οι δραστηριότητές τους να μην επικεντρώνονται σε μια μόνο περιοχή. Ως αποτέλεσμα η όποια επιθυμία υπήρχε για προσφορά στην τοπική κοινωνία έχει εξανεμιστεί.
Και είναι τόσο σημαντική η προσφορά στην κοινωνία; ρώτησε ο ιδιοκτήτης.
Φυσικά. Η διάθεση για προσφορά μιας εταιρείας στην τοπική κοινωνία της περιοχής στην οποία δραστηριοποιείται καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους πελάτες της και κατ’ επέκταση γενικότερα τους συνανθρώπους της. Η προσφορά στην κοινωνία είναι δείγμα ενδιαφέροντος για την ευρύτερη ανάπτυξη μιας περιοχής καθώς και απόδειξη της κουλτούρας που διέπει τα μέλη της εταιρείας. Και φυσικά είναι πολύ σημαντικό κριτήριο για να συνεργαστεί κάποιος με τη συγκεκριμένη εταιρεία.
Ο ιδιοκτήτης πάντα προσπαθούσε να νοιάζεται για τους εργαζομένους του και να τους βοηθάει με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσε. Μέσα από τη συζήτηση που είχε όμως με τον ήρωά μας κατάλαβε ότι στα πλαίσια της προσπάθειας για συνεχή ανάπτυξη, εδώ και πολύ καιρό δεν πρόσφερε ουσιαστικά κάτι στην τοπική κοινωνία. Έτσι λοιπόν του είπε.
Έχω μιλήσει με πολλούς υποψήφιους για αυτή τη θέση και πάντα επιδιώκω την προσωπική επαφή με όλους καθώς ακόμη και αν δεν προχωρήσει μια συνεργασία, και μόνο η γνωριμία με έναν ακόμη άνθρωπο αξίζει. Με κανένα από τους προηγούμενους υποψήφιους δεν είχα παρόμοιες συζητήσεις. Θα σου δώσω τη θέση όχι μόνο για τα τυπικά σου προσόντα αλλά και για τις ιδέες σου που πιστεύω ότι θα βοηθήσουν στη δημιουργία μιας νέας κουλτούρας εργασίας.
Η συμφωνία έκλεισε λοιπόν έχοντας ως βασικό κριτήριο την προσφορά στην κοινωνία.
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Πηγή εικόνας: geralt – Pixabay
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
14 Ιουλίου 2024Μπορεί μια ευγενική συμπεριφορά να αλλάξει το βίωμα του πελάτη;
γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας
Είχε ξυπνήσει πολύ πρωί. Ή μάλλον δεν είχε κοιμηθεί σχεδόν καθόλου. Στο μυαλό της στριφογύριζε συνεχώς η ίδια εικόνα: Ένα πελάτης να ωρύεται μέσα στο γραφείο και να της ζητάει το λόγο για κάποιο λάθος που είχε γίνει στο project που έτρεχαν εδώ και καιρό.
Βαθιά μέσα της ήξερε ότι για το λάθος δεν ευθυνόταν η ίδια και είχε κάνει ότι περνούσε από το χέρι της για να το αποτρέψει. Καμία της προσπάθεια όμως δεν αναγνωρίστηκε από τον εκνευρισμένο πελάτη τον οποίο δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί. Στην αρχή προσπάθησε να του εξηγήσει αλλά στη συνέχεια έμεινε σιωπηλή και άκουγε τις φραστικές επιθέσεις του νιώθοντας ανήμπορη να αντιδράσει.
Άραγε υπήρχε τρόπος να το αντιμετωπίσει όλο αυτό; Δεν είχε απάντηση. Πολύ θα ήθελε όμως να μάθει πως θα έπρεπε να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις και τέτοιους πελάτες.
Βλέπετε στο μυαλό της πάντα υπήρχε η φράση: unique customer experience. Είχε ως στόχο σε κάθε της δουλειά να κάνει τον πελάτη της να βιώσει μια μοναδική εμπειρία συνεργασίας. Και όντως το είχε καταφέρει αρκετά σε καλά σε πολλές περιπτώσεις αλλά όλες τους ήταν περιπτώσεις που τα project προχωρούσαν και ολοκληρώνονταν χωρίς σοβαρά προβλήματα και αστοχίες.
Σηκώθηκε λοιπόν από το κρεβάτι της και αφού πλύθηκε, έβαλε ένα από τα καλά της σύνολα, βάφτηκε διακριτικά και πήγε να φορέσει ένα χρυσό ρολόι που της είχε κάνει δώρο η νονά της πριν χρόνια αλλά τελικά το άφησε κάτω. Το θεώρησε πολύ έντονο και υπερβολικό και με την τόσο πεσμένη ψυχολογία που είχε ένιωθε ότι δεν μπορούσε να το υποστηρίξει. Το έβαλε όμως στην τσάντα της και το πήρε μαζί της.
Ξεκίνησε λοιπόν για το γραφείο της. Στο δρόμο καθώς οδηγούσε άκουσε τυχαία μια ενημερωτική εκπομπή η οποία είχε ως καλεσμένη μια αεροσυνοδό που εξιστορούσε ένα άσχημο περιστατικό που συνέβη σε μια από τις τελευταίες της πτήσεις.
Η ιστορία πήγαινε κάπως έτσι: «Ήταν μια τυπική πτήση ρουτίνας μεταξύ των δύο μεγαλύτερων πόλεων της χώρας. Για κάποιο άγνωστο λόγο η πτήση στην οποία είχε οριστεί ως αεροσυνοδός, είχε καθυστέρηση με αποτέλεσμα οι περισσότεροι επιβάτες να είναι εκνευρισμένοι. Οι αεροσυνοδοί άρχισαν να ελέγχουν εάν όλοι φορούσαν τις ζώνες τους καθώς το αεροπλάνο ετοιμαζόταν για απογείωση. Τότε περνώντας μπροστά από έναν αγριεμένο επιβάτη, εκείνος ξεκινάει μια λεκτική επίθεση εναντίον της χρησιμοποιώντας προσβλητικές και χυδαίες εκφράσεις. Η αεροσυνοδός πάγωσε αλλά προτού προλάβει να αντιδράσει είχε σπεύσει δίπλα της η υπεύθυνη πληρώματος και με ένα χαμόγελο ρώτησε τον έξαλλο επιβάτη πως μπορεί να τον βοηθήσει. Εκείνος συνέχισε την επίθεση αυτή τη φορά στη υπεύθυνη πληρώματος καθώς όπως ισχυριζόταν εξαιτίας της καθυστέρησης έχασε ένα πολύ σημαντικό ραντεβού που είχε. Η αεροσυνοδός άφησε την υπεύθυνη να χειριστεί την κατάσταση καθώς απ’ ότι φάνηκε εκ των υστέρων είχε αντιμετωπίσει αρκετές τέτοιες παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν. Χωρίς λοιπόν να συγχιστεί και χωρίς να σηκώσει καθόλου τον τόνο της φωνής της είπε στον επιβάτη ότι τον καταλαβαίνει και πως και αυτή θα ήθελε να πάει σπίτι στην ώρα της να δει τον άντρα της και τα παιδιά της. Ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει για κάποιο λόγο αλλά όλοι οι επιβάτες θα πρέπει να είναι σίγουροι πως πρωταρχικό μέλημα σε κάθε πτήση είναι η ασφάλειά τους. Ο επιβάτης συνέχισε την επίθεση αλλά η υπεύθυνη χωρίς να χάσει καθόλου την ψυχραιμία της και χρησιμοποιώντας εύηχες και καθαρές λέξεις του είπε με έναν ήρεμο τρόπο ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που συμβαίνει. Αυτό που μπορούμε όμως να αλλάξουμε είναι ο τρόπος που αντιδρούμε πάνω σε αυτό που συμβαίνει. Δεν υπάρχει λόγος ένα και μόνο γεγονός να επηρεάσει τόσο πολύ τη διάθεσή μας. Ένα ταξίδι και τόσους συνταξιδιώτες ίσως είναι ευκαιρία για νέες γνωριμίες, ανταλλαγή απόψεων, εμπειριών κλπ. Ένα ταξίδι με το αεροπλάνο είναι από μόνο του μια μοναδική εμπειρία. Ας απολαύσουμε την πτήση μας.»
Του είχε αφιερώσει πολύ περισσότερο χρόνο απ’ ότι του αναλογούσε. Ο χρόνος αυτός όμως ήταν αναγκαίος ώστε να μετατραπεί η εμπειρία που βιώνει ο επιβάτης από αρνητική σε θετική.
Η αεροσυνοδός δεν είχε χάσει στιγμή την ψυχραιμία της. Ήταν ήρεμη, χαμογελαστή και πρόθυμη να ακούσει τα παράπονα του επιβάτη, να δείξει ότι τον καταλαβαίνει και να τον κάνει να μετριάσει τον εκνευρισμό όσο το δυνατόν περισσότερο.
Με αυτά στο μυαλό της η πρωταγωνίστριά μας, λίγο πριν φτάσει στο γραφείο της σταμάτησε σε ένα μια καφετέρια να πάρει έναν καφέ. Με το που μπήκε στο μαγαζί άκουσε φωνές στα δεξιά της. Γύρισε να δει τι συμβαίνει και διαπίστωσε ότι ένας πελάτης έκανε έντονα παράπονα στην κοπέλα που τον σέρβιρε ότι ο καφές του δεν έχει καθόλου ζάχαρη. Η κοπέλα με έναν απίστευτα ήρεμο και ευγενικό τρόπο του εξήγησε ότι είναι κάτι που διορθώνεται, ότι θα το φροντίσει η ίδια άμεσα, συνεπώς δεν υπάρχει λόγος για εντάσεις.
Προφανώς για να συμπεριφέρεται τόσο άσχημα ένας πελάτης σημαίνει ότι είχε συσσωρευμένο θυμό μέσα του που συνήθως εκτονώνεται στους λάθος ανθρώπους. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις εάν ο πελάτης σου πριν έρθει σε σένα είχε μαλώσει με τη γυναίκα του, είχε διαφωνήσει με ο αφεντικό του, κυνηγούσε δικούς του πελάτες να τον πληρώσουν, είχε προβλήματα υγείας, οικονομικά κλπ.
Η κοπέλα όμως στο café δεν μπήκε ποτέ σε απολογητική θέση αλλά με απόλυση συναίσθηση αντέδρασε άμεσα για να ικανοποιήσει το παράπονο του πελάτη γεγονός που καταδείκνυε την εκπαίδευση που είχε λάβει στο customer service όπως αντίστοιχα και η υπεύθυνη πληρώματος στο αεροπλάνο. Η παραπάνω εκπαίδευση σε συνδυασμό με την απαιτούμενη ευγένεια χαρακτήρα οδήγησαν σε ένα unique customer experience το οποίο ξεκίνησε από ένα αρνητικό γεγονός.
Και τότε η πρωταγωνίστριά μας κατάλαβε. Μια σωστή επαγγελματίας ανεξάρτητα τον τομέα στον οποίο δραστηριοποιείται οφείλει να εξελίξει τις δεξιότητές της στο customer service ώστε στη συνέχεια να βελτιώσει και το customer experience. Ανεξάρτητα λοιπόν ποιόν έχει απέναντί της, ανεξάρτητα εάν το project πάει καλά ή όχι, η σύνδεση που θα πρέπει να δημιουργήσει με τον πελάτης είναι πρωταρχικής σημασίας και τα soft skills που λέγονται ψυχραιμία, ηρεμία και ευγένεια είναι αυτά που θα τη βοηθήσουν να το επιτύχει.
Έβγαλε λοιπόν από την τσάντα της το χρυσό ρολόι της γιαγιάς της, το φόρεσε και ανέβηκε στο γραφείο της γεμάτη αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να χειριστεί και τις πιο δύσκολες καταστάσεις αλλάζοντας ριζικά το customer experience που βιώνουν οι πελάτες της.
Πηγή εικόνας: yogendras31 – Pixabay
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
30 Ιουνίου 2024Μήπως παίζουμε όλοι σε ένα παιχνίδι που είναι εξ’ αρχής στημένο; Και αν ναι, υπάρχει τρόπος να το κερδίσουμε;
γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας,
Οι τρεις νόμοι της θερμοδυναμικής είναι θεμελιώδεις νόμοι ώστε να κατανοήσουμε αρκετά φυσικά φαινόμενα που αντιμετωπίζουμε στις καθημερινές μας δραστηριότητες αλλά ταυτόχρονα μπορούν να αποτελέσουν μια ολιστική νοοτροπία αντιμετώπισης της ίδια της ζωής.
Ας δούμε όμως πρώτα τι λένε αυτοί οι τρεις θερμοδυναμικοί νόμοι:
1ος θερμοδυναμικός νόμος
Αποτελεί μια έκφραση της αρχής διατήρησης της ενέργειας. Ουσιαστικά μας λέει ότι η ενέργεια δεν μπορεί ούτε να δημιουργηθεί από το πουθενά, ούτε να χαθεί. Το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να μετατραπεί από μία μορφή σε μία άλλη. Επιπλέον μετά από κάθε διαδικασία που απαιτεί τη χρήση ενέργειας πάντοτε υπάρχουν κάποιες απώλειες που εκφράζονται με τη μορφή θερμότητας.
2ος θερμοδυναμικός νόμος
Υπάρχει ένα μέγεθος που ονομάζεται εντροπία. Η εντροπία περιγράφει το βαθμό ακαταστασίας ενός συστήματος και σύμφωνα με το 2ο θερμοδυναμικό νόμο, είναι ένα μέγεθος που συνεχώς αυξάνεται αυθόρμητα και αβίαστα. Όση ποσότητα ενέργειας και αν δαπανήσουμε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να φέρουμε το σύστημα στην ίδια ακριβώς αρχική κατάσταση. Κάθε επόμενο στάδιο θα είναι πιο «ακατάστατο» από το προηγούμενο και για να το διατηρούμε στην κατάσταση αυτή θα πρέπει να δαπανούμε συνεχώς ενέργεια. Χαρακτηριστική είναι η φράση: «η εντροπία του σύμπαντος συνεχώς αυξάνεται» και «επειδή η εντροπία συνεχώς αυξάνεται, είναι ένα μέγεθος που μας βοηθάει να περιγράψουμε το βέλος του χρόνου»
Ας δούμε ένα παράδειγμα:
Εάν πάρουμε ένα παγάκι και το βάλουμε μέσα σε ένα ποτήρι με νερό, σιγά σιγά το παγάκι θα αρχίσει να λιώνει αυθόρμητα και τα δύο διακριτά αρχικά στοιχεία (νερό και παγάκι) θα γίνουν ένα. Με την πάροδο του χρόνου δηλαδή (βέλος), θα οδηγηθούμε σε μια κατάσταση μεγαλύτερης ακαταστασίας (εντροπία) και προφανώς είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαχωρίσουμε ξανά το παγάκι από το νερό, καθώς όση ενέργεια και να δαπανήσουμε πιθανώς δεν θα καταφέρουμε ποτέ να επαναφέρουμε τα στοιχεία ακριβώς στην αρχική τους κατάσταση.
3ος θερμοδυναμικός νόμος
Η εντροπία ενός συστήματος τείνει στο μηδέν όταν η θερμοκρασία του τείνει στο απόλυτο μηδέν δηλαδή στους -273 βαθμούς Κελσίου. Προφανώς και μια τέτοια θερμοκρασία για τα δεδομένα της ανθρώπινης ζωής πάνω στον πλανήτη Γη δεν υφίσταται, συνεπώς δεν υπάρχει κατάσταση μηδενικής εντροπίας που να μπορεί ναβιώσει ο άνθρωπος.
Σημείωση: Υπάρχει και ο μηδενικός θερμοδυναμικός νόμος που δίνει την έννοια της θερμικής ισορροπίας αλλά δεν θα μας απασχολήσει στη συνέχεια του άρθρου.
Διαβάζοντας τώρα λίγο διαφορετικά τους παραπάνω τρεις νόμους της θερμοδυναμικής και αντιμετωπίζοντας την ανθρώπινη ζωή ως ένα παιχνίδι που περιγράφεται από τους νόμους αυτούς και έχει διάφορες «πίστες» που πρέπει να περάσουμε, μπορούμε να δώσουμε τις παρακάτω διευρυμένες ερμηνείες:
1ος θερμοδυναμικός νόμος: Παίζουμε σε ένα παιχνίδι που δεν μπορούμε να κερδίσουμε!
2ος θερμοδυναμικός νόμος: Παίζουμε σε ένα παιχνίδι που δεν μπορούμε να φέρουμε ούτε ισοπαλία!
3ος θερμοδυναμικός νόμος: Παίζουμε σε ένα παιχνίδι από το οποίο δεν μπορούμε να φύγουμε!
Σύμφωνα με τα παραπάνω συμπεράσματα ένα πράγμα είναι εμφανές: Το παιχνίδιείναι εξ’ αρχής στημένο!
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι πως μπορείς να κερδίσεις ένα στημένο παιχνίδι;
Η απάντηση είναι ότι δεν μπορείς!
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όμως είναι σωστή διαχείριση της ενέργειας που ξοδεύουμε ώστε να έχουμε το πιο αποδοτικό αποτέλεσμα. Αυτό για να γίνει απαιτεί γνώση των δυνάμεων και των δυνατοτήτων μας, γνώση των αντικειμένων που είμαστε πιο αποδοτικοί και αυτών που υστερούμε, ιεράρχηση προτεραιοτήτων και τέλος σύναψη συνεργασιών ώστε να επιτύχουμε εκθετική ανάπτυξη και πρόοδο.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στα αντίστοιχα άρθρα:
«Μπορούμε να διαχειριστούμε το χρόνο» και «Πόσο βοηθάνε οι συνεργασίεςστην ανάπτυξη του ατόμου;»
Τέλος προτρέπουμε του αναγνώστες μας να αντιμετωπίζουν το παιχνίδι της ζωής με μια πιο ολιστική και εύθυμη διάθεση.
Ας δούμε ένα ακόμη παράδειγμα:
Χαρακτηριστική περίπτωση είναι το μάζεμα του σπιτιού, ή ακόμα χειρότερα ενός παιδικού δωματίου. Όσο και να προσπαθήσουμε να τακτοποιήσουμε το δωμάτιο του παιδιού μας δεν θα καταφέρουμε ποτέ να το επαναφέρουμε στην αρχική του κατάσταση, γεγονός που πιστεύω έχουν αντιμετωπίσει κάποια στιγμή όλοι οι γονείς. Αυτό συμβαίνει γιατί η εντροπία του συστήματος που λέγεται παιδικό δωμάτιο-παιχνίδια συνεχώς αυξάνεται, όση ενέργεια και αν καταναλώσουμε. Πάντα θα υπάρχει δηλαδή ένα παιχνίδι που δεν θα το δούμε, δεν θα τοποθετηθεί στη θέση του και θα αυξήσει το βαθμό ακαταστασίας (εντροπία) του δωματίου.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να νιώθουμε απογοητευμένοι όταν δεν καταφέρνουμε να τακτοποιήσουμε πλήρως το δωμάτιο του παιδιού μας καθώς είναι προδιαγεγραμμένο από τους θερμοδυναμικούς νόμους να συμβαίνει αυτό! Μπορούμε όμως να αναζητήσουμε τρόπους με τους οποίους το μάζεμα του δωματίου θα γίνεται πιο αποδοτικά, δηλαδή σε λιγότερο χρόνο και με λιγότερο κόπο. Μπορούμε να ορίσουμε μια μέρα και μια ώρα την εβδομάδα που θα μαζεύουμε το παιδικό δωμάτιο (time blocking) και να ζητάμε τη συμμετοχή του ίδιου του παιδιού σε αυτή τη διαδικασία (συνεργασία).
Μπορεί δηλαδή το παιχνίδι να είναι στημένο αλλά δεν χρειάζεται να το χάσουμε από τα αποδυτήρια!
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Πηγή εικόνας: ColiN00B – Pixabay
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
16 Ιουνίου 2024Με αφορμή το τελευταίο κύμα καύσωνα και σε συνδυασμό με την αυξημένη ανοικοδόμηση, αναρωτιόμαστε εάν θα αλλάζαμε κάτι στο άρθρο που είχα γράψει πριν μια δεκαετία περίπου για το περιοδικό “ΠΡΑΣΙΝΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΚΤΙΡΙΟ”.
Το άρθρο παρουσιάζεται αυτούσιο παρακάτω. (Τεύχος 38/2015, σελ. 54-56)
Powered By EmbedPress
Ερχόμενοι στο σήμερα, παρατηρούμε ότι δεν θα αλλάζαμε σχεδόν τίποτα καθώς η ανοικοδόμηση συνεχίζεται ακριβώς με την ίδια νοοτροπία που γινόταν και πριν την περίοδο της κρίσης και όλοι οι εμπλεκόμενοι ενεργούν σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Προφανώς και η νοοτροπία είναι κάτι που αλλάζει πολύ δύσκολα καθώς σχετίζεται με τον τρόπο που μεγάλωσε κάποιος και τα ερεθίσματα και τις εμπειρίες που είχε από μικρός.
Τέλος το γεγονός ότι κατασκευάζονται ενεργειακά αποδοτικά (Α+) ή ακόμα και παθητικά κτίρια δε σημαίνει ότι αυτομάτως είναι και οικολογικά. Για παράδειγμα η αυξημένη θερμομόνωση, η αεροστεγανότητα, και ο μηχανικός αερισμός (με ανάκτηση θερμότητα κατά τα πρότυπα του παθητικού κτιρίου) εφαρμόζονται κατά κύριο λόγο σε συμβατικές κατασκευές που επιδιώκουν να τις κάνουν πιο αποδοτικές.
Σύμφωνα με την παραπάνω νοοτροπία κατασκευής εξακολουθούμε να μην αντιμετωπίζουμε τα κτίρια ως ζωντανούν οργανισμούς που αναπνέουν πράγμα που καταδεικνύει ότι για μια ακόμη φορά η εκπαιδευτική διαδικασία στον τομέα των κατασκευών καθοδηγείται από συγκεκριμένες ντιρεκτίβες και κατ’ αυτόν τον τρόπο περιορίζει τους μελετητές και του κατασκευαστές από το να δημιουργήσουν ελεύθερα και τους βάζει σε ένα νέο κύκλο ανταγωνισμού προς τη λάθος κατεύθυνση.
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Πηγή εικόνας: johansenaue – Pixabay
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
8 Ιουνίου 2024Με αφορμή της επικείμενες Ευρωεκλογές αναρωτιόμαστε τι πρέπει να αξιολογήσουμε ώστε να κάνουμε την τελική μας επιλογή.
γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας
Όλοι μας έχουμε ακούσει τη φράση: «Είμαστε οι επιλογές μας». Είτε πρόκειται για προσωπικά, είτε για επαγγελματικά, είτε για κοινωνικά θέματα βρισκόμαστε συχνά σε θέση που πρέπει να κάνουμε κάποιες επιλογές. Από τι καθορίζονται όμως αυτές οι επιλογές;
Το ερώτημα
Τι είναι αυτό που μας κάνει να αντιδρούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε ότι συμβαίνει γύρω μας, είτε αφορά πρόσωπα, είτε επαγγελματικά, είτε γενικότερες καταστάσεις;
Υπάρχουν δύο στοιχεία τα οποία αλλάζουν όσο μεγαλώνει ένα άτομο και κάθε χρονική στιγμή ο συνδυασμός αυτών των δύο στοιχείων καθορίζει και τις αντίστοιχες επιλογές του.
Τα στοιχεία αυτά είναι οι γνώσεις και οι εμπειρίες του.
Η υπόθεση
Ας εξετάσουμε ένα υποθετικό σενάριο για να γίνει πιο κατανοητό:
Υποθέτουμε λοιπόν ότι μπορούμε να αντιγράψουμε ένα άτομο δύο ακόμη φορές, αλλά στο πρώτο αντίγραφο προσδίδουμε όλες τις γνώσεις που είχε το αρχικό άτομο, ενώ στο δεύτερο αντίγραφο προσδίδουμε όλες τις εμπειρίες του αρχικού ατόμου.
Στη συνέχεια ζητάμε από τα δύο αυτά αντίγραφα να αντιμετωπίσουν την ίδια δυναμική κατάσταση και εξετάζουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν καθώς οι συνθήκες μεταβάλλονται προϊόντος του χρόνου.
Το άτομο το οποίο είναι εφοδιασμένο μόνο με γνώσεις αντιμετωπίζει τα διάφορα περιστατικά που συμβαίνουν γύρω του με έναν πιο θεωρητικό τρόπο, προσπαθώντας πρώτα να αναλύσει τις διάφορες παραμέτρους και εν συνεχεία να προβεί στις αντίστοιχες αποφάσεις.
Το δεύτερο άτομο που διαθέτει μόνο εμπειρίες αντιδρά πιο πρακτικά και πιο γρήγορα ενεργώντας με παρόμοιο τρόπο με κάποιο παρελθοντικό περιστατικό που έχει βιώσει.
Από το παραπάνω παράδειγμα εκτός από την εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση των δύο ατόμων προκύπτουν και κάποια ερωτήματα τα οποία σχετίζονται σε εξωτερικούς παράγοντες, όπως:
Πως θα αντιδρούσε το πρώτο άτομο εάν υπήρχε πίεση χρόνου ώστε να παραδώσει κάποιο project εντός προθεσμιών;
Αντίστοιχα
Πως θα αντιδρούσε το δεύτερο άτομο εάν καλούνταν να αντιμετωπίσει κάποιο project στο οποίο δεν είχε προηγούμενη εμπειρία;
Προφανώς στο πρώτο ερώτημα το άτομο δεν θα είχε τον απαιτούμενο χρόνο να αναλύσει όλους τους παράγοντες επιρροής και το συγκεκριμένο κενό θα μπορούσε να καλυφθεί μόνο από αντίστοιχη πρακτική εμπειρία.
Επιπλέον στο δεύτερο ερώτημα το άτομο για να αντιμετωπίσει κάποια πρωτόγνωρη κατάσταση θα έπρεπε να βασιστεί αρχικά σε αντίστοιχες απαιτούμενες γνώσεις ώστε να λάβει τις πρώτες αποφάσεις και εν συνεχεία να προχωρήσει σε κάποια ενέργεια.
Το συμπέρασμα
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο συνδυασμός γνώσεων και εμπειρίας μπορεί να δώσει λύσεις σε καταστάσεις που εάν αντιμετωπιστούν βασιζόμενοι μόνο στο ένα ή το άλλο συστατικό να στεφθούν από απόλυτη αποτυχία.
Κάθε άτομο συνεπώς είναι ένα κράμα γνώσεων και εμπειριών που μεταβάλλονται στο χρόνο καθώς άλλοτε δύναται να υπερισχύει το πρώτο και άλλοτε το δεύτερο. Το αρχικό άτομο δηλαδή στο παραπάνω σενάριο θα αντιδρούσε με εντελώς διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τα δύο αντίγραφα και επιπλέον το ίδιο αυτό άτομο πιθανώς να αντιδρούσε διαφορετικά ακόμα και σε σχέση με το νεότερο εαυτό του.
Για να κρίνουμε λοιπόν τις επιλογές ενός ατόμου οφείλουμε να εξετάσουμε τόσο τις γνώσεις όσο και τις εμπειρίες του τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που το αξιολογούμε. Είναι πιθανό δηλαδή γνώσεις που αποκτήθηκαν στο παρελθόν και δεν εξασκήθηκαν στην πράξη να εξασθένησαν, ενώ νεότερες εμπειρίες να αντικατέστησαν τις παλαιότερες είτε με θετικό είτε με αρνητικό αντίκτυπο.
Η απάντηση
Σύμφωνα με τα παραπάνω μπορούμε να θεωρήσουμε ότι οι γνώσεις και οι εμπειρίες των υποψηφίων είναι βασικά συστατικά που τους έκαναν να επιλέξουν να συστρατευτούν με ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό, καθώς είναι συστατικά που από τη μία κάνουν ένα άτομο μοναδικό και ξεχωριστό και από την άλλη καθορίζουν τον τρόπο συν-εργασίας του εντός μιας ομάδας (πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική, αθλητική κλπ).
Σχετικά με το αρχικό ερώτημα λοιπόν, σε κάθε εκλογική διαδικασία, δεδομένου ότι εκτός από πολιτικό σχηματισμό επιλέγουμε και συγκεκριμένα άτομα μέσω της σταυροδοσίας, καλό είναι να αξιολογήσουμε πρώτα τις γνώσεις και τις εμπειρίες των υποψηφίων γιατί σύμφωνα με αυτές θα κάνουν τις επιλογές τους στους θεσμούς που θα κληθούν να μας εκπροσωπήσουν.
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Πηγή εικόνας: Tumisu – Pixabay
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
26 Μαΐου 2024Πως διαχειρίζεσαι κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις;
γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας
Τι είναι ο χρόνος;
Μια φαινομενικά τόσο απλή ερώτηση που δεν μπορεί να απαντηθεί στο 100%.
Ο χρόνος είναι μια έννοια με την οποία είναι συνυφασμένα σχεδόν τα πάντα. Ακόμη και η ίδια η ανθρώπινη ζωή καθορίζεται από συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα. Κάποιοι πιστεύουν ότι χρόνος είναι η πορεία από το παρελθόν στο μέλλον το λεγόμενο και βέλος του χρόνου. Άλλοι θεωρούν ότι χρόνος είναι αυτό που μετράνε τα ρολόγια μας. Τέλος υπάρχουν και αυτοί που αντιμετωπίζουν το χρόνο ως την τέταρτη διάσταση και γι’ αυτό το λόγο είναι πολύ δύσκολο να τον ορίσουν όπως γίνεται και με τόσα άλλα πράγματα όπως τα χρώματα, οι μυρωδιές, τα συναισθήματα κλπ.
Δηλαδή όσο δύσκολο είναι να ορίσει κανείς το πράσινο χρώμα ή τη μυρωδιά της λεβάντας, άλλο τόσο δύσκολο είναι να ορίσει και το χρόνο. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προσπαθήσει να τον προσδιορίσει με παραδείγματα: Ο χρόνος που χρειάζομαι για να λύσω ένα σταυρόλεξο είναι 30 λεπτά, ο χρόνος του διαλείμματος στο σχολείο είναι 15 λεπτά, ο χρόνος που διαρκεί ένα ποδοσφαιρικός αγώνας είναι 1,5 ώρα, οι καλοκαιρινές διακοπές διαρκούν 10 ημέρες κ.ο.κ.
Από την παραπάνω θεώρηση μπορούμε να συμπεράνουμε αυτό που είχε πει και ο Α. Αϊνστάιν, ότι ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση που εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες (π.χ. ύπνος, σίτιση, διασκέδαση κλπ).
Επεκτείνοντας αυτή τη συλλογιστική μπορούμε να πούμε ότι ο χρόνος είναι ένα μέγεθος ντετερμινιστικά ορισμένο γιατί πολύ απλά έτσι τον όρισαν οι άνθρωποι.
*Να σημειώσουμε εδώ ότι δεν θα ασχοληθούμε με το θεωρητικό υπόβαθρο όπου σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας σε πολύ υψηλές ταχύτητες ο χρόνος κυλάει πιο αργά, καθώς σκοπός αυτού του άρθρου είναι να διερευνηθεί εάν ο χρόνος είναι ένα μέγεθος διαχειρίσιμο για τις συνήθεις καθημερινές ανθρώπινες δραστηριότητες.
Είναι ο χρόνος ίδιος για όλους;
Ναι. Η μέρα έχει 24 ώρες για όλους. Άρα με μια πρώτη ανάγνωση ο χρόνος ως ντετερμινιστικά ορισμένο μέγεθος δεν μπορεί να διαχειριστεί.
Πως γίνεται όμως κάποιοι άνθρωποι να τα καταφέρνουν καλύτερα από κάποιους άλλους; Γιατί κάποιοι πετυχαίνουν πολύ περισσότερα τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο;
Μήπως αυτοί οι άνθρωποι καταφέρνουν να διαχειρίζονται το χρόνο; Μήπως το time management υπάρχει τελικά;
Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να κάνουμε ένα διαχωρισμό μεταξύ των ανθρώπων που είναι πολύ δραστήριοι, ασχολούνται με πάρα πολλά πράγματα και φαντάζουν αεικίνητοι με αυτούς που ενεργούν στοχοθετημένα με πλάνο και συνέπεια. Η διαφορά μεταξύ των δύο παραπάνω ομάδων πολλές φορές είναι δυσδιάκριτη και μπορεί μόνο να αποτυπωθεί από την παραγωγικότητα και τα αποτελέσματα του καθενός. Παρόλο που μιλάμε για διαχείριση χρόνου, δεν έχει τόσο πολύ σημασία πόσο χρόνο αφιερώνει κανείς σε μία εργασία αλλά το αποτέλεσμα που φέρνει ολοκληρώνοντάς την και ακολούθως εάν έχει παρόμοια παραγωγικότητα πηγαίνοντας σε κάθε επόμενη εργασία.
Μπορεί δηλαδή ο χρόνος αντιμετωπίζοντάς τον ως απόλυτο μέγεθος να μην μπορεί να διαχειριστεί, διαχειρίζονται όμως οι προτεραιότητες ή η σημασία που δίνουμε στα πράγματα που συμβαίνουν. Βασική διεργασία του ορισμού προτεραιοτήτων είναι η ιεράρχισή τους. Μέρος δε της ιεράρχησης προτεραιοτήτων, του σχεδιασμού και του προγραμματισμού είναι η χρονική ακρίβεια. Αν δεν μπορείς από το πιο απλό που είναι να είσαι στην ώρα σου σε μια προγραμματισμένη συνάντηση μέχρι το πιο σύνθετο που είναι να παραδώσεις ένα project εντός προθεσμίας, είναι πιθανό να ασχολείσαι με πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, και αυτό να σου κλέβει την ικανότητα να συγκεντρώνεσαι, σου μειώνει την παραγωγικότητα και δίνει την εντύπωση ότι δεν διαχειρίζεσαι σωστά το χρόνο σου.
Είναι μύθος το multitasking;
Η ταυτόχρονη ενασχόληση με πολλά πράγματα που ονομάζεται multitasking, θεωρείται από τα σημαντικότερα προτερήματα κάποιου της σημερινή εποχή και επιζητείται διακαώς στον κόσμο των επιχειρήσεων. Η αλήθεια όμως είναι ότι σε αποτρέπει από το να έχεις τη βέλτιστη απόδοση σε αυτό που είσαι πραγματικά καλός.
Μια ρωσική παροιμία λέει ότι αν κυνηγάς ταυτόχρονα δύο λαγούς δεν θα πιάσεις ποτέ κανέναν. Αντίστοιχα εάν βάλεις τα πόδια σου σε δύο βάρκες που είναι δίπλα-δίπλα και ξεκινήσεις να κάνεις κουπί κάποια στιγμή οι βάρκες θα απομακρυνθούν. Ακόμα και ο ηλεκτρονικός υπολογιστής διαβάζει ένα κομμάτι κώδικα κάθε χρονική στιγμή, άσχετα αν το κάνει πολύ γρήγορα και μας δίνει την εντύπωση ότι εκτελεί πολλές εργασίες ταυτόχρονα.
Τα χαρακτηριστικά αυτά παραδείγματα ενισχύουν την άποψη όλο και περισσότερων ανθρώπων ότι το multitasking είναι ένας μύθος.
Απέναντι λοιπόν στο multitasking υπάρχει μια εναλλακτική που έχει να κάνει με τη διαχείριση χρόνου, και ονομάζεται time blocking. Η δέσμευση δηλαδή συγκεκριμένων χρονικών διαστημάτων για την εκτέλεση συγκεκριμένων εργασιών ξεκινώντας από την πιο σημαντική. Κατ’ αυτόν το τρόπο θα εστιάζεις σε ένα πράγμα τη φορά, θα έχεις μεγαλύτερη παραγωγικότητα και επιπλέον θα έχεις και την αίσθηση ότι διαχειρίζεσαι σωστότερα το χρόνο σου.
Τελικά μήπως μέσω του σωστού time management ο χρόνος από μέσο μέτρησης της διάρκειας των ανθρώπινων δραστηριοτήτων μπορεί να μετατραπεί σε μέσο προσωπικής και επαγγελματικής ανάπτυξης;
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Πηγή εικόνας: geralt – Pixabay
*Το άρθρο αναδημοσιεύθηκε και στις ιστοσελίδες
flowmagazine.gr
ideostrovilos.gr
revaluation.gr
neolaia.gr
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
12 Μαΐου 2024Τελικά μήπως βλέπουμε μόνο αποτελέσματα και ό,τι προηγείται είναι αφανείς διαδικασίες;
γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας
Πόσοι από εμάς έχουν προβληματιστεί σχετικά με τα στάδια που έχουν προηγηθεί ώστε να έχουμε στη διάθεσή μας μια πληθώρα από προϊόντα και υπηρεσίες;
Και προφανώς δεν αναφερόμαστε σε εξειδικευμένα πράγματα που απαιτούν ιδιαίτερα προσόντα από άρτια εκπαιδευμένο προσωπικό μέχρι ειδικές εγκαταστάσεις και σπάνιες πρώτες ύλες καθώς τέτοια γεγονότα προβάλλονται ως μοναδικά από την πλειοψηφία των ΜΜΕ μέσω ειδικών ρεπορτάζ, αφιερωμάτων κλπ.
Αναφερόμαστε σε καθημερινά γεγονότα τα οποία φτάνουν σε εμάς ως αποτελέσματα μιας σειράς διαδικασιών για τις οποίες δεν έχουμε ούτε επαφή ούτε πληροφόρηση. Για να γίνουμε πιο κατανοητοί ας δούμε μερικά παραδείγματα.
Φως, νερό, τηλέφωνο
Τρεις βασικές ενέργειες που κάνουμε όταν βρισκόμαστε στο σπίτι μας και θεωρούμε δεδομένο το αποτέλεσμα είναι να πατάμε το διακόπτη και να ανάβει το φως, να ανοίγουμε τη βρύση και να τρέχει νερό και να σηκώνουμε το τηλέφωνο και να καλεί τον επιθυμητό αριθμό. Ακριβώς επειδή τις τρεις αυτές ενέργειες και τα αντίστοιχα αποτελέσματα τα θεωρούμε δεδομένα δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία να αναλογιστούμε τι κρύβεται πίσω από αυτές τις βασικές κατά τα άλλα διαδικασίες, τι απαιτείται δηλαδή να γίνει ώστε να φτάσει στο σπίτι μας το φως, το νερό και το τηλέφωνο.
Οι μεταφορές
Είτε χρησιμοποιούμε τα ΜΜΜ (Μέσα Μαζικής Μεταφοράς) είτε ιδιωτικό όχημα για να εκτελέσουμε τις καθημερινές μας μετακινήσεις (για εργασία, διασκέδαση κλπ) θα πρέπει να πληρώσουμε εισιτήριο ή να βάλουμε καύσιμο αντίστοιχα. Αμφότερες οι ενέργειες αυτές απαιτούν μόνο λίγα λεπτά από το χρόνο μας αλλά στην πραγματικότητα και αυτές κρύβουν από πίσω τους μια πληθώρα προαπαιτούμενων διαδικασιών ώστε να λάβει ο τελικός χρήστης το αναμενόμενο αποτέλεσμα.
Το φαγητό
Αντίστοιχο είναι και το παράδειγμα του φαγητού, όπου για να φτάσει στο πιάτο μας σερβιρισμένο ένα γεύμα απαιτείται να προηγηθούν μια σειρά από αφανείς σε εμάς διαδικασίες για τις οποίες κανείς δε νοιάζεται καθώς θεωρούνται και πάλι αυτονόητες.
Τι συμβαίνει όμως όταν κάποιος έρθει σε επαφή με κάποιο επιμέρους στάδιο της διαδικασίας και όχι απευθείας με το τελικό αποτέλεσμα;
Συνεχίζοντας με το παράδειγμα του φαγητού και με αφορμή τη γιορτή του Πάσχα, παραθέτουμε παρακάτω έναν μάλλον λίγο μακάβριο διάλογο ενός μικρού αγοριού (Α) όπου είχε πάει με τον παππού (Π) του το Μ. Σάββατο να παραλάβουν το αρνάκι που είχαν παραγγείλει από το κρεοπωλείο της γειτονίας τους:
-Α: Παππού γιατί το αρνάκι είναι μέσα στη σακούλα;
-Π: Για να μη λερώσει το αμάξι αγόρι μου.
-Α: Γιατί να λερώσει παππού;
-Π: Γιατί έχει αίματα αγόρι μου.
Το αγόρι άρχισε να παρατηρεί καλύτερα το αρνάκι που ήταν μέσα στη σακούλα και μέσα στα αίματα.
-Α: Είναι ζωντανό παππού;
-Π: Όχι αγόρι μου.
-Α: Αφού έχει ανοιχτά τα μάτια.
-Π: Ναι αλλά δεν κουνιέται. Και επιπλέον του έχουν βγάλει και το μαλλί.
Το αγόρι σοκαρίστηκε καθώς άκουσε αυτά τα λόγια και σαφώς μπερδεμένο καθώς ήταν παρατήρησε ακόμη καλύτερα το νεκρό αρνάκι μέσα στη σακούλα και με έντονο προβληματισμό είπε:
-Α: Τί του κάνανε ρε παππού;
Ο παππούς έχοντας δει αυτή την εικόνα δεκάδες φορές τα θεωρούσε όλα απόλυτα φυσιολογικά ενώ το μικρό αγόρι που το έβλεπε για πρώτη φορά δεν μπορούσε να συλλάβει γιατί γινόταν όλα αυτό.
Αν του βάζανε απλά να φάει ένα πιάτο μαγειρεμένο αρνάκι το αγόρι δεν θα είχε προβληματιστεί. Το γεγονός όμως ότι το αγόρι ήρθε σε επαφή με ένα ενδιάμεσο στάδιο της όλης διαδικασίας το έκανε να αισθανθεί περίεργα. Σημαντικό βέβαια ρόλο έπαιξε και το νεαρό της ηλικίας του αγοριού καθώς ο παππούς δεν είχε την ίδια αντίδραση παρόλο που είχε μπροστά του την ίδια αποκρουστική εικόνα με τον εγγονό του.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο αυθορμητισμός της ίδιας της φράσης του αγοριού (-Τι του κάνανε ρε παππού) καταδεικνύει ότι το παιδί κατάφερε να αντιληφθεί ότι για να έχει μπροστά του αυτή την εικόνα είχαν προηγηθεί μια σειρά από άλλες διαδικασίες.
Η παραπάνω διαπίστωση μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως οι ίδιες οι δομές της κοινωνίας αφήνουν εσκεμμένα πολίτες εκτός των επιμέρους διαδικασιών (τις οποίες γνωρίζουν μόνο οι άμεσα εμπλεκόμενοι) και «σερβίρουν» έτοιμο το τελικό αποτέλεσμα ώστε να μην υπάρχουν αντιδράσεις όπως του μικρού αγοριού παραπάνω.
Επιπλέον στοχεύουν να τους κρατούν απασχολημένους με άλλα θέματα (ακρίβεια, στέγαση, εργασιακά κλπ) έτσι ώστε ακόμα και αν έρθουν σε επαφή με κάποιο ενδιάμεσο στάδιο μιας αφανούς διαδικασίας να μη δώσουν την απαιτούμενη έμφαση και να την προσπεράσουν σαν κάτι φυσιολογικό (βλέπε αντίδραση παππού).
Είναι σαν να στέκεσαι πάνω σε μια γέφυρα και να παρατηρείς τη θάλασσα. Όσο πιο μακριά προσπαθείς να δεις τόσο λιγότερες λεπτομέρειες διακρίνεις. Ένα παιδί θα μπορούσε να δει και να προσέξει πολλά περισσότερα από έναν ανήλικα όχι μόνο γιατί έχει καλύτερη όραση αλλά επειδή ο τελευταίος έχει εκπαιδευτεί με τα χρόνια να βλέπει μέχρι ενός ορισμένου σημείου και να μην το προβληματίζει εάν η εικόνα που χάνεται στο βάθος του ορίζοντα είναι από φυσική ή τεχνητή ομίχλη.
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Πηγή εικόνας: Pexels – Pixabay
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
23 Απριλίου 2024Ποιό είναι το συσταστικό που κρατάει μια κοινωνία συνεκτική;
γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας
Οι κοινωνίες διέπονται από αρχές και αξίες που τις κρατάνε συνεκτικές και λειτουργούν ως δικλείδες ασφαλείας σε περίπτωση που κάτι προσπαθήσει να τις διασπάσει. Τέτοιες αρχές είναι η δικαιοσύνη, η ισότητα, η αλληλεγγύη, η ασφάλεια, η ελευθερία της έκφρασης, ο σεβασμός στα δικαιώματα και τη διαφορετικότητα, η ηθική κ.α.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη που αν εκλείψει αυξάνεται ο κίνδυνος κατακερματισμού των κοινωνικών δομών και αυτό δεν είναι άλλο από την εμπιστοσύνη. Μια έννοια που κλονίζεται σχεδόν καθημερινά με τους διαρκώς αυξανόμενους ρυθμούς ζωής, τον καταιγισμό πληροφοριών και την πληθώρα αλληλεπιδράσεων μεταξύ μας.
Σε κάθε αλληλεπίδραση μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας το πρώτο στοιχείο που έρχεται στο προσκήνιο είναι η εμπιστοσύνη. Θέλεις για παράδειγμα να αγοράσεις ένα προϊόν. Αν ξεκινήσεις με τη λογική ότι όσες διαφημίσεις και να δεις, όσα καταστήματα και να επισκεφτείς, με όσους πωλητές και να μιλήσεις όλοι τους επιχειρούν να σε κοροϊδέψουν, τότε το πιο πιθανό είναι να μην προβείς σε κάποια αγορά.
Αντίστοιχα εάν θέλεις να αγοράσεις μια υπηρεσία και μπεις σε μια διαδικασία αναζήτησης του κατάλληλου επαγγελματία έχοντας εξ’ αρχής τη νοοτροπία ότι όλοι θέλουν να σε εξαπατήσουν για να που αποσπάσουν χρήματα χωρίς να προσφέρουν την αντίστοιχη αξία σε δουλειά (έργο), τότε και πάλι το πιο πιθανό είναι να μην προβείς σε κάποια ενέργεια.
Ένα ακόμη παράδειγμα από τον κλάδο της υγείας είναι ότι όταν προκύψει ένα πρόβλημα και πρέπει να επισκεφτούμε κάποιο γιατρό, επιλέγουμε να χτυπήσουμε πρώτα την πόρτα εκείνου που εμπιστευόμαστε περισσότερο.
Αντίστοιχα στον χρηματοοικονομικό κλάδο κάνοντας μια συναλλαγή σε κάποια τράπεζα, είτε δια ζώσης είτε διαδικτυακά ουσιαστικά δείχνουμε εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα ότι θα εκτελέσει τη ζητούμενη συναλλαγή με το σωστό τρόπο και στο σωστό χρόνο.
Δυστυχώς όμως αυξάνονται συνεχώς και οι περιπτώσεις εξαπάτησης του κοινού. Ιδιαίτερα στον τραπεζικό κλάδο με τη ραγδαία αύξηση της τεχνητής νοημοσύνης και των κρυπτονομισμάτων οι περιπτώσεις απάτης έχουν διογκωθεί.
Ο γεγονός όμως ότι το ευρύ κοινό συνεχίζει να χρησιμοποιεί τις τράπεζες για τις συναλλαγές του, καταδεικνύει ότι παρά τα ευάλωτα σημεία τους ο κόσμος συνεχίζει να τις εμπιστεύεται, απλά έχει γίνει αρκετά πιο επιφυλακτικός.
Αντίστοιχα θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι οι γονείς συνεχίζουν να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο παρά το γεγονός ότι έχουν αυξηθεί τα περιστατικά bulling, ακριβώς γιατί εμπιστεύονται τις εκπαιδευτικές δομές και την πλειοψηφία των ανθρώπων που τις διοικούν.
Σε αντίθετη περίπτωση, εάν η απώλεια εμπιστοσύνης γίνει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, τότε η κοινωνία ως σύνολο κινδυνεύει να διασπαστεί σε μεμονωμένα ατομικά στοιχεία που θα λειτουργούν με καχυποψία για το καθετί που καλούνται να αντιμετωπίσουν και κατ’ αυτό τον τρόπο θα καταβυθιστούν έννοιες όπως η συλλογικότητα, η συμμετοχή, η συνεργασία κλπ.
Από την άλλη το να μην εμπιστευόμαστε τυφλά κάποιον ή κάτι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως στοιχείο υγείας και άρτιας λειτουργίας μια κοινωνίας, αρκεί και η τελευταία με τη σειρά της να θεσμοθετήσει εκείνες τις δομές που θα προστατεύουν τα μέλη της από διαφόρων ειδών εξαπατήσεις.
Οι κοινωνίες έχουν βασίζει όλες τους τις λειτουργίες πάνω στην εμπιστοσύνη και είναι στο χέρι τους να διατηρήσουν τη εύρυθμη λειτουργία τους ενισχύοντας το παραπάνω θεμελιώδες χαρακτηριστικό τους.
Φαντάζει αδύνατο αν όχι ακατόρθωτο να μπορέσει να επιβιώσει μια κοινωνία χωρίς το στοιχείο της εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών της, ειδικά στη σύγχρονη εποχή των παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών.
Είναι σαφές πως με την πάροδο των ετών οι κοινωνίες μεταβάλλονται καθώς επηρεάζονται από τις αλλαγές του περιβάλλοντός τους, στις οποίες προσπαθούν να προσαρμοστούν. Το στοιχείο όμως της εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών τους παραμένει ισχυρό και εξασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό ακόμη και σήμερα την ύπαρξη όλων των υπολοίπων αρχών και αξιών που ωθούν μια κοινωνία στην πρόοδο.
Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για όλους τους θεσμούς που έχουν εγκαθιδρυθεί εντός των κοινωνιών (οικονομική, δικαστική, αστυνομική αρχή κλπ), όπου εκεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς αυτούς μοιάζει σαν ζωγραφιά πάνω στην άμμο που με ένα απαλό αεράκι ξεθωριάζει και χάνεται.
Σε κάθε περίπτωση όμως η εμπιστοσύνη είναι ο συνδετικός κρίκος που κρατάει μια κοινωνία ζωντανή γι’ αυτό και θα πρέπει να καλλιεργείται και να ενισχύεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του ανθρώπου (προσωπική, επαγγελματική, εκπαιδευτική κλπ) μέσω συλλογικών διαδικασιών.
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Πηγή εικόνας: LisaLove2Dance – Pixabay
*Το άρθρο φιλοξενήθηκε και στην ιστοσελίδα www.lep.gr
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
7 Απριλίου 2024Επηρεάζει ο τρόπος χρήσης το αποτέλεσμα;
γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας
Ζούμε στην εποχή της τεχνολογικής εξέλιξης. Ο προγραμματισμός έχει μπει για τα καλά σχεδόν σε όλες μας τις καθημερινές δραστηριότητες. Τα περισσότερα πράγματα λειτουργούν βάσει προκαθορισμένου σχεδίου και η όποια απόκλιση τείνει να θεωρηθεί ελάττωμα που πρέπει να διορθωθεί.
Όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί τα τεχνολογικά επιτεύγματα εάν εξεταστούν ως αυτοτελείς οντότητες είναι ουδέτερα. Η χρήση τους είναι που τα κάνει είτε «καλά» είτε «κακά». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το μαχαίρι. Εάν το χρησιμοποιήσεις για να αλείψεις το ταχίνι στο ψωμί τότε είναι καλό, ενώ εάν το χρησιμοποιήσεις για να τραυματίσεις κάποιον τότε είναι κακό.
Το να μάθουμε λοιπόν να χρησιμοποιούμε με το σωστό τρόπο όλα αυτά τα εργαλεία που μας προσφέρει η τεχνολογία είναι το επόμενο διακύβευμα που έχει να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος. Δυστυχώς όλες οι οδηγίες χρήσεις που συνοδεύουν κάθε νέο τεχνολογικό προϊόν περιορίζονται στη λεπτομερή παρουσίαση όλων των χαρακτηριστικών και των δυνατοτήτων του χωρίς να δίνουν καμία απολύτως σημασία στον ίδιο το χρήστη και στον τρόπο που επρόκειτο να το χρησιμοποιήσει.
Εάν πάμε ένα βήμα παρακάτω τη σκέψη μας θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο τρόπος χρήσης ενός προϊόντος επηρεάζει κατά πολύ μεγάλο βαθμό την απόδοσή του.
Το παράδειγμα του αυτοκινήτου.
Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα αυτοκίνητο. Εάν αφήσουμε δύο διαφορετικούς οδηγούς να κάνουν την ίδια διαδρομή με το ίδιο αυτοκίνητο, θα παρατηρήσουμε ότι κατά πάσα πιθανότητα η κατανάλωση θα διαφέρει από τον πρώτο στο δεύτερο. Αυτό συμβαίνει γιατί ο κάθε ένας έχει ένα συγκεκριμένο προσωπικό οδηγικό στυλ (νευρικό, χαλαρό, επιθετικό, επιφυλακτικό κλπ) το οποίο τον κάνει να χρησιμοποιεί το ίδιο αυτοκίνητο με διαφορετικό τρόπο.
Το παράδειγμα του σπιτιού.
Ας δούμε τώρα ένα άλλο παράδειγμα πιο γενικό το οποίο συνδυάζει διάφορα τεχνολογικά εργαλεία και δεν είναι άλλο από το ίδιο μας το σπίτι. Εάν επαναλάβουμε το παραπάνω πείραμα και αφήσουμε δύο διαφορετικούς ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν για το ίδιο χρονικό διάστημα το ίδιο σπίτι κατά πάσα πιθανότητα θα παρατηρήσουμε ότι η συνολική ενεργειακή κατανάλωση που θα καταγραφεί θα διαφέρει στις δύο περιπτώσεις. Αυτό συμβαίνει και πάλι γιατί ο τρόπος χρήσης του ίδιου σπιτιού είναι διαφορετικός ανάλογα το ποιος το χρησιμοποιεί. Κάποιος για παράδειγμα μπορεί κάθε πρωί να αερίζει το σπίτι, κάποιος άλλος να κατεβάζει τις τέντες, κάποιος τρίτος να ανάβει το θερμοσίφωνα για να κάνει μπάνιο κ.ο.κ. Δυστυχώς στο συγκεκριμένο παράδειγμα η επιρροή του τρόπου χρήσης δεν λαμβάνεται καν υπόψη στον αντίστοιχο κανονισμό ενεργειακής απόδοσης (Κ.ΕΝ.Α.Κ.).
Το αποτέλεσμα;
Ότι το ίδιο προϊόν παρουσιάζει διαφορετική απόδοση ανάλογα το χρήστη του. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και κατ’ επέκταση δεν έχουμε τις ίδιες συνήθειες, τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες γνώσεις, τον ίδιο τρόπο αντίδρασης σε πρόσωπα και καταστάσεις, γεγονότα που διαφοροποιούν την εκάστοτε συναισθηματική μας κατάσταση και αλλάζουν τον τρόπο που μεταχειριζόμαστε τα τεχνολογικά εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας.
Δεν φταίει λοιπόν το προϊόν που παρουσιάζει διαφορετική απόδοση. Η αιτία βρίσκεται στη διαφορετικότητα των χρηστών και ταυτόχρονα στην αδιαφορία των παραγωγών να εκπαιδεύσουν το κοινό στο οποίο απευθύνονται για να πουλήσουν το προϊόν τους.
Υπάρχει λύση;
Σε ένα σεμινάριο πωλήσεων που είχα παρακολουθήσει ο πεπειραμένος εισηγητής επαναλάμβανε συνεχώς ότι εάν θέλουμε να αυξήσουμε τις πωλήσεις μας δεν πρέπει να δίνουμε έμφαση στα χαρακτηριστικά των προϊόντων ή των υπηρεσιών μας αλλά στα οφέλη που αυτά θα έχουν για τους μελλοντικούς χρήστες τους. Σαν λογική προφανώς και είναι σωστή καθώς αγοράζουμε για παράδειγμα έναν υπολογιστή που έχει ισχυρό επεξεργαστή ή μεγάλη μνήμη (χαρακτηριστικά) για να μπορέσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας εύκολα και γρήγορα (οφέλη).
Δυστυχώς είναι πολύ λίγα τα στελέχη πρώτης γραμμής που ενδιαφέρονται πραγματικά να προσδιορίσουν λεπτομερώς τις ανάγκες του εκάστοτε πελάτη και να του προτείνουν μια στοχευμένη λύση που να ταιριάζει στα θέλω του. Η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης ήρθε με τη σειρά της να επιδεινώσει το πρόβλημα καθώς όλα και περισσότερα προϊόντα γίνονται έξυπνα, στο βωμό όμως της αυτοματοποίησης που κατηγοριοποιεί τους χρήστες σε προκαθορισμένες ομάδες προσφέροντάς τους προαποφασισμένες λύσεις χωρίς τη δυνατότητα επιλογής.
Για παράδειγμα ένα έξυπνο αυτοκίνητο είναι σε θέση να αναγνωρίζει σε μεγάλο βαθμό την οδηγική συμπεριφορά του χρήστη και να τροποποιεί αντίστοιχα τις λειτουργίες του ώστε να επιτύχει το βέλτιστο αποτέλεσμα. Σε ότι αφορά θέματα ασφάλειας το γεγονός αυτό είναι θετικό, τι γίνεται όμως όταν ο χρήστης θέλει να κάνει κάποιες προσωπικές επιλογές;
Τη λύση αυτή μπορεί να του τη δώσει μόνο ένας εκπαιδευμένες χρήστης και όχι μια μηχανή που κρίνει σύμφωνα με μια συγκεκριμένη βάση δεδομένων που την έχει εφοδιάσει ο κατασκευαστής της γιατί στην τελευταία περίπτωση χάνεται η δυνατότητα πρωτοτυπίας, καινοτομίας και πρωτοβουλιών από το ευρύ κοινό.
Η εκπαίδευση τέλος των χρηστών δεν μπορεί να επαφίεται μόνο στη διάθεση ή όχι των επιχειρήσεων να εκπαιδεύσουν πρωτίστως το προσωπικό και δευτερευόντως τους πελάτες τους, αλλά θα πρέπει να απευθυνθεί στο ευρύ κοινό ξεκινώντας ήδη από την υποχρεωτική και ακολούθως την τριτοβάθμια εκπαίδευση τροποποιώντας τα αντίστοιχα προγράμματα σπουδών.
Οι προσαρμοσμένες λύσεις από εκπαιδευμένους χρήστες είναι το next big thing που επ’ ουδενί δεν πρέπει να αμελείται στην εφαρμογή των τεχνολογικών επιτευγμάτων, καθώς ο ανθρώπινος παράγοντας σχεδόν πάντα κρίνει το αποτέλεσμα.
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Πηγή εικόνας: geralt – Pixabay
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
22 Μαρτίου 2024Ένα από τα διλήμματα με το οποίο ερχόμαστε συχνά αντιμέτωποι είναι αν θα πρέπει να κάνουμε κάτι μόνοι μας ή σε συνεργασία με άλλους.
γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας
Έχω μια ιδέα.
Να επιχειρήσω μόνος μου ή να επιδιώξω κάποια συνεργασία για να την κάνω πράξη;
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι τις περισσότερες φορές υποκειμενική, αναλόγως τις εμπειρίες και τα βιώματα του καθενός.
Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν επιτύχει στην επαγγελματική τους ζωή χωρίς τη βοήθεια ή την υποστήριξη άλλων ανθρώπων και υπάρχουν και αυτοί που η συμμετοχή τους σε συνεργατικές ομάδες τους έδωσε την απαιτούμενη ώθηση ώστε να τα καταφέρουν.
Προφανώς και η επιτυχία του καθενός σχετίζεται άμεσα με τις προσωπικές του επιλογές οι οποίες άλλοτε μπορεί να βασίζονται στη λογική και άλλοτε στο συναίσθημα. Ο προγραμματισμός όμως είναι εκείνος που σε κρατάει στην πορεία σου και τελικά σε οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Όποιος έχει δηλαδή ένα σχέδιο, ένα πλάνο, μια στρατηγική την οποία ακολουθεί και εφαρμόζει πιστά έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να επιτύχει. Άρα λοιπόν ένα βασικό στοιχείο της επιχειρηματικής ανάπτυξης είναι η στρατηγική. Το δεύτερο όμως βασικό είναι οι συνεργασίες.
Άνθρωποι που έχουν στρατηγική μπορούν να επιτύχουν αλλά μέχρι ενός ορισμένου σημείου, μέχρι εκεί που φτάνουν οι ατομικές του δυνατότητες, ενώ αυτοί που αναπτύσσονται μέσω μιας ομάδας συνεργατών δεν έχουν «ταβάνι» καθώς μπορούν να αναπτυχθούν απεριόριστα όσο αναπτύσσεται και η ομάδα στην οποία συμμετέχουν.
Χαρακτηριστική είναι η φράση «αν θες να πας γρήγορα πήγαινε μόνος σου, ενώ αν θες να πας μακριά πήγαινε με άλλους».
Για να καταδείξουμε με μεγαλύτερη έμφαση τη σημασία της ομάδας ας κάνουμε έναν παραλληλισμό με τις αντίστοιχες ομάδες του επαγγελματικού αθλητισμού. Σε κάθε ομάδα υπάρχουν παίκτες, καθένας από τους οποίους καλύπτει συγκεκριμένες ανάγκες (ανάλογα τη θέση στην οποία παίζει). Σε όλες τις ομάδες υπάρχουν πάντα κάποιοι που ξεχωρίζουν. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις επαγγελματικές ομάδες. Το ερώτημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι γιατί αυτός που ξεχωρίζει δεν εγκαταλείπει την ομάδα και να επιχειρήσει μόνος του αφού έχει περισσότερες ικανότητες από τους υπόλοιπους.
Την απάντηση μας τη δίνουν τα ίδια τα ομαδικά αθλήματα καθώς όταν κάποιος αθλητής που ξεχωρίζει μέσα σε μια ομάδα αποφασίζει να την εγκαταλείψει τότε επιδιώκει να πάρει «μεταγραφή» σε κάποια άλλη ομάδα στην οποία ευελπιστεί να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει καθώς γνωρίζει ότι εάν μείνει χωρίς ομάδα θα μπει στα «αζήτητα».
Το παραπάνω παράδειγμα μας αποκαλύπτει με εμφατικό τρόπο ότι η άνευ ορίων ανάπτυξη έρχεται μόνο μέσα από οργανωμένες ομάδες τα μέλη των οποίων ακολουθούν αυτούς με τις μεγαλύτερες δυνατότητες και ταυτόχρονα συμπαρασύρουν (με την καλή έννοια) μαζί τους και αυτούς που υστερούν. Ένα τέτοιο σύστημα οργάνωσης προσφέρει ανάπτυξη σε όλα τα μέλη του και μέσω αυτών αναπτύσσεται και το ίδιο σε μια δούναι και λαβείν συνεργασία που οδηγεί στην επιτυχία.
Σε μια εποχή όμως που πριμοδοτείται το ατομικό έναντι του συλλογικού, η φράση «κανένας δεν πετυχαίνει μόνος του» τείνει να καταστεί απλά ένα θεωρητικό σλόγκαν μιας άλλης εποχής. Το βασικό πρόβλημα που εντείνει την αδυναμία δημιουργίας αξιόλογων ομάδων είναι η κρίσιμη διαδικασία του να βρεθούν τα κατάλληλα άτομα που θα τις στελεχώσουν.
Η διαδικασία του “find the right people around you” δεν είναι μια απλή υπόθεση “recruitment” που μπορεί να τη φέρει εις πέρας ένας καλός HR Manager. Είναι κάτι βαθύτερο καθώς τα άτομα που θα στελεχώσουν την ομάδα θα πρέπει να έχουν κοινές αρχές και αξίες, να διακατέχονται από την ίδια επαγγελματική κουλτούρα και να κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια ομάδα με συνοχή και αποτελεσματικότητα που θα επιδιώξει να κάνει «πρωταθλητισμό».
Τέλος θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό εκτός από ικανούς παίχτες θα πρέπει να υπάρχει και ένας ικανότατος προπονητής ο οποίος θα ορίζει τον ‘’τρόπο παιχνιδιού’’ και θα προβαίνει στις απαιτούμενες ‘’αλλαγές’’ όταν η ομάδα αρχίζει να αποκλίνει από το στόχο της. Ο προπονητής βέβαια τις περισσότερες φορές ενεργεί ατομικά ως επικεφαλής της ομάδας κρατώντας ισορροπίες και παίρνοντας τις κρίσιμες αποφάσεις. Ο ρόλος αυτός ενέχει τον κίνδυνο ο προπονητής να αρχίσει να αντιμετωπίζεται ως άτομο και όχι ως μέλος της ομάδας την οποία διευθύνει και συνήθως μια τέτοια κατάσταση οδηγεί αργά η γρήγορα στη διάλυση της ομάδας.
Μπορεί λοιπόν η απάντηση στο αρχικό ερώτημα να είναι υποκειμενική, αλλά διαχρονικά έχει αποδειχθεί ότι οι άνθρωποι κατάφερναν πολύ περισσότερα μέσω συνεργασιών καθώς μόνο μέσω μιας τέτοιας διαδικασία μπορούμε να ισχυριστούμε ότι 1+1>2.
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Πηγή εικόνας: geralt – Pixabay
*Το άρθρο φιλοξενήθηκε και στην ιστοσελίδα www.neolaia.gr
Έχεις καταβάσει το e-book μου;
e-book
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Μοιράσου την ιδέα σου
Μοιράσου την εμπειρία σου
Ας γίνουμε ομάδα!
Κάνε το τέστ για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility)
Τest
Μη διστάζεις να πεις
την άποψή σου!
Τώρα Ακούγεσαι!
Γράψε και εσύ [...]
Read more...
Για περισσότερα άρθρα μπορείτε να επισκεφτείτε το
Αγαπητέ Smart & Healthy Living αναγνώστη
Τώρα Ακούγεσαι!
"You can't reject something if you don't try it!"
Since 2011
Οικοδομικές Άδειες Κτιρίων
25+
Στατικές Μελέτες Κτιρίων
20+
Προσεισμικοί Έλεγχοι Κτιρίων
5+
Πιστοποιητικά Ενεργ. Απόδοσης
230+
Τακτοποιήσεις Αυθαιρέτων
60+
Online Παρουσιάσεις-Μαθήματα
250+
Για περισσότερες πληροφορίες δείτε όλες τις
Ας γίνουμε ομάδα!
Πιστέυεις στις αρχές της
- Λιτής διαχείρισης
(lean management)
- Συνεχούς εκπαίδευσης
(continuous education)
- Δέσμευσης (commitment)
- Αφοσίωσης (loyalty)
- Δικαιοσύνης (justice)
Κάνε το test για να δεις αν ταιριάζουν οι εργασιακές μας κουλτούρες (Working Culture Compatibility).
"There is no failure, only feedback"
Μοιράστηκες κάτι σήμερα;
Επιλεγμένες συνεργασίες
