Blog

Ένα από τα διλήμματα με το οποίο ερχόμαστε συχνά αντιμέτωποι είναι αν θα πρέπει να κάνουμε κάτι μόνοι μας ή σε συνεργασία με άλλους.

γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλίτσας

Έχω μια ιδέα.

Να επιχειρήσω μόνος μου ή να επιδιώξω κάποια συνεργασία για να την κάνω πράξη;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι τις περισσότερες φορές υποκειμενική, αναλόγως τις εμπειρίες και τα βιώματα του καθενός.

Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν επιτύχει στην επαγγελματική τους ζωή χωρίς τη βοήθεια ή την υποστήριξη άλλων ανθρώπων και υπάρχουν και αυτοί που η συμμετοχή τους σε συνεργατικές ομάδες τους έδωσε την απαιτούμενη ώθηση ώστε να τα καταφέρουν.

Προφανώς και η επιτυχία του καθενός σχετίζεται άμεσα με τις προσωπικές του επιλογές οι οποίες άλλοτε μπορεί να βασίζονται στη λογική και άλλοτε στο συναίσθημα. Ο προγραμματισμός όμως είναι εκείνος που σε κρατάει στην πορεία σου και τελικά σε οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Όποιος έχει δηλαδή ένα σχέδιο, ένα πλάνο, μια στρατηγική την οποία ακολουθεί και εφαρμόζει πιστά έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να επιτύχει. Άρα λοιπόν ένα βασικό στοιχείο της επιχειρηματικής ανάπτυξης είναι η στρατηγική. Το δεύτερο όμως βασικό είναι οι συνεργασίες.

Άνθρωποι που έχουν στρατηγική μπορούν να επιτύχουν αλλά μέχρι ενός ορισμένου σημείου, μέχρι εκεί που φτάνουν οι ατομικές του δυνατότητες, ενώ αυτοί που αναπτύσσονται μέσω μιας ομάδας συνεργατών δεν έχουν «ταβάνι» καθώς μπορούν να αναπτυχθούν απεριόριστα όσο αναπτύσσεται και η ομάδα στην οποία συμμετέχουν.

Χαρακτηριστική είναι η φράση «αν θες να πας γρήγορα πήγαινε μόνος σου, ενώ αν θες να πας μακριά πήγαινε με άλλους».

Για να καταδείξουμε με μεγαλύτερη έμφαση τη σημασία της ομάδας ας κάνουμε έναν παραλληλισμό με τις αντίστοιχες ομάδες του επαγγελματικού αθλητισμού. Σε κάθε ομάδα υπάρχουν παίκτες, καθένας από τους οποίους καλύπτει συγκεκριμένες ανάγκες (ανάλογα τη θέση στην οποία παίζει). Σε όλες τις ομάδες υπάρχουν πάντα κάποιοι που ξεχωρίζουν. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις επαγγελματικές ομάδες. Το ερώτημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι γιατί αυτός που ξεχωρίζει δεν εγκαταλείπει την ομάδα και να επιχειρήσει μόνος του αφού έχει περισσότερες ικανότητες από τους υπόλοιπους.

Την απάντηση μας τη δίνουν τα ίδια τα ομαδικά αθλήματα καθώς όταν κάποιος αθλητής που ξεχωρίζει μέσα σε μια ομάδα αποφασίζει να την εγκαταλείψει τότε επιδιώκει να πάρει «μεταγραφή» σε κάποια άλλη ομάδα στην οποία ευελπιστεί να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει καθώς γνωρίζει ότι εάν μείνει χωρίς ομάδα θα μπει στα «αζήτητα».

Το παραπάνω παράδειγμα μας αποκαλύπτει με εμφατικό τρόπο ότι η άνευ ορίων ανάπτυξη έρχεται μόνο μέσα από οργανωμένες ομάδες τα μέλη των οποίων ακολουθούν αυτούς με τις μεγαλύτερες δυνατότητες και ταυτόχρονα συμπαρασύρουν (με την καλή έννοια) μαζί τους και αυτούς που υστερούν. Ένα τέτοιο σύστημα οργάνωσης προσφέρει ανάπτυξη σε όλα τα μέλη του και μέσω αυτών αναπτύσσεται και το ίδιο σε μια δούναι και λαβείν συνεργασία που οδηγεί στην επιτυχία.

Σε μια εποχή όμως που πριμοδοτείται το ατομικό έναντι του συλλογικού, η φράση «κανένας δεν πετυχαίνει μόνος του» τείνει να καταστεί απλά ένα θεωρητικό σλόγκαν μιας άλλης εποχής. Το βασικό πρόβλημα που εντείνει την αδυναμία δημιουργίας αξιόλογων ομάδων είναι η κρίσιμη διαδικασία του να βρεθούν τα κατάλληλα άτομα που θα τις στελεχώσουν.

Η διαδικασία του “find the right people around you” δεν είναι μια απλή υπόθεση “recruitment” που μπορεί να τη φέρει εις πέρας ένας καλός HR Manager. Είναι κάτι βαθύτερο καθώς τα άτομα που θα στελεχώσουν την ομάδα θα πρέπει να έχουν κοινές αρχές και αξίες, να διακατέχονται από την ίδια επαγγελματική κουλτούρα και να κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια ομάδα με συνοχή και αποτελεσματικότητα που θα επιδιώξει να κάνει «πρωταθλητισμό».

Τέλος θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό εκτός από ικανούς παίχτες θα πρέπει να υπάρχει και ένας ικανότατος προπονητής ο οποίος θα ορίζει τον ‘’τρόπο παιχνιδιού’’ και θα προβαίνει στις απαιτούμενες ‘’αλλαγές’’ όταν η ομάδα αρχίζει να αποκλίνει από το στόχο της. Ο προπονητής βέβαια τις περισσότερες φορές ενεργεί ατομικά ως επικεφαλής της ομάδας κρατώντας ισορροπίες και παίρνοντας τις κρίσιμες αποφάσεις. Ο ρόλος αυτός ενέχει τον κίνδυνο ο προπονητής να αρχίσει να αντιμετωπίζεται ως άτομο και όχι ως μέλος της ομάδας την οποία διευθύνει και συνήθως μια τέτοια κατάσταση οδηγεί αργά η γρήγορα στη διάλυση της ομάδας.

Μπορεί λοιπόν η απάντηση στο αρχικό ερώτημα να είναι υποκειμενική, αλλά διαχρονικά έχει αποδειχθεί ότι οι άνθρωποι κατάφερναν πολύ περισσότερα μέσω συνεργασιών καθώς μόνο μέσω μιας τέτοιας διαδικασία μπορούμε να ισχυριστούμε ότι 1+1>2.

Εσύ τι γνώμη έχεις;

Πηγή εικόνας: geralt – Pixabay

*Το άρθρο φιλοξενήθηκε και στην ιστοσελίδα www.neolaia.gr