Όταν κάποιος εκφέρει λόγο, ουσιαστικά εκείνη την ώρα αποκαλύπτει ένα κομμάτι του εαυτού του.

του Κωνσταντίνου Παπαλίτσα,

Ο ήρωάς μας ξύπνησε το πρωί τη συνηθισμένη ώρα. Αφού ακολούθησε την πρωινή του ρουτίνα η οποία περιελάμβανε λίγο διάβασμα, ελαφριά άσκηση και ένα καλό πρωινό, φόρεσε το καλοσιδερωμένο πουκάμισό του, τα καινούρια του παπούτσια, το αγαπημένο του άρωμα που του το είχε κάνει δώρο η γυναίκα του στην τελευταία τους επέτειο και ένα αναλογικό ρολόι με μυτερούς δείκτες και μεγάλα γράμματα, την ακρίβεια του οποίου θα ζήλευε και ο ακριβότερος ψηφιακός χρονογράφος του κόσμου.

Πλέον ήταν έτοιμος για το πολύ σημαντικό επαγγελματικό ραντεβού που είχε σε λιγότερο από δύο ώρες. Ήθελε να είναι όλα τέλεια. Να κάνει την καλύτερη πρώτη εντύπωση. Είχε διαβάσει μια πληθώρα επιστημονικών θεωριών που αναφέρονταν στη μη λεκτική επικοινωνία. Γι’ αυτό και είχε προβάρει την παρουσίαση της πρότασής του πολλές φορές όχι μόνο στο τι αλλά και το πως θα την παρουσιάσει. Την πρότασή αυτή τη δούλευε εντατικά με τους συνεργάτες του το τελευταίο εξάμηνο. Δεν έπρεπε να του ξεφύγει η παραμικρή λεπτομέρεια. Έπρεπε να προσέξει το παρουσιαστικό του, τη στάση του σώματός του, την κίνηση των χεριών, πότε θα επιταχύνει την παρουσίασή του και πότε θα κάνει παύσεις λίγων δευτερολέπτων ώστε να δώσει την ευκαιρία στους ακροατές του να επεξεργαστούν όλα όσα ακούνε και βλέπουν. Και όλα αυτά με μέτρο, μην αφήνοντας τη νευρικότητά του να τον οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη υπερκινητικότητα.

Εδώ και μια δεκαετία ήταν μέσα στην αγορά. Είχε ζήσει την «πιάτσα» και από την καλή και από την ανάποδη. Είχε χάσει κάποιες μάχες, είχε κερδίσει κάποιες άλλες, αλλά ανεξάρτητα αν το τελικό αποτέλεσμα ήταν θετικό ή αρνητικό, αυτό που είχε αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια ήταν ανεκτίμητο. Είχε καταλάβει λοιπόν ότι το πιο σημαντικό πράγμα, δεν ήταν ούτε το προϊόν ούτε η υπηρεσία που θα τους πουλούσε. Δεν ήταν ούτε καν το να πουλήσει τον εαυτό του. Αυτό που έπρεπε να τους πουλήσει πρώτα και πριν από οτιδήποτε άλλο ήταν μια διαφορετική επαγγελματική εμπειρία.

Είχε άγχος και αυτό φαινόταν στις κινήσεις του. Είχε όμως και μια σιγουριά ότι θα τα καταφέρει. Είχε την αυτοπεποίθηση πως ότι και να συμβεί θα βρει τρόπο να διαφοροποιηθεί και να κόψει πρώτος το νήμα. Ξεκίνησε λοιπόν λίγο νωρίτερα για να εξασφαλίσει ότι θα είναι εκεί στην ώρα του καθώς η συνέπεια θα ήταν ένα ακόμη πράγμα που θα αξιολογούσε ο υποψήφιος επενδυτής.

Η προνοητικότητά του (και λίγο η βιασύνη του) τον έκαναν να φτάσει στον προορισμό του μισή ώρα πιο νωρίς. Όντας νευρικός και ήθελε να πιεί έναν καφέ. Τότε με την άκρη του ματιού του είδε μια μικρή vintage καφετέρια που προσπαθούσε να δηλώσει την παρουσία της ανάμεσα σε δύο τεράστια υπερπολυτελή εμπορικά καταστήματα. Πλησίασε και μπήκε μέσα. Προσεγμένη διακόσμηση με παλιά περιποιημένα αντικείμενα κρεμασμένα στους τοίχους. Τον καφέ του τον ετοίμασε μια πολύ γλυκιά κοπέλα, καλοντυμένη, που χαμογελούσε συνεχώς. Ο ήρωάς μας για μια στιγμή ταξίδεψε στο παρελθόν, στα φοιτητικά του χρόνια. Θυμήθηκε την τότε κοπέλα του που την είχε γνωρίσει σε ένα αντίστοιχο καφέ (το σημερινό vintage ήταν το trend της προηγούμενης γενιάς). Ένα ελαφρύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του μέχρι που άκουσε την φράση «Είστε 2€». Προφανώς κανένας δεν είχε εκπαιδεύσει την κοπέλα πως πρέπει να μιλάει στους πελάτες. Πλήρωσε λοιπόν ο ήρωάς μας, πήρε τον καφέ του και έφυγε γρήγορα από το μαγαζί ενώ ένα πλήθος σκέψεων και προβληματισμών κατέκλυζε το μυαλό του.

Το πολύ ωραίο περιβάλλον του καταστήματος σε συνδυασμό με την όμορφη κοπέλα που σέρβιρε τον καφέ του, είχαν φέρει στο μυαλό του ευχάριστες εικόνες από το παρελθόν. Εικόνες οι οποίες χάθηκαν μεμιάς όταν άκουσε τη φράση «Είστε 2€», μια φράση που είχε να την ακούσει από το καφενείο του χωριού του, όταν μιλούσαν ο παππούς του με τον τότε ιδιοκτήτη του καφενείου.

Ο ήρωάς μας λοιπόν προσπαθούσε να καταλάβει γιατί αυτή η μία και μόνη φράση ήταν ικανή να χαλάσει όλη την υπόλοιπη εμπειρία που βίωνε μέχρι εκείνη τη στιγμή μέσα το μαγαζί. Η απάντηση του ήρθε σχεδόν ακαριαία και ήταν από ένα 3ημερο workshop που είχε παρακολουθήσει το καλοκαίρι, όπου εκεί κάποιος εκπαιδευτής δημόσιας ομιλίας είπε στους συμμετέχοντες ότι η πρώτη φράση που θα βγει από το στόμα ενός ανθρώπου που γνωρίσαμε πριν από λίγο είναι ικανή να επισκιάσει οποιαδήποτε άλλη εντύπωση μας είχε κάνει είτε λόγω εμφάνισης είτε λόγω περιβάλλοντος χώρου.