Blog

του Κωνσταντίνου Παπαλίτσα,

Επένδυση και αποταμίευση. Δύο έννοιες φαινομενικά εκ διαμέτρου αντίθετες καθώς η επένδυση στο μυαλό των περισσότερων σχετίζεται με χρήματα που πιθανότατα θα χαθούν αν κάτι πάει στραβά, ενώ η αποταμίευση έχει να κάνει με τη συλλογή των χρημάτων που περισσεύουν ώστε να είναι διαθέσιμα για μια «ώρα ανάγκης». Έτσι λοιπόν η πλειοψηφία του κόσμου στρέφεται σε πολύ μεγάλο ποσοστό στο κομμάτι της αποταμίευσης και πολύ λιγότερο σε αυτό της επένδυσης.

Οι παραπάνω απόψεις αν και αρκετά απλοϊκές έχουν αρκετή δόση αλήθειας. Το θέμα όμως αν το αναλύσει κανείς λίγο παραπάνω θα διαπιστώσει ότι είναι πολυπαραγοντικό. Υπάρχουν δηλαδή αρκετοί επιμέρους παράγοντες οι οποίοι μπορούν να επηρεάσουν, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, το αποτέλεσμα τόσο της αποταμίευσης όσο και της επένδυσης. Κάποιοι από τους παράγοντες αυτούς είναι ο πληθωρισμός, τα επιτόκια, η αποδόσεις, η αξία του χρήματος, η γεωγραφική περιοχή, η δανειοδότηση, οι επιδοτήσεις, το ρίσκο, και γενικότερα το πως κινείται η αγορά (θετικά ή αρνητικά).

Οι περισσότεροι από τους παραπάνω παράγοντες (αν όχι όλοι) έχουν άμεση ή έμμεση εξάρτηση από το χρόνο. Ο χρόνο είναι ένα μέγεθος ντετερμινιστικά ορισμένο γιατί έτσι το όρισαν οι άνθρωποι, Έτσι λοιπόν η μέρα έχει 24 ώρες για όλους, άρα όποια αλλαγή στους παραπάνω παράγοντες επηρεάζει το σύνολο της κοινωνίας. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν επηρεάζονται όλοι το ίδιο καθώς δεν βρίσκονται όλοι στην ίδια οικονομική κατάσταση.

Δυστυχώς η οικονομική παιδεία δεν διδάσκεται στα σχολεία και αυτό μπορεί να συμβαίνει είτε από επιλογή είτε από αμέλεια. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο σε κάθε περίπτωση. Τα παιδιά από μικρά μαθαίνουν (;) να αποταμιεύουν χρήματα σε έναν κουμπαρά για να μπορέσουν αγοράσουν στο μέλλον κάτι που είναι κάπως πιο ακριβό. Τι θα συνέβαινε όμως εάν τα παιδία αντί για έναν κουμπαρά είχαν 3 ή ακόμη και 6; Τι θα συνέβαινε λοιπόν εάν από μικροί μπαίναμε σε μια διαδικασία διαφορετικής διαχείρισης των χρημάτων;

Η διαχείριση λοιπόν είναι μια διαδικασία που εάν διδαχθεί από μικρή ηλικία σε κάποιον, θα μπορεί ο τελευταίος να κάνει διαφορετικές επιλογές από τις τετριμμένες στην ενήλικη ζωή του. Και τι θα γίνει εάν οι επιλογές αυτές αποδειχθούν χειρότερες από τις παραδοσιακές; Η απάντηση είναι και πάλι στη λέξη διαχείριση η οποία είναι ικανή να αποτρέψει ενδεχόμενη οικονομική καταστροφή.

Στο δια ταύτα λοιπόν.

Η αποταμίευση θα πρέπει να σχετίζεται με χρήματα που μένουν στην άκρη και δεν αγγίζονται μέχρι να προκύψει κάποια μεγάλη ανάγκη, είτε καλή είτε κακή, όπως ένα θέμα υγείας ή οι σπουδές του παιδιού μου κλπ. Εκεί λοιπόν θα πρέπει να αποδίδεται ένα μέρος των χρημάτων που περισσεύουν για τα έκτακτα.

Η επένδυση από την άλλη θα πρέπει να σχετίζεται με χρήματα τα οποία τοποθετούνται σε διάφορες θέσεις από τις οποίες επιδιώκουμε να αποκτήσουν υπεραξία και να μας επιστραφούν αυξημένα κατά ένα ποσοστό. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση όμως που φαντάζει αρκετά επικίνδυνη ώστε να χαθούν χρήματα, πάντα υπάρχουν επιλογές με μεγαλύτερο ή μικρότερο ρίσκο. Άρα και εδώ υπάρχει το κομμάτι της διαχείρισης.

Η πρώτη πρόταση διαχείρισης – διάσπασης των χρημάτων μας απευθύνεται στα παιδιά τα οποία προτείνεται να χωρίσουν τον έναν και μοναδικό κουμπαρά τους σε 3 όπως φαίνεται στο παρακάτω γράφημα.